خورشید فقیه

گفته اند و درست هم گفته اند که در دنیای سیاست و در تفکر بسیاری از اهالی سیاست، تنها کالایی که خریدار ندارد، چند کلمه حرف حساب است و توجه به امربه معروف و نهی ازمنکر به معنای عام آن، به ویژه در دیار ما که رانت خواهی، قدرت طلبی، امتیازجویی، و مهمتر از همه، صعود به بالا با هر نردبان و آسانسوری، بخش جدایی ناپذیری از سیاستمداری و سیاست ورزی به حساب می آید.

در این نوشتار، کاتب حقیر، نه خود را در مقام ناهی از منکر می داند و نه آمر به معروف، و نه مدعی است آنچه که می گوید، حتما حرف حساب است و محاسبه شده با مهره های چرتکه و اعداد و ارقام ماشین حساب، اما می تواند ادعا کند که کلامی و گفتاری دردمندانه و بیان گلایه و نگرانی عمیق نویسنده است از آنچه که این روزها در میان فعالان سیاسی و اجتماعی به اصطلاح اصلاح طلبان این سامان جریان دارد، و همچنین اشاره ای کوتاه به فرهنگی است که متأسفانه انگار یکی از واقعیات منفی فرهنگی سرزمین ماست!؟

قدیما از پدرانمان و امروزه از بسیاری آدم های منتقد و دردمند هم اقلیمی شنیده و می شنویم که بوشهری ها- کل استان- «غریب نواز و خودی گدازند»، البته در کلیه امور، و آنچه که مرا بر آن داشته تا امروز دست بقلم شوم، صرفا واکنشی به کاربرد و عینیّت یافتن این واقعیت تلخ در رفتارهای سیاسی و فعالیت های اجتماعی افراد و شخصیت های منتسب به این تفکر در استان است:

دیگر نمی توان منکر این واقعیت شد که در حال حاضر، بوشهری های سیاسیِ متعلق به این طیف، به بهانه ی عضویت و مشارکت در احزاب و جریانات مختلف سیاسی، خواسته یا ناخواسته، متفرق و تبدیل به گروه های متخاصمی شده اند که هر کدام مانند سپاهیان سلم و تور، با شمشیرهای آخته به جان همدیگر افتاده اند تا بر دیگری تحمیل کنند که مثلا والیان ولایت از چه گروهی باشند و موالیان از کدام!؟ چه گروهی در این تقسمات منصبی سهم افزونتری برباید و بهره ی کدامیک اندکتر، و سپس برای افزودن بر چاشنی این ستیزهای تفرقه افکنانه ی مطالبه گرایانه، هر آنچه از مواد تخفیفیه و تخریبیه ای که بر زبان هایشان جاری و بر قلم هایشان ساری می شود، نثار یکدیگر می کنند تا عاقبت الامر، بیگانه ای از راه برسد و تمامی ارثیه های داشته و ناداشته ی پدری مورد مناقشه شان را به طرفته العینی از دستانشان برباید و فقط دهانی باز از تعجب برایشان باقی بگذارد و انگشتان حسرتی بر دندان!!

و تأسفبارتر اینکه بعضا مشاهده و یا شنیده می شود که گروه هایی از این هم اقلیمی های سیاسیِ بظاهر هم اندیشِ خودگداز، به منظور هر چه تنگتر نمودن حلقه های محاصره ی رقبا، دست به دامان قدرت های فرا منطقه ای شده و تلاش می کنند تا با هر وسیله و ترفندی – ولو غیراخلاقی - مانع از فعالیت ها و یا احیانا ارتقای مقام و موقعیت های سیاسی و اجتماعی رقبا در دیگر نقاط مملکت شوند!! غافل از اینکه در این دایره و چرخه ی انتقام گیری ها، رقبا نیز بیکار ننشسته و چه بسا بیش از آن کنند که با آنان کرده و یا می کنند، یعنی اشتغال دائم همگان به یک رفتار انتحاری ابلهانه و گروهی!! و بدیهی است که نتیجه ی تداوم این رفتارهای کودکانه، خالی بودن جای بوشهر و بوشهری ها در قله های اصلی قدرت سیاسی کشور و عدم یک لابی قدرتمند خودی برای استان به منظور کسب امتیازاتی به نفع همگان.

به هر حال، مایه تأسف است هدر دادن این همه نیرو و زمان برای کَندنِ گور خودها و کاشتن تخم تفرقه و انشقاق و دشمنی در میان مردم سرزمینی که به شهادت تاریخ، حداقل مرکز سیاسی و اداری آن، روزگارانی نه چندان بعید، سکونتگاه جماعت های زیادی از مسلمانان، یهودیان، ارامنه و قومیت های گوناگون پیرامونی و دارندگان اندیشه و تفکرات مختلفی بوده و هر کدام نیز در کمال آرامش و آسایش و تحت لوای یک اتحاد و همبستگی شهروندمدارانه، تمامی همت خود را مصروف سازندگی و بقای بهینه ی زادگاه خویش می نمودند و اگر احیانا در مواردی اختلافاتی نیز با یکدیگر پیدا می کردند، بقول قدیمی های این شهر، گوشت همدیگر را هم که بخوردند، استخوان یکدیگر را به دور نمی انداختند و یاری رسان هم  بودند. پس چه شده است که اکنون و در تندباد حوادث سیاسی، جریان فکری بظاهر تاثیرگذاری که حداقل دو دهه است مردم به آن دل بسته اند و به امید رستگاری خویش چشم انتظار رفتارهای عالمانه و وحدت گرایانه رهبرانش نشسته اند، خود دستخوش چنین کردارهای نابودکننده ای شده اند!؟

لازم به ذکر است که منظور این صاحب قلم، نفی و طرد سلایق مختلف و ملزم دانستن تمامی افراد متعلق به یک جریان فکری - سیاسی خاص به پیروی مطلق از راه و روش واقع در این دایره فکری نیست، بلکه اصراری بر در پیش گرفتن راهکارها و گزینش روش های اقناع کننده ی عاری از حُب و بُغض ها و کینه ورزی هایی است که بدون تعارف و پرده پوشی، هم اکنون شاهد آنیم!!