معمولا برای گروه بزرگی از رأی‌دهندگان، انتخابات در گرو دو چیز است؛ اول امید، دیگری شور و هیجان. بی‌امید، هیجانی نمی‌آید. بیشتر نامزدها هرکدام تلاش می‌کنند امیدها بدهند و در قامتی پیامبرگونه به شکل یک منجی جلوه دهند که انبوه مشکلات چون مومی در دست آنهاست که به سادگی حل می‌شوند. آنها هر اندازه در قدرت و توانایی خود بیشتر بگویند، ناامیدی بیشتری نسبت به خود خلق می‌کنند. مطلب کامل را دنبال کنيد