برگزاري مراسم «گِلي» براي آمدن باران در بوشهر:

شايد خدا رحمش بياد

محمد قدسي

سال 1342 عيد آمد و دانش‌آموز دبيرستان پهلوي در بندر بوشهر بوديم (عمارتي که عرب‌هاي مهاجر خوزستان، بعد از شروع جنگ در آن‌جا ساکن شدند). 

آخر ارديبهشت ‌به علت گرما و نبودن برق، به خرداد نرسيده امتحانات برگزار ‌شد و ما از کلاس هفتم به هشتم رفتيم. تابستان وحشتناک گرم را بسر مي‌برديم، مهرماه آمد و به مدرسه رفتيم وکم کم رو به پايان پابيز هم داريم تمام مي‌کنيم و متاسفانه زمين تشنه، آب انبارها به ته رسيده، مايه حيات فقط در دريا هست ولي متاسفانه شور است و به درد زندگي مخصوصا آشاميدن و براي کشاورزي ديم اين منطقه تشنه مناسب نيست. پسران بزرگ محله سنگي جنوبي، پورنجفي‌ها مرحومان جلال و حبيب، از منزل حاج محمدحسين قيصي‌زاده مرحوم شهيد حاج ابراهيم و مرحوم حاج کاظم، حاج مجيد بنچاري و جوانان و ‌نوجوانان محل در «ناکه» گرد آمدند و مشورت کردند و با نظر چند مرد مسن محل مانند مرحوم  محمد علي خيره‌چشم وحاج ابول وحاج ابراهيم و حاج نجف نبات خور و بقيه اهالي محل بنا را براين گذاشتند که براي آمدن باران مراسم «گلي» را برگزار کنند.  رسم بود که يک آدمک درست مي‌کردند و بر الاغي سوار مي‌کردند.  هسته اوليه که تدارک‌کننده و راه‌اندازي اين مراسم را بر به عهده داشتند از درون ناکه که جاي منزل حاج‌حبيب و علي قاسمي و قايدنيا و منزل مرحوم محمد پورنچفي تا قسمتي از زمين ميدان ورزشي (دارايي) که شب‌ها همه دور هم جمع مي‌شدند و بازي‌هاي خرمن چندمن،  هسک چوورنگ ‌و تيربيا بازي مي‌کردند، جمع شدند و آدمک بر الاغي سوار کردند و سر دسته مي‌خوانديم: گله گليه/ شاخ زني / بار بارون / شر شارون / اله توبزن بارون / سي ما عيالوارون/  گله آمده ترخونتون/ محض خاطر بوي بچه تون/ يه مشت گنم داشتم/ پشت تولي کاشتم/  بارون آمد سبز شد/ ده من غله کرد/ نصف سي بچه‌هام دادم/ نصفش سي عباسعلي دادم/ الله تو بزن بارون...

 يک مرتبه از بالاي بام يک خانه آب مي‌ريختن رو حمعيت و جمعيت باهم مي‌گفتن «نه او بي/ بارون بي/ نه او بي/ بارون بي...»

در هرخون مي‌رفتيم و يه چيزي مي‌دادند، يه خونه برنج مي‌داد، يه خونه لوبيا، يکي عدس، حاج محسين قيصي‌زاده ده تومن داد... تا محله بنمانع طرف خونه آقاي فقيه وحراجي و حاج سيدرضا کرم‌زاده‌ها و تا محله جفر ماهيني رفتيم. 

فردا تعدادي از اهالي محل جمع شديم، خانم‌هاي بزرگ محل حبوبات را پاک کردند، نمي‌دانم گوشت هم بود يا نه، تميز کردند و از همان مواد اوليه که جمع شده بود، تو خونه مرحوم عامو خداداد خان، آش پختند. بعد از نماز مغرب و عشا، آش کشيدند، يک مهره بزرگ تسبيح تو آش پنهان بود که اگر تو لقمه هر کس پيدا مي‌شد، بايد هاسک که تقريبا يک لنگه‌اش پنج کيلو بود را به دوش مي‌کشيد.

هر چهار پنج نفر دور يک سيني نشستند و شروع کرديم آش خوردن، تا اين‌که يک نفر داد زد مهره تو لقمه يک نفر پيدا شده است.

بعد از خوردن آش، يک لنگه هاسک را به دوش کسي که مهره را پيدا کرده بود، گذاشتند و همه مي‌خوانديم: «مي‌خيم بريم قبله دعا/ شايد خدا رحمش بياد / يا الله يا الله بزن بزن بارون/ محض نجات اين بچه».

يا الله يا الله گويان از کوچه پس کوچه‌هاي محل گذشتيم از پشت خانه حاج صفر گچي‌زاده، از جلو خانه ابراهيم‌ گچي‌زاده (پدر دکتر مهرساي) ‌ و همه مي‌خوانديم و بعضي‌ها هم گريه مي‌کردند و التماس بارون مي‌کردند. از خونه حاج رضا زنگويي گذشتيم که پدر دکتر ضامن شد که تا پنجشنبه آينده باران مي‌بارد و هاسک از کول حمل‌کننده برداشته شد. همه با سلام و صلوات روانه خانه شديم...

‌عجيب اين‌که تا پنجشنبه باران باريد...