رویای یک زندگی معمولی

یونس قیصی زاده

در حالی که این روزها شعارهای رنگارنگ و قشنگ زیاد گفته میشود، اما اکثر مردم دیگر اینها را باور نمی کنند، چرا که ایام انتخابات مصادف می شود با بیان چشم اندازی زیبا و فوق العاده از پیشرفت و توسعه ایران، ولی پس از تمام شدن انتخابات، باز همان آش و همان کاسه است.

به نظر می آید که دیگر غالب مردم این شعارهای زیبا و ترسیم فضای رویایی در ایام انتخابات را نه تنها باور نمی کنند، که اصلا به آنها توجهی هم نمی کنند. مردمی که در این سال ها با سختی های بسیاری ایام گذرانده اند، کم و بیش در جریان اوضاع کشور هستند و دلایل کلی مشکلات را متوجه بوده و راهکارهای عملی برای برون رفت از وضعیت کنونی را نیز به خوبی می دانند، بنابراین طبیعی هست که به این وعده های سطحی و روبنایی، تا رفع مشکلات اساسی و ریشه ای، باور نداشته و آن ها را دست نیافتنی بدانند.

در این شرایط شاید بهتر باشد که اگر کسی هم میخواهد وعده ای دهد، این باشد که "اگر بگذارند و همکاری و حمایت کنند، من سعی می کنم یک زندگی معمولی برای مردم ایران بوجود آورم". 

ما در حسرت یک زندگی معمولی روزگار میگذرانیم، زندگی که عادی باشد، بدون استرس و دل نگرانی از دست دادن ارزش پول ملی و دود شدن پس اندازمان، زندگی که بورس آن عادی باشد و یک شبه مردم را به خاک سیاه ننشاند، زندگی که تورم در آن چنان نقشی نداشته باشد که هرچه می دویم به چیزی هم نمی رسیم، زندگی که در آن شغل و درآمد کافی برای جوانان وجود داشته باشد تا با شوق و لذت به آینده خود و ازدواج و تشکیل خانواده فکر کنند، زندگی که این قدر ته هزینه ها بماند که بتوان مسافرتی رفت و لحظاتی به آرامش و خوشی طی کرد، زندگی که شاغلانش نگران عقب افتادن اقساط نداشته باشند و بازنشستگانش غم به دست آوردن نان، زندگی که تحصیل کردنگانش اشتیاق خدمت در وطن داشته باشند و نه مهاجرت و فرار از کشور، زندگی که خانه مامن امن آرامش و عشق باشد و نه محل نزاع های نرسیدن خرج به آخر ماه، زندگی که دانش آموزان و دانشجویان با انگیزه درس بخوانند و نه از سر تکلیف.

زندگی عادی که مردم حس کنند در سرنوشت خود و تصمیمات کلان کشورشان دخیل اند و صاحب اختیار، زندگی که دشمن نداشته باشیم و رابطه دوستانه با مردم کشورهای دیگر داشته باشیم، زندگی که برای خیلی از کشورها عادی و معمولی است.

آیا خواستن یک زندگی معمولی، رویای بزرگی است؟

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 651)