هنر و محیط زیست

آکا صفوی

هستی ما و طبیعت محصول خلقتی هنرمندانه است اما تغییر در سبک زندگی و بهره مندی از تعلیم و تربیتی زیر چتر ارتباطات مجازی شانس بهرمندی ما از طبیعت را ناچیز کرده است. متاسفانه با نادیده گرفته شدن تربیت ادراکی و حسی، جریان رشد شناختی با محدودیت و تنگنا مواجه می شود در حالیکه شانس زندگی در زمان حال و تجربه کردن شرایط طبیعی، از مجرای هنر، بیش از سایر علوم است. طبیعت منبع عظیم و بی انتهای آموزش هنر است. برای آشنایی با ساختار هنر مشاهده دقیق طبیعت الزامی است. بدین جهت فعالیت های هنری موجب ارتقاء دقت شده و حساسیت نسبت به محیط اطراف را بالا می برد. وقتی هنرمند با این بینش عمیق حاصل شده، به توصیف خلاق دنیای پیرامون خود می پردازد، در حقیقت زشتی و زیبایی جهان را بهتر و بیشتر می بیند و سپس برای دیگران بیان می کند.

آسیب زدن به محیط زیست برتری جویی آدمی است که به اسراف انجامیده است دلیل اصلی بی مهری به طبیعت و سوء استفاده از محیط زیست در دوران مدرن ، ناشی از تک بعدی نگریستن به منافع انسان بوده است. در حالی که خود طبیعت، ذاتا عدل محور است، چنان چه خروج از این اعتدال، بقیه حوزه ها را هم نا متوازن کرده و نشانه های  تخریب، از عرصه های دیگر سر بدر می آورد.

هنر بذر دوستی است. کشف رموز طبیعت از طریق هنر و درک پیوند خود و زمین می تواند موجب علاقمندی عمیق به سرنوشت زمین گردد تا نهایتا آدمی خود را ازان زمین بداند نه زمین را از آن خود، و کشف این پیوند، افشاندن بذریست که نوید رشد و تربیتی ماهرانه و معتدل را می دهد. اگر انسان با طبیعت دوست شود، با او هم نوا و هم دل می گردد. هم دلی وقتی درونی می شود که مخاطب درک کند. ورود به عرصه ی هنر، ورود به تمایلاتی است که انسان را از خودخواهی و علایق محدود می رهاند و به احترام گذاردن به دیگران و سازگاری و توجه به جهانی که در آن زندگی می کند سوق می دهد.