آگهی، برگ برنده دولت ها

حسین حشمتی

تا آن جا که به خاطر دارم چه قبل و  چه بعد از انقلاب اسلامی، مطبوعات هیچ گاه نتوانستند از طریق درآمد تک فروشی روی پای خودشان بایستند و همواره متکی به آگهی های دولت های وقت بوده اند که البته این وابستگی دلائل مختلفی همچون عدم اقبال مخاطبان ازرسانه ها به علت یکنواختی در محتوا، کم توجهی به مشکلات مردم و کثرت تعداد آن ها بوده که طبق آمار اعلام شده، رُشد ۶۹ درصدی داشته است.

سال ها پیش و شاید هم اکنون،  اصلی مهم در میان هیئت های تحریریه مطرح بود مبنی براین که، نیم تای صفحه اول هر روزنامه یا نشریه ای چه از نظر صفحه آرائی و چه تیتر اول باید آن چنان گیرا باشد که مخاطب را در همان نگاه اول جذب کند.

درحال حاضر غیر از روزنامه ی خاص که از قدیم نیازی به درآمدهای این چنینی نداشته سایر نشریات که تعدادشان در پایتخت و استانها بسیار بالا می باشد و از نظر محتوایی نیز چنگی به دل نمی زنند برای بقا، نیاز شدید به جذب آگهی دارند و از آن جایی که بخش خصوصی و تجاری نیز عمده تبلیغات خود را ازطریق رسانه ملی و تلویزیون های خارجی انجام می دهند. لذا اغلب رسانه های مکتوب و مجازی متکی به آگهی های دولت هستند تا آن جا که، انجمن روزنامه های غیردولتی درتظلُم نامه ای خطاب به رئیس مجلس شورای اسلامی اعلام کرده اند، به دلیل افزایش شدید هزینه ها و کاهش درآمدها مطبوعات یکی پس از دیگری متوقف شده یا خواهند شد و نکته جالب این است که در چنین آشفته بازاری، وزارت فرهنگ و ارشاداسلامی که متولی اصلی رسانه ها می باشد آئین نامه ی نحوه فعالیت دستگاه های اجرایی در سامانه تدارکات الکترونیکی، بخوانید قطع آگهی های دولتی  به روزنامه های غیردولتی را به وزارتخانه ها و سازمانهای ذیربط ابلاغ کرده است!؟

اگرچه به نظرمی رسد این اقدام در راستای عمل به وظیفه است اما اگر دقیق تر دقت کنیم متوجه خواهیم شد که این قانون در سال۹۷ به تصویب مجلس و شورای نگهبان رسیده وبه دولت ابلاغ شده، چگونه است که پس از  گذشت دو سال به این وظیفه عمل شده است؟ ماحصل کلام این که عملیاتی کردن قانون مذکور در چنین زمانی، چیزی جز در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا و هشدار به مطبوعات نیست.