موفقيت نه به هر قيمتي

حسين زيرراهي - مدرس توسعه فردي

موفقيت خيلي خوب است ولي به هر قيمتي خوب نيست. يكي از مشكلات ما انسان ? ها اين است كه هر کدام از يك طرف بام مي ? ا فتيم. عده ? اي هيچ تلاشي براي موفقيت در زندگي ? شان نمي ? کنند. برخي هم براي رسيدن به موفقيت زندگي خود را نابود مي ? كنند. در مورد روش ? هاي رسيدن به موفقيت همه جا صحبت مي ? شود. ولي تقريبا کسي در مورد آسيب ? هاي موفقيت غيرارگانيک صحبت نمي ? کند. حال ببينيم چرا رسيدن به م وفقيت با هر قيمتي مي ? تواند آسيب ? رسان باشد.

انسان تمايل زيادي دارد که در هر کاري زود به نتيجه برسد. فکر مي ? کند اگر به جاي پنج يا ده سال تلاش آرام و مستمر، آن تلاش را بصورت فشرده در يك سال انجام دهد همان نتيجه بدست مي ? آيد. نتيجه اين ? كه در آن يك سال قيد همه چ يز را مي ? زند؛ تفريح، استراحت، خواب، خانواده، دوستان و كلا زندگي. فارغ از اين ? كه اين روش معمولا جواب نمي ? دهد، آن ? چه در مقابل از دست مي ? دهد معمولا قابل جبران نيست. اگر موفقيت را رشد و تغيير مثبت دروني انسان تعريف كنيم، بنا بر ذات انسان و طبيعت حيات همه چيز د ر يك نظم آرام و تدريجي بدست مي ? آيد. مانند رشد و نمو موجودات كه با سرعتي مشخص رخ مي ? دهد و دستكاري در آن به نتايج غيرمنتظره مي ? رسد.

بنابراين حتي اگر بپذيريم كه مي ? توان با كم كردن زمان به موفقيت رسيد، باز هم آسيب ? هاي ناشي از آن را نمي ? توان حذف كرد. تمام تلاش ما براي موفقيت در زندگي در اصل براي اين است كه زندگي بهتري داشته باشيم. اگر براي رسيدن به موفقيت به زندگي آسيب بزنيم نقض غرض است.

يكي از آسيب ? هاي ناشي از تلاش زياد و فشرده از بين بردن قابليت توليد خود است. مغز و بدن حد مشخصي از فشار را مي ? تواند تحمل كند. و قتي بيش از حد به آن ? ها فشار مي ? آوريم يا نتيجه خوب نمي ? دهد يا آسيبي مي ? بيند كه بعدا قابل جبران نباشد. آسيب ديگر موفقيت به هر قيمتي، به اطرافيان است. اگر وقت كافي براي خانواده خود نگذاريم بعدا قابل جايگزين شدن نيست. والدين ما هميشه كنارمان نيستند، فرزندان ما در كودكي بايد دستشان را بگيريم و همسرمان نمي ? تواند دوري ما را به قيمت حضورمان درآينده تحمل كند.

در نتيجه اگر پروژه ? اي را شروع كرده ? ايد كه نياز به تلاش زياد و پيوسته دارد سعي كنيد بيشتر از شش ماه زندگي ? تان را براي آن تعطيل نكنيد، چون آسيب ? زننده است.

مورد آخر هم موفقيت به قيمت بدبختي ديگران است. اين را ديگر همه ما مي ? دانيم. دنيا يك سيستم بسته است و هر عملي از ما سر بزند تاثير آن بالاخره جايي به خودمان مي ? رسد. نتيجه كارهاي ما بايد براي دنيا سودمند باشد تا دنيا جاي بهتري براي خود و ديگران باشد. شايد در كوتاه ? مدت آثار مثبت يا منفي كارهايمان به ما برنگردد ولي در بلندمدت حتما برمي ? گردد.

(هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و ششم، شماره 1076)