حماسه حق پرست

موسیقی بوشهر رفته رفته برخی از  قطعات پایانی خود را برای نسلی از نوازندگانش به اجرا گذاشته است تا آواز ِ رحیل ِ چاوشی این بار بدرقه ای ابدی را برای سرخوشان روزگاران رفته به گوش ها رساند و جای سرپنجه ها را بگیرد و بیت خوانی و سرود به عزای سرپایی بدل شود...

موسیقی است دیگر،باید غم و شادی آدمی را بیان و زبان باشد وقتی زبان تاب  و توان و یارای کلمه و کلام ندارد...این که اما اهالی موسیقی خوشآیند ِ برخی نیستند و بر دِماغ عده ای خوش نمی آیند بگذار بماند که تا بوده همین بوده گویا...

منتها جای و پای ِ نوازندگان ِ قدیم موسیقی بوشهر آنگونه که در خراسان بزرگ و یا حتا علی آباد طبرستان و یا همین جهرم ِ فارس پاس داشته می شود، ارج گزارده نمی شود و این رویه ای است از سر ِ بدبختی که متولیان خرد و کلان فرهنگ و هنر این جغرافیا، بی بهره اند از پنجه و سرپنجه ی موسیقی و البته به قول ظریفی و دقیقی: بهتر! چه گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش!

مشایعت دو سرپنجه یِ موسیقی بوشهر و دو استاد مسلم نی جفتی و نی انبان  در تاریخ موسیقی بوشهر یعنی زنده یاد بدریمون و صفاریان خود گویای این واقعیت است که ساز و آواز بدون توجه به خاستگاه و طبقه و تیره و طایفه در پیکره ی یک فرهنگ موسیقایی و ساختار هنری یک جغرافیا خواهد خواند و ماند و زهی کمال سعادت که پای این ساز و آواز نشسته باشی و دستی هم افشانده باشی...

اساتید سرپنجه ها حالا یکی یکی می روند و آخرین و واپسین نواخته های خود را به مردمان می سپارند تا آن چه با جان ِ خود نواختند در گذر و گذار زمان بماند و گوش به گوش شنیده شود...و این که ناگزیر باید وامی گرفته باشم از سخن و کلام مسعود بهنود در ستایش هنر بزرگان موسیقی ملی ایران و با اندکی تغییر:

و چه آتش ها و شادی و شور و شررها به جان ها زدند با سرپنجه هایشان،کلامو و فِلا و محمد نی زن و رجب و عبدی و احمد علیشرفی ...