به گفته زنده?یاد قیصر امین?پور، «چقدر زود دیر می?شود» و وقتی به خودمی?آیی که مجالی نمانده تا مرور کنی «کجا بوده?ای، چه کرده?ای و چه?ها کشیده?ای» از عمری که بر باد رفت یا نرفت. اما زنده?یاد عباس میگلی فرصت یافت تا گاهی وقت?ها با نشریه?ای یا سایتی واگویه?ها و تجربه?هایش را در اختیار دیگران قرار دهد و بگوید «عمرم در زلال محبت این مردم بر باد نرفت».او به عشق همین مردم، 30 سال خدمت کرد و بیش از 40 سال نیز بعد از خدمتدر بین آنها ماند تا شرح دردها،  رنج?ها، خوشی?ها و ناخوشی?ها را برایشان بازگو کند:

از سال 1322 که در سن 17 سالگی لباس معلمی/مدیری به تن می?کند و 31 سال خدمت را از خارگ و بوشهر، بندر دیلم و بندرریگ و از آنجا به روستای بنه?گز و سپس بندرکنگان و دست آخر اهرم، آرام و قرار ندارد. زمانی هم که در اهرم بازنشسته می?شود، بیل برمی?دارد و کشاورزی می?کند. 

هرجا که مدرسه نیست، دست به کار می?شود برای ساختن «کپری» برای بچه?های این دیار تا بتوانند دور هم جمع شوند و به دنیای سواد و کتاب گام نهند. وقتی هم که گچ و تخته سیاه، و ميزونيمكتیدر کار نبود، او خود آنها را می?ساخت تا امروز با افتخار بگوید: معطل نمی?ماندیم که برایمان امکانات بیاورند، بلکه هر چه نبود، خود می?ساختیم به پاس مظلومیت بچه?هایی که در حاشیه بودند.

یاد و نام قدیمی?ترین معلم استان بوشهر ـ زنده?یاد عباس میگلی ـ تا ابد بر سر زبان?ها جاری خواهد بود و شبیه چشمه?ساری در لابلای برگ?های دفتر امروزی?ها جاری خواهد شد تا معلمان و دانش?آموزان امروز آیین «دانش?آموزی» و «معلمی» را بیاموزند.

یادش گرامی است، روانش تابناک و مرام مردانگی?اش بی?رهرو نخواهد ماند.

هیات مدیره کانون بازنشستگان آموزش و پرورش استان بوشهر