درود به شرف علی کریمی

محمود آرامش

فیلم کوتاهی پخش شده که در آن پرویز پرستویی در حال توزیع تبلت هایی در مناطق محروم سیستان و بلوچستان هست و می گوید که علی کریمی بازیکن پیشین تیم ملی هزار عدد تبلت را برای دانش آموزان مناطق محروم هدیه داده است. 

واقعا درود به شرف علی کریمی، این کار شرافتمندانه بهانه ای شد تا خاطره ای از اولین تقابل فوتبالی با علی کریمی در سال ۷۶ را بیاد آورم که جالب هست.

سال ۷۶ تیم فتح تهران آمد بوشهر جهت بازی با تیم شاهین،  آن زمان من ۲۴ ساله بودم و علی ۱۹ سال. هر دو دنبال رسیدن به رویاها و آرزوهایمان بودیم و سخت تلاش می کردیم.

افق من بازی در پرسپولیس وتیم ملی بود،کریمی خیلی لاغرتر از سال های معروفیت خود بود و با سری تراشیده که نشون می داد سربازه، احمد پری آذر ، رضا رضایی کمال، بابک معصومی،    وحید شمسایی و خلاصه کلکسیون تکنیکی های ناب فوتبال ایران در کنار جادوگر فوتبال حضور داشتند.    

این قدر این تیم خوب بود که تیم ملی بازی دوستانه داخلی رو فقط با فتح انجام می داد.

خلاصه بازی شروع شد و جوان ترکه ای فوتبال ما هافبک راست بود ومن دفاع چپ و این یعنی تقابل لحظه به لحظه ما دو نفر.

وقتی بازی با حساب دو دو مساوی تمام شد درست زمان ناامید شدن من از فوتبال نیز آغاز گردید.

کریمی با هر حرکت بدن بارها مرا به سمت جهاد از یک طرف وتل عاشقون از طرف دیگر سوق داد و کاری کرد که هرگز بازیکنی با من نکرده بود وتاپایان فوتبالم هم نکرد.

پیاده از کنار ورزشگاه آهنگ رفتن به خانه را کردم و در طول مسیر به این فکر بودم که حرفه ای دیگر را به جز فوتبال برگزینم  و این حس را دقیقا و عمیقا علی آقای کریمی در من ایجاد کرد.

شب را نتوانستم راحت بخوابم و در دوراهی ماندن و مبارزه کردن با راهی دیگر انتخاب کردن گرفتار بودم تا در نهایت ماندن در رینگ و ادامه مبارزه را برگزیدم. 

زمان بازی برگشت فرا رسید و ما عازم تهران و ورزشگاه  شهید شیرودی شدیم. 

باران باریده بود و هوا بس ناجوانمردانه خراب بود 

دوباره مبارزه من و علی شروع شد ولی این بار برنده من بودم و در تمام نبردها موفق شدم تا جایی که پست وی عوض شد و در نهایت تعويض  گردید ولی هم چنان تا پایان فوتبال از رویارویی  با علی کریمی هراس داشتم.