حماسه حق پرست

تاریخ هنر را گاه می توان تاریخ موسیقی هم خطاب کرد.موسیقی در ریشه و ساقه و برگ برگ تاریخ نشو و نمایی نمایان دارد تا مگر از متن آن، روند تکوینی و تکمیلی زیست بشری،موجودیت آدمی و تبلور انسانی به چشم آید و در نظرگاه عاقلان،نقطه ی پرگار در حساب و کتاب آید... 

داستان تاریخی موسیقی تا بدانجا پیش می رود که هر کو نکند فهمی،نقشش به حرام ار خود صورتگر چین و دستورگر ماچین باشد!!!

موسیقی،موسیقی است و مشکل گشای زبان هایی که از پس گفتار دیگر الکن شده اند و حق مطلب را ناحق می کنند با پر و زیاده گویی!!!

پس موسیقی اگر نبود و نباشد،خلقت از معنا باز می ماند...

باز ماندن خلقت از ریتم و ملودی و ضرب و زخمه و ساز و آواز و نغمه و نوا و پایکوبی و دست افشانی،کژانگاری مطلق است به خالق...

خالق بی همتایی که در بطن و متن   خلق و مخلوق خود قلوب را با ضربآهنگ و تصنیف جهان عجین و آمیخته نمود تا معنای هستی همان ترجمان سازها و آوازها باشد.

تا بزنند مطربان جهان و بنوازند خنیاگران و بخوانند مرد و زن با آوازی که راز ونیاز است با خالق.

تا دست بیافشانند و پای کوبان شوند در خلسه های شکرگزاری درگاه احدی اش...چه پروردگار خود خنیاگری خیال انگیز است.

هم از این رو اهالی تاریخ موسیقی در جای جای جهان،شاکران بی واسطه ای هستند که از ژرفای خشک سیم ها و خشک پوست ها و خشک چوب ها،آوای دوست را تقدیم و پیشکش جهانیان می کنند و سماع حضور را این گونه خوش تر می دارند.

و اما می ماند موسیقی بوشهر...

بوشهری که موسیقی اش،شناسنامه ی نژاده گی اوست...کارنامه ی تاریخ یک جغرافیاست موسیقی بوشهر...موسیقی باورهای عمیق و بی ریای مردمانی که برای روایتگری دین و توصیف دنیا،در ردیف کم نظیرهاست!!!

نظاره گران این کم نظیر در جای جای دنیا به شورانگیزترین نغمات آن چنان خیره می شوند و خیز برمی دارند که تو گویی همه ی نت های ناپیدا و نهان موسیقی وجودی شان را کشف و شهود و شنود کرده اند..

موسیفی بوشهر همان جان آواهایی است که رویدادهای تاریخ باورمندی مذهبی یک قوم را که نه،چه یک گستره ی انسانی حتا با نگاه و نگره ای متفاوت و دیگرگون را با خود همراه می کند...موسیقی بوشهر همان جان کوبه هایی است که برای حسین بن علی بر دمام ها فرود می آید و ضرباهنگ بی همتای خروش قیام را یادآور می شود و در واحد سینه ها،آیین دادخواهی را نمودار...

موسیقی بوشهر همان جان گویه های مردمانی اهل مدارا و گذار و گذر است که از کنج خرابات خیام دیگر به قلعه ها و برج و باروهای خودکامه گان نمی روند...

شپ،حکایت همه ی این خراباتیان است در ضرب های پیاپی پار و پیرارهاشان...

و اما حرمت این آفرینه ی خالق بر همگان امری است واجب و فرضی انسانی... قدرشناسی اهالی موسیقی بوشهر ، خود پاسداشت یک فرهنگ و یک تاریخ جامع است...

بی تردید هر گونه بی حرمتی به راویان موسیقی بوشهر، هتک حریم و حرمت زادگاه مدنی همگان یعنی بوشهر عزیز است...

پس نی انبان و نی جفتی و خیام و چوپی و شکی و شپ را پاس می داریم همان گونه که دمام ها را و واحدها را یاریگریم و متعهد در حفظ حرمت و قدرشناسی ...