ناصر علیخواه

نوشتن درباره یکی از دانشمندان بوشهری که توانسته از این خاک پاک برخیزد و به قلل علمی برسد و همچنان خود را متعلق به مردم بداند و بفکر دانشجویان این استان باشد، افتخاری بزرگ برای من است.

در دنیای امروز که خیلی ها به فکر رونق زندگی شخصی خود هستند و همه کار می کنند تا سنگی روی سنگ دیگر زندگی اشان اضافه کنند و ریالی بر ریال های بانکی اشان بیافزایند و متاسفانه در این راه به حقوق دیگران نیز دست درازی کرده و چشم به ضایع کردن اموال دیگران دارند، جوانان ما تشنه شناحت انسانهایی هستند که علیرغم موفقیت های مادی و علمی، هنوز دغدغه جامعه دارند و بفکر مشکلات مردم هستند و سر در گریبان خود نکرده اند و تنها به امورات شخصی خود مشغول نیستند.

جوانان عزیز ما که باید این مملکت را بسازند و باعث پیشرفت آن شوند، بدنبال افراد بزرگی هستند تا راه و روش زندگی باهدف را به آنها نشان دهند و اینکه چطور می توانند علیرغم این همه مشکل و نابسامانی ها، قدم به قدم و آهسته ولی پیوسته رو به جلو حرکت کنند و در مقابل دره های مشکلات همانند کوههای استوار، با انگیزه و با هدف زندگی کنند.

جوانان ما برای همیشه نمی توانند انسانهای بزرگ علمی را در کشورهای پیشرفته و ندیده، برای اهداف علمی خود الگو قرار دهند، کسانی که ممکن است فکرشان و شرایط زندگی اشان و اوضاع جامعه اشان بکلی با کشور و استان ما متفاوت باشد و تنها در هنگام خواندن کتابها با آنها ابراز همدلی کنیم.

جوانان ما امروز به الگوهایی برای زندگی علمی و اجتماعی خود بیشتر باور دارند که در کنار آنها زندگی کرده و در همین خیابان و کوچه و جاده ها، تردد کرده و با همین آب و هوا و امکانات بزرگ شده و با مشکلات موجود دست و پنجه نرم کرده و با همین سیستم آموزشی، راه آمده ولی گرفتار سیستم معیوب آموزشی و رفتاری نشده باشند. 

در این مواقع است که ارزش حضور دانشمندانی همانند پرفسور محمود مشفقیان برای کشور و استان بوشهر بیشتر هویدا می گردد.

افراد بسیاری بودند که در این شرایط سخت و با این امکانات محدود رشد کردند و پیشرفت کردند و به جاهای عالی رسیدند و به آنها هم تبریک گفت، اما با کمال معذرت باید از بسیاری از آنها گلایه نمود که چرا به سادگی وطن و زادگاه و شهر و روستای خود را فراموش کردند؟ چرا به سادگی مردمی را که با آنها بزرگ شده و خاطرات شیرین و تلخ خود را در کنار آنها گذراندند از یاد بردند؟ چرا از دانش آموزان و دانشجویان هموطن و همشهری و همزادگاه خود را یادی نکردند؟

ما هم خوشحالیم از اینکه هموطن و همشهری و هم روستائی ما به جاهای خوب علمی رسیده اند، اما آیا این کافی است؟ آیا نباید اندکی از اندوخته های خود را برای خدمت به وطن و زادگاه خود در شهرها و روستاها بکار گیرند؟ آیا با قطع ارتباط با شهر و دیار خود، و محروم کردن مردم آنجا از علم و دانش خود، خدمتی به آنجا کرده اند؟

در این شرایط است که وجود افراد نازنینی مثل پرفسور محمود مشفقیان برای بوشهر و بوشهری ارزش بیشتری پیدا می کند. دانش آموزی که در دبیرستان سعادت درس خواند و در بهترین دانشگاههای دنیا ادامه تحصیل داد و در بهترین موقعیت های شغلی و تدریس قرار گرفت، اما یک لحظه هم مردم کشور و استانش را فراموش نکرد و هر کمکی از دستش برمیامد برای پیشرفت فرزندان این آب و خاک انجام داد. 

هنوز متخصصان و کارشناسان کنونی که سالهای اول راه اندازی دانشگاه بوشهر، دانشجوی آنجا بودند در ذهنشان مانده است که چگونه دکتر مشفقیان یکی از فرزندان پاک این دیار در آن سالها، زندگی آرام و آب و هوای خوش شیراز و پرستیژ استادی دانشگاه شیراز را رها کرد و در میان سنگ و سیمان و شرجی، زیر گرمای آتشین بوشهر، با لباس های خاکی و عرق ریزان از سر پروژه های در حال ساخت دانشگاه بوشهر، خود را به کلاس درس میرساند تا ساعاتی به علم آموزی دانشجویان بپردازد و سپس بدون احساس خستگی، باز به سر وقت پروژه ها میرفت تا ساختمانها، سالن ها، آزمایشگاهها و کلاس های در حال ساخت دانشگاه را زودتر به سر سامانی برساند و زمینه را برای بزرگترین رویداد علمی تاریخ استان بوشهر فراهم کند. رئیس دانشگاهی که رویایی نداشت جز ادامه تحصیل فرزندان دیارش و چیزی نمی خواست جز پیشرفت دانشجویانش. 

مردم قدرشناس استان بوشهر مسلما این همه کوشش و تلاش پرفسور مشفقیان را برای پیشرفت فرزندانشان از یاد نمی برند و امروز نیز فارغ التحصیلان و دانشجویان دانشگاه خلیج فارس بوشهر، به پشتوانه تلاش و دلسوزی بنیانگزار و اساتید گرانمایه آن دانشگاه است که توانسته اند، در راه خدمت به مردم و استان و کشور عزیز ایران موفق باشند.