نوشتاری از استاد علی باباچاهی:

شگفت آفرینی?های این شاعر

با از دست دادن هوشنگ چالنگی نه دفعتا بلکه به تدریج متوجه نوعی تنهایی شدم که تاکنون تجربه نکرده بودم و دریافتم که تنهایی انواعی دارد و اقسامی، گاه در جمع تنهاییم و گاه در درون خودمان و گاه در سلول انفرادی.

در هر صورت برگ  درخشانی از درخت بر خاک افتاده است که دیگر  شاخ و برگ?های آن را اهالی شعر و ادب این سرزمین تشکیل می?دهند. همه می?میرند. همه می?میرند همه آنانی که سنگ نیستند و می?خواهند سرنوشت?شان به دست خودشان باشد. 

همه می?میرند اما بیش از  مردن چاره?ای جز این نیست که زندگی کنیم.  در این سال?ها کم نبودند یارانی که هریک به?گونه?ای ما را ترک کردند و تنها گذاشتند؛ احمد شاملو، احمد میرعلایی، محمد مختاری، محمدجعفر پوینده، غفار حسینی و بسیارانی که هرکدام تعریفی متفاوت از مرگ را رقم زدند.

برخی ایستاده می?میرند و برخی هرگز از مرگ نهراسیده?اند و برخی مرگ را به بازی و طنز و ریشخند گرفته?اند. 

هوشنگ چالنگی اما بی?حاشیه زیست و  پاکیزه?دل بود و تیزهوش و فروتن. هیچ?گاه به دانشی که در خود ذخیره داشت تظاهر نمی?کرد و وسعت این دانش را می?توان در کتاب? «شناسنامه به روایت دست» او به خوبی دید و دریافت.

این کتاب نشان می?دهد که  شاعر ما با انواع ژانرهای مختلف هنری از جمله موسیقی و نقاشی و دیگر مقولات آشنایی عمیقی داشته است.

از سال ۱۴۰۰ یعنی از همین مقطع که به دهه ۴۰ نگاه می?کنم، هوشنگ چالنگی جوان را می?بینم با شعری که متفاوت است و منحصر به فرد. این?گونه شعر زیر عنوان شعر دیگر قرار می?گیرد و شاعرانی دیگر را به همراه دارد.

شعری که قابل تفسیر است و قابل تعریف. در دهه ۷۰ که فروپاشی ایدئولوژی?های فریبنده رخ می?دهد، شعر هوشنگ چالنگی و همراهانش آسیب کمتری می?بیند. 

هوشنگ چالنگی در مورد چگونه نوشتن و انگیزه شعر نوشتن خود می?نویسد، حسی ایجاد می?شود که انسان به سوی نوشتن می?رود و دیگر آن شکل قدیمی که شعر خودش می?آید قابل تردید است و در اثر تمرین و دانش?افزایی می?توانیم وضعیتی به وجود آوریم که گاه بتوانیم بنویسیم.

این زنده?یاد در مورد عشق هم می?نویسد: «عشق در کل همین کشش ناگزیر انسان به سوی هم است و انسان را به یاد نوازش خشم?آلود بعضی آدم?ها می?اندازد و نیز در کنار هم قرار گرفتن جان?داران پس از پرخاش?ها و منازعت?ها و توضیح واضحات است که بگویم عشق انسان تا دم مرگ به اشکال گوناگون عمل می?کند، عشق به فرزند، خانواده و همنوع و انگار زندگی همواره و ناخواه بدون عشق غیرقابل تحمل است.»

من اضافه می?کنم «هرگز نمیرد آن?که دلش زنده شد به عشق/ ثبت است بر جریده عالم دوام ما»

به نقل از: خبرگزاری ایبنا، خوزستان

      (هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست وچهارم – شماره 978)

#بوشهر #بوشهریا #خلیج_فارس #روزنامه #ایران #جنوب #مقاله #باباچاهی #شعر #شاعر #نسیم_جنوب