محسن شریف، راوي رنج هاي جنوبي 

بابك شاكر 

محسن شريف راوي رنج هاي جنوبي بود ، مردي كه روزگار و رنج های زمانه خسته اش كرده بود ، آرمان داشت ولي انگار جبري تاريخي او را براي رسيدن به آرمان هايش نگهداشته بود تا بنويسد، روايت كند و از متن به هستي نگاه بياندازد ، سطرهاي نا گفته بسيار داشت در ميان واژگان نوشته و نانوشته اش ، سطرهايي كه سرشت تلخ هستي براو وارد كرده بود. شريف در امتداد تلخي اين هستي موهوم قلم به دست گرفت و روايت كرد ... كساني چون او از واقعيت رويا به واقعيت زبان رسيده بودند ، بي ادعا و بدون ذره اي مفاخره به آنچه كه در دست مخاطب بود و آنچه كه نمي گذاشتند در دست مخاطب قرار گيرد .

داستانهاي شريف حلقه مفقوده ي دوران گذار از رنج سنتي جنوبي به رنج امروز جنوبي بود، رنجي كه محروميت ، مظلوميت را در امتداد زندگي انسان ايراني از درون روايت مي كرد .

شريف زباني پيچيده نداشت تا شما را در ساختاري زباني به تعليق وا دارد كه ذهن مخاطب را در تعليق رنج مدام درگير مي كرد كه راستي عاقبت اين همه سال زيستن را در كجاي كتاب هستي تعريف مي كنند.

استاد شريف به تبع دوران گذار از سياست به متن  بيش از پرداختن به ساختار زبان متعهد به ساختار روايت بود ، او راوي بازخورد عمل در متن بود و متن او بازتوليد روايت مي كرد. در روايت هايش برغمي كه حق داشت پيچيده باشد اما نبود زيرا ساختار داستان را ساختاري پيچيده نمي دانست ... او هستي را در پيچيدگي دريافته بود و همين امر او را مترجم هستي پيچيده براي مخاطبان خود كرده بود. او براي ارائه خود روايت تصويري زبان را انتخاب كرده بود.

شريف درد داشت ، دردهايي كه آن را بهانه عزلت و خلوت نكرد و هميشه از قابي بيرون مي آمد كه مهرباني درون آن ديده مي شد. شريف حذف نكرد ، حذف شد ، قلم نشكست ، قلمش را گرفت و ادامه داد ... مستقل ماند و مستقل رفت ... روزگار بر او تلخ گذشته بود اما تلخي به كام خودش بود و لبخندش را به ديگران هديه مي داد ... شريفي كه در زبان و معنا شريف بود و شريف از ميان ما رفت ... 

ياد و نامش متبرك باد