عصر ایران -  انتخابات ریاست جمهوری 1396 ، نه فقط انتخاب رئیس جمهور کشور برای 4 سال آینده که انتخاب راه آینده کشور برای سالیان درازتر بود.

در 29 اردیبهشت، علاوه بر رأی دهندگان همیشگی و رأی اولی ها ، بسیاری از کسانی که هیچگاه در سنت انتخاباتی ایران مشارکت نداشتند نیز پای صندوق های رأی آمدند چرا که با تمام وجود دریافته بودند کشور به یک دو راهی تاریخی رسیده است و باید مشخص شود که قطار ایران بر روی کدام ریل حرکت خواهد کرد.

علت حساسیت مردم نیز کاملاً مشخص بود. مردم در 8 سال دولت احمدی نژاد، روش حکومتگری نو اصولگرایان را دیده و آثارش را با تمام وجود لمس کرده بودند و هم در 4 سال گذشته، دولت اعتدالگرای نزدیک به اصلاحات را آزموده بودند.

29 اردیبهشت، روز پاسخ به این سؤال بود که از بین دو گزینه تجربه شده، کدام را برای آینده کشور و فرزندان تان می پسندید؟
دو کاندیدای اصلی ( رئیسی و روحانی) هر کدام یکی از این دو گزینه را نمایندگی می کردند و مردم نشان دادند که کدام راه را می پسندند: میانه روی، عقلانیت، تدبیر، تعامل با جهان، حفظ حقوق بشر، توسعه فراگیر.

اینک اقلیت باید به راهی که اکثریت تعیین کرده تمکین کند و اکثریت نیز در این مسیر، حقوق اقلیت را به رسمیت بشناسد.