در مورخه هشتم آبان سال 88 اتوبوس دریایی که از خارگ به گناوه می آمد دچار حادثه ای ناگوار شد و بیست و اندی سرنشین این اتوبوس دریایی در معرض غرق شدن قرار گرفتند. چند روز پس از این حادثه به منزل ظهراب رستمی که به کمک حادثه دیدگان شتافته بود رفتم و پس از شنیدن ماجرا از زبان ایشان، در همان ایام مطلبی را نوشتم که در شماره 160 هفته نامه دریادلان به چاپ رسید. 

اولین باران پاییزی زمین را می شوید و به همراه آن توفان لیمر گناوه را در می نوردد.

شدت باد بعضی از درخت ها را از جا می کند و دکل های برق واژگون می شوند. صبح زود ناخدا ظهراب برمی خیزد. نگاهی به آسمان می اندازد. هوا را مساعد نمی بیند. ولی او کسی نیست که به راحتی بتواند دل از دریا بکند. هر چند با تردید قایق را به آب می اندازد. موسیقی امواج آن روز ساز دیگری داشت. از خور که گذشت دریا را خلوت تر از همیشه یافت. بعد از او تنها دو قایق دیگر اجازه خروج یافته بودند و به علت نامساعد بودن هوا گویا کمتر کسی آن روز هوای دریا را داشت. ناخدا ظهراب تورهایش را به دریا می اندازد. موج های سرکش قایق را آرام نمی گذارد. ساعت نزدیک به دو بعد از ظهر است. حدود صد کیلو ماهی حاصل صید چند ساعته او و دو برادرزاده اش بود. چشمی به اطراف می چرخاند هیچ قایق و لنجی را در دریا نمی بیند. آخرین قایقی که دریا را به مقصد خور ترک کرده بود، قایق جمشید سولی زاده بود. امواج دریا لحظه به لحظه سرکش تر می شوند. تجربه سال ها دریانوردی به او آموخته است که در این شرایط دریا با کسی شوخی ندارد و باید راهی ساحل شد.

سرعت قایق را بیشتر می کند و با شگرد و مهارتی خاص قایق را از بین موج هایی که لحظه به لحظه وحشی تر می شوند عبور می دهد. ناگاه بسته ای شناور بر روی آب توجه اش را جلب می کند. بسته را باز می کند جلیقه نجاتی که درون بسته است او را به شک می اندازد. حدس می زند که این جلیقه باید متعلق به اتوبوس های دریایی باشد. قایق را به سمت خلاف جریان آب و باد یعنی در همان مسیری که جلیقه ها آمده بودند به حرکت در می آورد. چند لحظه ای که می گذرد ناگاه دستی را در لابلای موج ها می بیند که هر چند لحظه ای کوتاه پیدا می شود و بعد در میان موج های عاصی پنهان می گردد. ناخدا ظهراب از سرعت قایق می کاهد و به سمتی می رود که احساس کرده است دستی را در لابلای موج ها دیده است.

