خورشید فقیه

درهردوره ای از انتخابات مجلس و ریاست جمهوری درایران، بخصوص ازدوران های مرتبط با دولت های نهم و دهم و بویژه درانتخابات اخیر، برخی از کاندیداهای ریاست جمهوری به شکل گسترده و تحقیر کننده ای، آن هم با تبحری خاص و به گونه ای که انگار وارد یک جمع ساکن در گدا خانه ای شده اند، با نگاهی حقارت بارِ از بالا به پائین نسبت به مخاطبین و با کاربرد الفاظ و عبارات گدا نوازانه ی توهین آمیزی، یکی وعده ی اعطای  ماهیانه 45500 تومان میدهد، دیگری ماهی250 هزار تومان، با آنکه خود بخوبی میدانند که اچرای چنین عملی آن هم با وجود هزاران کمبودهای مبرم حیاتی مردم درکشور و نبود منابع مالی مورد نیاز، امکان پذیر نمی باشد، مگرآنکه موجبات بروز تورم و رکود را درجامعه فراهم سازند، و یا دیگری با توزیع سیب زمینی و آرد و گستردن سفره های غذا، تصویر بهشت موهومی بر اذهان مردمی در فقر نگهداشته شده را نقش می بندد که گویا درصورت کسب آرای خیلِ بتصورخودش گدایان!! و جلوس براریکه ی قدرت، هر گوشه ای از آن فردوس برین را درقبا له ای معتبر، بنامشان ثبت و ضبط خواهند نمود و دو دستی تقدیم حضورشان !! 

واقعا که شنیدن و مشاهده ی یک چنین برنامه های بی محتوای تحقیر کننده ی بعضی از این کاندیداها، آن هم درصحنه های حضور میلیونی مردمی که صاحبان اصلی آن کیسه های پُر و پیما نی هستند که فقط با سرهای گره زده به آنان نشان داده میشود، و نیز مالکان واقعی و تاریخی گنجینه ای بزرگ و پُر محتوا بنام ایرانند، دل هرایرانی با غیرت و شرافتمندی را به درد می آورد. و اما جالب ترین و در عین حال ناشیانه ترین بخش بازیگری این نقش آفرینان انتخاباتی، سعی و کوششان درکشیدن پرده  ای ضخیم است بر منظرگاه عمومی بمنظور پنهان سازی این واقعیت انکار ناپذیر که اگر اکثریت مردم طبق آمارهای رسمی حکومتی، زیر خط فقر زندگی می کنند تا از دیدگاه آقایان گدا تصور شوند و بخاطر یک کیسه ی آرد و یک گونی سیب زمینی، آنان را به مقامات عالیه تری برسانند، مستقیما حاصل و نتیجه ی عملکردهای همین آقایان بوده است که نمونه های زیانبارآن را در دو دولت های پیشین دیده ایم، آنهم با در آمد 800 میلیارد دلاری حاصل از فقط فروش نفت که اگر مواجه با آن اختلاس های مکررچندین هزارمیلیاردی همفکران و همراهان برخی از این حضرات نمی شد، و ریخت و پاش های غیر ضروری در داخل و خارج کشورصورت نمی گرفت و فقط  مصروف برنامه ها و پروژه های کوچک و بزرگ اقتصادی، عمرانی و خدماتی در مملکت میگردید، اوضاع و احوال مُلک و ملت اینگونه نبود.

به هر حال چه آقایان ما را گدا بپندارند و مستحق صدقه، و چه آنگونه که خود ادعا می کنند ورودشان به معرکه انتخابات فقط بخاطراحقاق حق و حقوقِ تا به حال پایمال شده ی ملت است، می بایست با صدای بلند و بدون توسل به هر مغلطه کلامی و بصورت مکتوب و مضبوط، پاسخگوی این سئوال عمده و اساسی ملت ایران درشرایط کنونی باشند: برنامه و اعتقاد تان برای ایجاد یک فضای باز سیاسی و آزادی های مطبوعاتی و رسانه ای، و نیز تجمعات صنفی و سیاسی مسالمت آمیز احزاب و تشکل های مردمی، فعالیت آزادانه احزاب و سازمان های مختلف اجتماعی، حقوق بشری و نظایر آن، چیست !؟ زیرا مردم بخوبی درک کرده اند که هیجگونه غارت و اختلاسی در یک نهاد حکومتی ولو قدرتمند صورت نخواهد گرفت اگر چنانچه آحاد ملت امکان برآوردن صدای «آی دزد، آی دزد» از طریق تجمعات قانونی و مطبوعات و رسانه های مستقل را داشته باشند. 

در پایان این نوشتار، ممکن است از راقم این سطور پرسیده شود که تو بعنوان یک شهروند عادی و دارنده ی حق رای، ازمیان این کاندیداهای ششگانه محترم، کدام یک را برای بر آوردن آنچه مهمترین خواسته ات که میگویی، مناسب تر تشخیص داده  و به او رای خواهی داد؟ بدون هیچ درنگی خواهم گفت «حسن روحانی»، با این توضیح که حداقل، اندیشه و تفکرایشان را در راستای همان تفکر آزادی خواهی ارزیابی میکنم، البته بی آنکه در شرایط و ساز و کارهای سیاسی موجود مملکت، برایش امتیاز بالایی قائل باشم.