خلیل موحد

مشکلات حرفه ای و شغلی معلمان ایران دریک تقسیم بندی مولود گیزهای ذهنی- انفسی (subjective) و علل عینی و افاقی (objective) می باشد.  گرچه در تحلیلی ژرف اندیشانه، بخش نخست این برش بند، خود محصول بخش دوم آن؛  یعنی، همان نگرش ها و برنامه هایی است که در چند دهه اخیر در میدان سیاست و اقتصاد ایران حاکمیت داشته است. 

در ساحت ذهن  اما نگران کننده ترین عامل بازدارنده  در مسیر پیشرفت آموزشی و تعالی تربیتی در نظام تعلیم و تربیت در میهن ما، همان چیزی است که می توان از آن به عنوان بحران انگیزه یاد کرد.  حرفه ی معلمی به ذات خود، کاری طاقت فرساست. و این امری غیر طبیعی نیست؛ زیرا کامیابی در پدیده ی تعلیم وتربیت، فقط دستاورد توان بالای دانشی و علمی حاملان آن نبوده؛ بلکه  به قطع، ربط وثیقی نیز با فراز و نشیب های روانی و بینشی اصحاب علم  و فرهنگ دارد. 

در کشور ما کم رمقی محرک های انگیزشی و گاه فقدان شوق و ذوق در میان عموم معلمان، سال هاست که آموزش و پرورش کشور را با بحران های جدی مواجه کرده و به بالندگی آموزش و فهم و سواد خسارت های هنگفتی وارد کرده است.  این خلا` کشش اما از تولیدات درونی معلمان ایران نیست؛ بلکه ارمغان تحمیل های بیرونی؛ یعنی، نابرابری های اقتصادی و تبعیض در در یافت حقوق و دستمزد می باشد.  این گسست مالی و شکاف عمیق درآمدی میان معلمان با سایر کارکنان دولت که معلمان  کشور را در کف لیست حقوق بگیران دولت قرار داده، در قامت بلند ترین و ستبر ترین مانع، دل و دماغ کار را از عموم معلمان بازستانده و به مهم ترین معضل شغلی آنان تبدیل شده است.  فداکاری ها و رنج هایی که عموم معلمان اما در کلاس بر جسم و جان خود هموار می کنند، محصول جوشش درونی و وجدانی آن هاست. 

در جهان کنونی و به باور همه ی کارشناسان، نیروی انسانی آگاه، آزاد، آفریننده، کارآمد و عاری از فساد مالی، مهن ترین مولفه ی کامیابی مادی و معنوی جوامع بشری محسوب شده و معلمان جلو دار این نیروها می باشند. 

* این دیدگاه در شماره یکشنبه 12 اردیبهشت روزنامه تعادل به چاپ رسید.