بله احساس و حدس او درست بوده است و این دستی که از دور دیده بود کسی جز ملک زاده ناخدای اتوبوس دریایی نبود که با موج ها می جنگید تا راهی به ساحل پیدا کند و برای نجات مسافرانش کمک بیاورد. هر چند که طی این مسیر طولانی در این هوای خراب غیرممکن بود ولی ناخدای اتوبوس با وجود زخمی بودن خود را به خطر انداخته بود. ناخدا ظهراب، ناخدای اتوبوس دریایی را به قایق می آورد. شرح واقعه را که از ناخدای اتوبوس دریایی می شنود با سرعت بیشتری به محل حادثه می شتابد. 22 نفر را شناور بر روی آب می بیند که برای نجات جان خود از او کمک می خواهند. قایق او تنها 6 نفر ظرفیت دارد که با ناخدای اتوبوس و دو نفرهمراه خود فعلا چهار نفر آن تکمیل است. ولی نمی تواند از کنار این حادثه به آسانی بگذرد. ابتدا به غرق شدگان اعلام می کند که هیچ کس به طرف قایق هجوم نیاورد و به آن ها اطمینان می دهد که همه آن ها را نجات خواهد داد و به دستیارانش می گوید ابتدا آن ها که زخمی و ضعیف تر هستند به قایق بیاورید. اولین کسی که به قایق می آورند جوان دانشجویی است که شاهرگ دستش به وسیله ی شیشه اتوبوس قطع شده بود و دیگر رمقی در بدن نداشت. و از هوش رفته بود. ناخدا برای جلوگیری از خونریزی بیشتر بالای زخم را با پارچه ای می بندد و پاهایش را در سطحی بالاتر قرار می دهد تا خون بیشتری به مغزش برسد. جوان نفس می کشد و با التماس از او می خواهد تا هر چه زودتر او را به ساحل برساند چرا که خون زیادی از او رفته بود و هر لحظه احتمال مرگ او می رفت. ناخدا ظهراب نگاهی به جمعیت شناور بر روی آب و نگاه ملتمس آن ها انداخت. یکی یکی غرق شدگان را از آب می گرفت و با شگرد خاصی که مانع از غرق شدن قایق شود آن ها را کنار هم قرار می داد. قایق 6 نفره او حالا 12 نفر را در خود جای داده بود. و هر لحظه احتمال غرق شدنش وجود داشت. سرنشینان قایق که حالا نجات یافته بودند اصرار بر رفتن به سمت ساحل را داشتند ولی ناخدا ظهراب نمی توانست دیگر افراد را بر روی آب رها کند. تلفن همراه او خط نمی داد هر چند لحظه سعی می کرد با گناوه تماس بگیرد ولی تلاش او بی فایده بود. لب تا لب قایق را آب فرا گرفته بود. هر لحظه امکان غرق شدن و تلف شدن همه آن ها وجود داشت. نگاه ملتمس غرق شدگان را که دید ناگاه تصمیمی ناباورانه گرفت یا همه را نجات خواهم داد یا همه با هم ... .

دیگران را هم یکی یکی و با ترفندی خاص از آب گرفت. حالا همه اطمینان داشتند که قایق شش نفره ای که بیست نفر را در خود جای داده است به سلامت به ساحل نخواهد رسید. تنها دو نفر و یک جسد بر روی آب باقی مانده بودند در همین لحظه خوشبختانه تلفن همراه او خط می دهد و با گناوه تماس می گیرد و کمک می طلبد. به دو نفر مانده در آب جلیقه نجات می دهد و به آنها دلداری می دهد که به زودی آنها را نجات می دهد. تماس او با جمشید سولی باعث می شودتا او هم به کمک آمده و جسد دو نفر باقی مانده را از آب بگیرد. قایق های هلال احمر و دیگران هم به کمک می آیند. وقتی که مراسم تقدیر از افرادی که به نوعی در این حادثه کمک کرده بودند انجام گرفت. در این مراسم که مدیر کل بنادر و دریانوردی استان و مسئولین اداره کل شیلات و دیگر مسئولین استانی و شهرستانی حضور داشتند به نوعی همه بودند. ولی نگاه جستجوگرم ناخدا ظهراب را نیافت. چرا که او باز هم دل به دریا زده بود. تا با قایق کوچکش لقمه ای حلال بر سر سفره فرزندانش بیاورد.

ناخدای قصه واقعی ما وقتی نجات یافتگان را به ساحل رسانده بود حاضر نشده بود نامی از خود ببرد و این نجات یافتگان بودند که بعدها برملا کرده بودند که چه کسی آنها را نجات داده است. اگر روزی دهقان فداکار درس ما بچه های دیروز بود امروز هم ناخدای فداکار زیبنده نام ظهراب رستمی می باشد.

    (هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست وچهارم – شماره 978)

                         

#بوشهر #بوشهریا #خلیج_فارس #روزنامه #ایران #جنوب #مقاله #نسیم_جنوب