انگار همین دیروز بود: 

محمد بیابانی را باد برد. 

و ما سه نفر بودیم. 

من که باد و پی تناب رودخانه حریفم نشده است هنوز , رفیق محمد سه دهی که عموی من بود از شانزده سالگی لیوان های شهید و شکسته.

و بهزاد موسایی یوزپلنگی که با من دویده بود بسیار از رشت باران های مداوم تا بوشهر عرق ریزان.

دریا سمت راست اتوبوس بود می رفتیم تا برسیم به بوشهر.

به سبیل های محمد بیابانی. باد برده بود شاعر کاکایسو را. و ما سه نفر از سمت چپ دریا می رفتیم به دفن رفیق از نگاه خویش. عموی من - محمد - می آمد به تشییع که محمد هم رزمش بود. و بهزاد موسایی که مثل محمد - ان بنگلادش بود. من اما روی صندلی اتوبوس خیره شده بودم به سمت راست که دلیل های محکمی داشتم.

رفیقم بود محمد. هم کانونی. شاعر مثل رفیق مشترک مان هرمز علیپور.

بیانیه ی کانون نویسندگان ایران در باد برد محمد بیابانی با من بود. در جیب سمت چپ کتم. عشوه می فروخت گل سرخ به رسم سال های بد - سال های پنجاه- به جیب چپ کتم. پیاده شدیم از اتوبوس. من و بهزاد و محمد. بوی شرجی می داد بوشهر در مرگ بیابانی معلم. رفتیم تا گورستان امامزاده عبدالمهیمن. بیانیه را چه کسی بخواند از بوشهر؟ 

سبیل های نازک محسن شریف بخواند بهزاد گفت.

محسن شریف بیانیه را خواند.

و حالا محسن شریف را هم باد برده است

مرگ دایره بسته است

کسی نمانده از آن جمع. جمعی که خاطره ی شهر بود. 

بوشهر بود:

محمد بیابانی

منوچهر آتشی

محسن شریف

ایرج شمسی زاده

کمی مانده است فقط از علی باباچاهی

درخت کنار مانده است

تش باد

و شرجی که می وزد هنوزا هنوز از بناگوش های من

به زمین گرم می افتد شرجی.

و آدمی می دود و می دود و می دود تا در آغوش بکشد مرگ را

و ممتد شود

در کوتاهی یک خبر:

محسن شریف درگذشت.