به مناسبت روز قلم ... 

واژگانی که در ذهن آفریده می شوند ! 

بهزاد هراتی

انسان؛ اشرف مخلوقات موجودی است که در قدرت کلام و گفتار و در توانمندی هایی که هیچ حد و مرز و کرانه ای برایش متصور نیست منحصربه فردترین نماینده یکه تاز و بلامنازع  این کره خاکی است . موجودی که در برهه های گوناگون زندگی فرای تحصیل علم و دانش و آگاهی می تواند نیروهای بالقوه درونی خویش را  به بالفعل تبدیل و با جوهر و قلم تثبیت نماید.

آدمی می تواند با نیروی واژگان،  بر بال اندیشه ها سوار شده و پر پرواز را در آسمان وهم و خیال بگشاید و آفاق و انفس را در نوردیده  و طی طریق نماید که در نهایت مسبب اکتشافات و اختراعات گوناگون در طول زمان شده و بدین گونه جوامع را به سمت و سوی تمدن های مترقی بشری سوق می دهد.

اندیشه آدمی یگانه وسیله ایست برای جان بخشیدن و معنا دادن به واژگانِ فرا خوانده شده از فرای ذهن به ذهن آدمی.

در این میان،  واژگان؛ خمیرمایه و مواد اولیه اندیشه ی ذهن آدمی است. واژگانی که از عالم بالا، جایی که در وهم  نمی گنجد؛ می آیند و بر روح و جان و اندیشه ی انسان همچون بارانی بی قفه و بی پایان باریدن آغاز می کنند تا در بخش شعور و معرفت آدمی غربال گشته و در رگ اندیشه ها جریان یابند.

واژگان؛ طی طریق می کنند و از جمادی به نامی می رسند؛ زنده می شوند؛ روح و جان می گیرند و دارای هویت و شناسنامه  می شوند؛ قدرت نفوذ و اعتبار پیدا می کنند  و از دوات اندیشه بر قلم، جاری شده و بر صفحات، آماده ی ثبت و نگارش می گردند و این گونه است که شکل واقعی به خود گرفته و کاربردی می شوند. گویی دَم عیسوی بر کالبد بی جانشان دمیده شده تا جان گیرند و مراحل رشد و تکامل را طی کنند. 

واژگان بسان پیکان دولبه ای هستند که با توانایی و قدرت ذاتی خویش بر قلب ها نشسته و یا بر قلب ها بزنند و این که می توانند آدمی را به والاترین مراتب برده و یا تا پست ترین ها تنزل دهند.

در این میان سرنوشت واژگان با اتحاد و پیوستگی ویژه ای توسط نویسندگان و اهل قلم رقم می خورد تا بهترین دارایی و ارزشمندترین میراث ماندگار در قالب یادداشت، مقاله، شعر، کتاب و دیگر نوشته ها برای مخاطبان شکل گرفته و پایه ریزی شوند و  با چینش و صف آرایی و نقش پذیری بالایی که دارند یک نسل و یک جامعه را تحت تاثیر و اثربخشی خود قرار دهند. 

بدین سان،  واژگان آفریده می شوند تا خوانده شوند و برخی از آنها چنان مقدس می گردند که بر آنها سوگند یاد می شود و چراغ  پویندگان در مسیر عشق و راستی می گردند. 

یک ضرب المثل چینی است که می گوید: "کمرنگ ترین جوهرها از قوی ترین حافظه ها ماندگارترند" و این گونه است که باید بر  قلم و آن چه می نویسد سوگند یاد کرد.