آدم های در سایه

پیمان زند: همیشه از آدم هایی که تو  سایه می ایستند و دنیا رو تماشا می کنن لذت می برم، آدمهایی که دوست ندارند به هر قیمتی دیده شوند و همیشه پشت پرده هستند، آدم هایی که هیچی برای خودشون نمی خوان و فقط و فقط به پرواز دیگران فکر می کنند، رفتارشون مثل یک ابر قهرمانه مثل ژان والژان حاضرن زیر ارابه های روزگار له بشوند اما هیچ کوزتی روی صحنه گیتی نباشه یا که نه ایرونی تر بگم، مثل قهرمانهای فیلم های عالیجناب مسعود کیمیایی، همیشه از پایین شهری ها و زخم خورده ها یکی ناجی می شه، یکی قیصر میشه زندگی اش رو می ذاره تا شهر رو نجات بده و مردمش هوایی بخورند...

عادل بلام زاده رو کمتر توی قاب تلویزیون یا رادیو یا حتی روزنامه ها دیدیم، همیشه از مصاحبه و معرفی شدن وحشت داره و فرار می کنه، اما عمرش رو پای جوانهای فوتبالی این شهر گذاشته، هر جا چمنی باشه و توپ گرد فوتبال، شک نکن عادل بلام هم گوشه ای با موتور کاوازاکی سیاهش ایستاده و استعدادهای ناب این شهر رو پیدا می کنه،کافیه شما اولین ضربه رو به توپ بزنید سریع می فهمه چند مرده حلاجی...

عادل بلام که خودش روزگاری فوتبالیست درجه یک باشگاه ایرانجوان بوشهر بود سالها بعد از بازیگری اش وارد عرصه مربیگری شد و استعدادهای نابی مثل مهدی طارمی و مهدی قائدی وحسین ماهینی،دانیال ماهینی و... را کشف کرد و به فوتبال ملی کشور هدیه داد.

وقتی بازی تیم ملی ایران و عراق و خط آتش تیم ملی ایران رو با حضور دو تا مهدی ها می دیدم فقط به عادل بلام فکر می کردم که تابستون و زمستون به عشق فوتبال و استعدادهای این شهر زحمت می کشه و از هیچ کس و هیچ کجا توقعی نداره...

راستی چرا حرفی از عادل ها تو این فوتبال نیست؟

عادل بلام عزیز اینجا پر از خانوادهای تناردیه است و آب منگولیها نفس شهر رو گرفتند، دیگه ژان والژان و قیصر ها حرفشون خریدار نداره، الان تو باید با این همه بازیکن، مربی استعداد یابی کشور باشی اما نیستی... چون مصاحبه نمی کنی، دلال نیستی، حق و حساب نمی خوای، چون پاکی، پس جات تو فوتبال نیست برادر من، روزگار غریبی است نازنین...