ماجرای تلخی که از جانب مخالفان دولت در ارتباط با برگزاری مراسم جشنی زنانه که توسط همسر رییس?جمهور در کاخ سعدآباد پیش? آمد و تبدیل به بحران سیاسی شد و بازبودن دست مخالفان رییس?جمهور برای ساخت فیلم?هایی علیه روحانی - که از قضا توسط دفتر رییس?جمهور، «ناصحیح» خوانده شده است- مقدم بر هر امر دیگری، متاسفانه، نزول سطح اخلاقی بخش?هایی از جریانات سیاسی را به نمایش می?گذارد. آنچه بر این تلخی دامن می?زند، سوال و جواب?ها و محتوای برخی جملات و عباراتی بود که در حاشیه جلسه روز چهارشنبه هفته گذشته مجلس اتفاق افتاد. از ماجرای فیلم?هایی که یک موسسه بر ضدروحانی ساخته، فعلا می?گذریم. اما در موضوع نخست، مجلس مورد مناقشه، مجلسی زنانه بوده است و صرفنظر از آنکه در این مجلس دقیقا چه اتفاقاتی افتاده و آیا امر خلاف عرف، شرع و اخلاقیاتی در آن صورت گرفته یا نه، علی?القاعده امری است که مردان یا به تعبیر شرعی نامحرمان، نمی?توانسته?اند از آن خیلی علم و آگاهی پیدا کرده باشند. با وجود این نکته بدیهی، مخالفان دولت مدعی هستند که نه?تنها از جزییات آنچه در آن مجلس اتفاق افتاده، علم و اطلاع و آگاهی دارند بلکه به?نظر می?رسد ظاهرا فیلمی هم از آن در اختیارشان است. بحث بر سر محترم?شمرده?شدن حریم خصوصی نیست. بحث بر سر آنکه آیا حریم خصوصی شهروندان باید دست?کم از منظر شرعی، رعایت شود یا نشود نیست. بحث بر سر اینکه آیا در دولت مورد قبول تندروها، کسی می?توانست فیلمی علیه احمدی?نژاد بسازد و به وی اتهام بزند و تقاضای پخش در دانشگاه?ها را نیز داشته باشد هم نیست. بحث متاسفانه خیلی ابتدایی?تر از اینهاست. بحث بر سر آن است که کسانی که در فقره مجلس زنانه همسر رییس?جمهور - از قبل- درصدد گزارش یا فیلمبرداری برآمده?اند و صدالبته که قصد و غرضشان بهره?برداری سیاسی از این کار بوده، به استناد کدام مجوز و حجت شرعی، عرفی و اخلاقی، اقدام به چنین کاری کرده بودند؟ آیا واقعا حریم خصوصی به?کل معنا و مفهوم خود را در منازعات سیاسی ما از دست داده است؟ 

آیا واقعا هدف تا به این حد، وسیله را توجیه می?کند؟ به?راستی پای کدام هدف مقدس و پای کدام مصالح و منافع ملی در میان بوده که اقتضا می?کرده تا یک میهمانی خصوصی که همسر رییس?جمهور، میزبان آن بوده، ابزاری شود برای تهدید به افشاگری و حمله به دولت؟ فرض بگیریم برخی انتقادات به آن محفل وارد بوده باشد. آیا به?راستی هدف منتقدان دولت، اصلاح و تذکر بوده یا یافتن مستمسک و بهانه?ای برای حمله به دولت؟ آیا بسیاری از موارد اینچنینی که در دولت مورد حمایت اصولگرایان اتفاق می?افتادند، هرگز با واکنشی از این دست مواجه می?شدند؟ صرفا به?عنوان یک نمونه، آیا اصولگرایان در دورانی که سری سوا با دولت قبلی داشتند، کلامی درباره همراهی بیش از یکصدنفر همراه رییس?جمهور در سفر نیویورک ابراز کردند؟ آیا آنها هرگز انتقادی از هزینه?های? میلیاردی که در سفرهای استانی رییس?جمهور قبلی ریخت?وپاش می?شد وارد کردند؟ در همه?جای دنیا عرف است که همسر رییس?جمهور، برخی وظایف و امور اجتماعی را برعهده می?گیرد. در جمهوری?اسلامی?ایران بدیهی?ترین و ابتدایی?ترین چنین وظیفه?ای، تجلیل از مقام زن در روز بزرگداشت زن است. این چه استدلالی است که اگر همسر رییس?جمهور می?خواستند چنین مراسمی برگزار کنند، در منزل شخصی?شان باید آن را ترتیب می?دادند که بیت?المال هزینه نشود؟ اگر عین همین ماجرا در زمان آقای احمدی?نژاد هم اتفاق افتاده بود منتقدان اصولگرای امروز، همین واکنش را نشان می?دادند؟ نه?تنها، به?نظر می?رسد که ما اخلاق را کنار گذاشته?ایم، بلکه صفاتی چون کرامت، سعه?صدر، مروت و انصاف را نیز کم?کم داریم فراموش می?کنیم. گویی برای بسیاری از ما، ملاک و معیاری برای «حسن و قبح» وجود ندارد و به?تعبیر فقها، «حسن و قبح ذاتی» برای بسیاری از ما خیلی جایگاه روشنی ندارد. آنچه در عمل برای ما ملاک و میزان است، آن است که حسن یا قبح را چه کسی انجام داده است؟ به?تعبیر دیگر و مع?الاسف، «حسن» آن است که دوستان ما انجام می?دهند و «قبح» آن است که مخالفان و رقبای سیاسی?مان مرتکب می?شوند. به کجا رسیده?ایم؟