اصلي در اقتصاد وجود دارد كه به آن تناسب ريسك و بازده مي?گويند؛ يعني اگر انسان?ها بازدهي زيادتري بخواهند، بايد ريسك?هاي زيادتري را بپذيرند. اين سخن به اين معناست كه اگر فردي ريسك كمتري برمي?دارد، بازدهي كمتري هم مي?خواهد. به اين دليل كه بيشتر افراد ريسك?گريز هستند، نسبت به گزينه?هايي كه ريسك?هاي شديدتر و بالاتري دارند، اقبال كمتري نشان مي?دهند. اين مفهوم كلي مباني «اصلاح?طلبي» است. اصلاح?طلبي به معناي مشاركت سياسي اصلاح?طلبانه، مي?گويد ما شيوه?اي را انتخاب مي?كنيم كه ريسك كم داشته باشد و درعين?حال انتظارها را هم بايد تعديل كرد. در واقع نبايد انتظارها از تغييرات، اساسي، سريع و عميق باشند. از اين رهگذر مي?خواهم بگويم همين شركت در انتخابات، فعاليتي بسيار كم?ريسك است كه افراد بدون آنكه تهديدي شوند، مشكلي داشته باشند يا بخواهند اصلا هزينه?اي بدهند، مي?توانند آن را انجام دهند. معمولا افرادي كه رأي مي?دهند، نتيجه?اي كه مي?گيرند، بسيار بيشتر از هزينه?اي است كه كرده?اند. مي?خواهم بگويم پس از رأي?دادن آنچه كه در عمل ديده مي?شود، پذيرفتني و بيش از آن چيزي است كه به?عنوان حد متوسط در نظر گرفته مي?شود. براي همين بيشتر جامعه اين روش را مي?پسندد؛ به اين معنا كه نياز نيست هزينه زيادي پرداخت كند. ولي به?راستي نتيجه كه حاصل مي?شود، بسيار بزرگ?تر است. رأي?دادن كار ساده?اي است كه حتي زمان زيادي هم از فرد مشاركت?كننده نمي?گيرد. پس لزوم شركت در انتخابات را در اين مي?بينيم كه فايده دارد؛ اما چرا؟ اين را هم مي?توان از منظر هزينه و فايده بررسي كرد. چرا افراد بايد رأي بدهند؟ به اين دليل كه همين انتخابات گذشته نشان داد رأي?دادن چگونه مي?تواند فايده داشته باشد. كشور در شرايط بحران اقتصادي?اي بود كه مي?توانست هم كشور و هم مردم را تا نابودي پيش ببرد؛ همين رأي مردم و انتخاب متفاوت راهگشاي معضلات شد و امروز نتيجه آن را مي?بينيم. پاسخ به آنهايي كه تصميمي براي رأي?دادن ندارند، اين است كه مطالبه?شان را پايين بياورند. مطالبات زياد، كارهايي را مي?طلبد كه ريسك بسيار دارد. بايد دنبال فعاليت?هاي تند سياسي و... باشيم. رأي?دادن كاري كم?هزينه؛ اما بسيار سودآور است. گذشته هم اين را ثابت مي?كند كه رأي?دادن دستاوردهاي بسياري براي ما داشته است. رأي?هاي كوچك و كم?اهميت اثرگذاري بسياري بر سرنوشت يك كشور دارد. در اقتصاد داستان به اين شكل است كه ايران يك اقتصاد بيمار دارد و اين را همه مي?دانند. ما گمان مي?كنيم اقتصاد ايران مانند بدني است كه مي?تواند به خوبي بدود؛ اما چون بيمار است، كند مي?دود. هرچه مي?گذرد اين سرطان وسيع?تر مي?شود و زمان اصلاح و جراحي و اميد به درمان، كمتر مي?شود. اگر ما ٢٠ سال پيش اصلاحات اقتصادي را انجام مي?داديم، امروز پيش?تر بوديم. دوره آقاي احمدي?نژاد به آساني ١٠سال را از ما گرفت و هرچه زمان را بيشتر از دست بدهيم، مردم، آينده و كشور خودمان عقب خواهند ماند و هزينه?هاي اصلاح سنگين?تري خواهيم پرداخت.