بابك شاكر 

بوقت مصلحت آن به که در سخن کوشی....

فرهنگ  نمود هويت يك ملت است، ادبيات شكل دهنده همان فرهنگي ست كه هويت همان ملت است... دردي كه اين سالها بر قباي مظلوم فرهنگ و ادب اين ملك رفته است را هيچ كس نمي تواند به زبان بياورد... در اين ملك رنج بر قلم آنچنان است كه به قول سعدي:

تندرستان را نباشد درد ریش

جز به همدری نگویم درد خویش

پس ترجيح دادم درد دل هايم را با جامعه ادب و فرهنگ در ميان بگذارم، زيرا هيچ كس را لايق تر ازآنان براي سخن گفتن نيافتم... 

هويت جامعه ادبي و فرهنگي يك كشور در خلق زيبايي هاست و بسيار اربابان قدرت و مسند دوست دارند از اين زيبايي هاي مستقل، كسب اعتبار كنند، بودجه هاي كلاني را به دست بگيرند و ضد همان زيبايي قدم بردارند تا جاييكه در دوران حيات اهالي فرهنگ و ادب را رها كنند در خلوت، عزلت و تنگدستي و در ممات هم هرچه اين درخت رنج كشيده پربار تر باشد فرصت طلبانه به دنبال مصادره مطلوب باشند كه "استاد چشم و چراغي بود"، كه اي كاش مي توانستند همين دو خط را بنويسند. 

مراسم يادمان سوگ استاد محسن شريف به همت جامعه ادبي و خانواده استاد شريف در بوشهر برگزار شد. نويسنده اي در استانداردهاي قلمي شريف كه حتي صاحب كتاب سال برتر بود و چهره اي ماندگار .... همه بودند و تلاش كردند. بي طرح نام و براي هويت فرهنگي اين جامعه ي تشنه ...

اما دريغ از اداره اي كه متصدي امور فرهنگي استان بود و دريغ از حمايت و همكاري ... مديركل به مراسم آمد شايد از اين نمد كلاهي تهيه كند، مديركلي كه تنها به عرض تسليت اكتفا كرد و در ميان خيل تبليغات شهري و رنگارنگ، تلاشي نكرد به اطلاع همشهريان رسانده شود يكي از مفاخر شما از دنيا رفته، اي مردم تشنه، هويت شما مكتوب است، فرهنگ شما نوشته!

آمد ، نشست و رفت... 

و باز اينبار يك شخصيت فرهنگي زحمت ناكارآمدي ايشان را به دوش گرفت، سالن سينما كانون كه مي تواند هر سانسش درآمدزا باشد را بي ريا و بي هيچ ادعايي در اختيار جامعه ادبي بوشهر قرار داد، خانم دكتر عالي نسب و همت بلندش، كه جامعه ادبي بوشهر قدرشناسند و قدر اين زحمات را مي دانند... 

متاسفانه دولت تدبير و اميد نقطه ضعف بزرگي در حوزه تصدي مسائل فرهنگ و هنر در استان بوشهر به يادگار گذاشت، مديريتي كه بيش از شتاب دهنده به فعاليت ها، كاهنده و ترمز بود...

خوشحالم از اينكه جامعه ادبي توانست اينچنين يادماني را براي استاد برگزار كند و منتي از اين اداره تصدي فرهنگ برسر جامعه ادبي نيست: " كه قید بی آلایشی آلودگی است / رنج چو عادت شود آسودگی است".... ما با اين رنج ها آسوده ايم و راه خود را خواهيم رفت هر چند كاممان تلخ است... 

خانم ماحوزي  به يادمان استاد شريف خوش آمديد، اما تنها خانم ماحوزي بوديد چونان تمام عزيزاني كه مديراني بزرگ و محترم در سطح وزارت خانه ها و سازمانهاي استاني بودند و در انتهاي مجلس خودشان بودند و نشستند، نه عنوان سازماني شان .... اما خودشان آمدند و انتهاي مجلس كنار مردم نشستند و رفتند.... 

اي كاش متوجه نگاه سنگين جامعه ادبي و فرهنگي استان در آن مراسم مي شديد كه از اين بي توجهي آتان ناراحتند و تنها به حرمت شأن آن مراسم، چيزي نگفتند...