امان اله شجاعی

در تفاوت روحانی با سلفش همین بس که در دوران یکی "دروغ" نهادینه شد و در دوران ایشان موضوع  نهادینه شدن "پاسخگویی" در دستور کار است و پیگیری می شود.

کشور ایران دارای فرهنگی استبدادی است که در آن ظرفیت برای تحمل دیگران بسیارکم است و در بسیاری مواقع با نگاه ایلی و عشیره ای به قضایا نگاه می شود.

در فرهنگ ایلی و عشیره ای تا جایی که برای ایلخانان  و یا کلانتران ایل امکان پذیر باشد، مصالحه جایی ندارد. در این  فرهنگ هر مخالفی معنای دشمن خونین را دارد و باید کاملا نابود شود.

با وجود چنین فرهنگی فردی، روحانی که بر اساس خاستگاه  تحصیلی اش باید فرمان دهد و امر کند و دیگران بدون یکی به دو کردن بپذیرند، به مردم قول می دهد که پاسخگوی اعمالش باشد. این پیشرفتی بسیار بزرگ در فرهنگ ماست. گرچه تجربه بشری سالها پیش به این نتیجه رسیده و جهان نفعش راهم  برده است.

اگربه طور خلاصه در این رابطه پرونده ی اقدامات رییس جمهور روحانی را بررسی کنیم بی شک نمره ی بالایی خواهد داشت که از آن جمله اند:

1- پیگیری جدی ،مستمر و بی وقفه ی پرونده ی هسته ای و اصرار برخاتمه ی عزتمندانه ی آن.

2- بیان شفاف و به دور از ابهام مطالب در همه ی موارد داخلی وخارجی.

3- پذیرش خطرات و مبارزه با رفتارهای  مردم فریب.

4- ارایه ی آمارهای حساب شده و مطابق با آمارهای جهانی در مورد مسایل اقتصادی.

5- پیگیری  هرچند کم رنگ  فسادهای دولت قبل با همکاری روسای دیگر قوا و نیز اعلام هرچند ناقص تعداد وحجم اختلاسها ی انجام شده.

به نظر می رسد که روحانی گرچه در مسایل داخلی چندان جدی نتوانسته و یا نگذاشته اند که عمل نماید ولی همین که در مقابل نهادینه شدن "ناراستی"  و نیز رفتارهای "مبهم و نامعلوم"سعی در نهادینه کردن "پاسخگویی" دارد، دینی بزرگ برگردن تاریخ و فرهنگ ایران خواهد داشت.