صحبت?های اخیر وزیر نفت در مورد شرایط پارس جنوبی و قراردادهای زرینی (یا حالا یه کم رنگ بالا و پایین?تر!) دولت سابق نشان می?دهد که این نیروگاه در گذشته «پاس جنوبی» بوده و نه «پارس جنوبی».به این صورت که دوستان قرارداد را بسته، یک حق الزحمه اندک برداشته و آن را به یک پیمانکار دیگر «پاس» می?دادند.روش انتخاب این پیمانکار هم بدین صورت بود که مدیرعامل چند شرکت که درخشان?ترین فعالیت شان ساخت یک آپارتمان چهار طبقه بود، دور یکدیگر جمع شده و یکی از مسئولان با صدایی بلند و کش دار اعلام می?کرد: «هرکی تک بیاره، پیمانکار اونه!» بعد از آن طرف امکانات به قدری محدود بود و در عین حال تحریم?ها هم اثری نداشت (تناقض داره اما قبول کنید!) که قطر تمام ذخایر منطقه را از زیر زمین قلفتی بیرون می?کشید و نهایتا ما می?توانستیم یک موز برداریم.یعنی زمانی که وزیر اسبق به مسئولان پالایشگاه می?گفت: «خب بچه?ها امروز چی دشت کردید؟» آنها پاسخ می?دادند: «سه کیلو موز، چهار تا موش کور، نیم کیلو جُبه، سنگ و خاک به میزان لازم، یک کانتینر مارمولک و خرخاکی!».حال با لغو تحریم?ها و عزم جدی دولت برای راه?اندازی«درست» پارس جنوبی همچنان دلواپسان بر این عقیده پافشاری می?کنند که این پالایشگاه در زمان دولت?های نهم و دهم عین بنز استخراج داشته است، حالا نفت یا خرخاکی، چه فرقی می?کند؟ مملکت خاک نیاز ندارد؟ موش کور لازم نیست؟ پس این کمبودها را چه کسی باید جبران کند؟ آن وقت قطر با استخراج نفت و گاز از این میادین می?رود و ژاوی هرناندز را برای یکی از تیم?های فوتبال کشورش می?خرد، ما می?رویم و کرار جاسم برای تیم مان می?خریم.در عین حال اگر دولت یازدهم فکری به حال پارس جنوبی نمی?کرد، این قطری?ها آنقدر زیاده خواه بودند که پس از تمام شدن نفت، خودمان را از روی زمین استخراج کرده، توی بشکه بگذارند و به کشورهای دیگر صادر کنند، بالاخره برگزاری جام جهانی و ساختن کوه و جنگل مصنوعی، خرج دارد دیگر!