روايت مردمان سرزمين مدارا    

کمبود امکانات درماني استان بوشهر، مردم را آواره غربت کرده  

  جميل رزمي  

تلفنم زنگ خورد، دوست دوران کودکي ? ام، حبيب بود، به اصرار از من خ واست تا به ديدنش بروم . از خانه زدم بيرون هوا آن ? قدر گرم بود که تحملش برايم سخت بود نگاهي به آسمان انداختم احساس کردم آسمان باهمه عظمتش دچارآلزايمرشديدي شده است به طوري که ريموت آفتاب را گم کرده است و از سرلجبازي خيره ? سرانه بر اين بندر بي ? سايه ? بان مي ? تابد . با ماشين هنوز وارد خيابان بيمارستان 25 شهريور يا همان بيمارستان فاطمه زهرا نشده بودم که ماشين درحالت خاموشي مسافتي را طي کرد و بعد ازحرکت، ايستاد .  

الان دقيقا روبروي بيمارستاني هستم که زماني به عنوان تنها بيمارستان شهر رونق داشت و بيماران فراواني را درمان ک رده بود و امروز ويرانه ? اي بيش نيست . کاپوت ماشين را بالا زدم از سر استيصال نگاهي به سيم ها، باطري و هر چيزي که به نظرم مي ? رسيد انداختم و بعد بطري آب را روي رادياتور وارو کردم . براي لحظاتي چشم ? هايم را برهم نهادم و احساس کردم از پشت سرم صداي ازدحام و شلوغي ره گذران را مي ? شنوم، نگاهم را به سمت صدا برمي ? گردانم، در جلو بيمارستان مردي را مي ? بينم که با لبخند در حالي که جعبه شيريني را در دست پله ? هاي ورودي بيمارستان را دوتا يکي مي ? کند تا هر چه سريع ? تر خودش را به بخش زنان و اتاق نوزدان برساند . در سمت ديگر عده ? اي با موه اي ژوليده و با لباس مشکي و چهره ? هاي سرد و يخ ? زده به ديوار و ستون ? هاي بيمارستان تکيه زده ? اند و زناني که شيون سرمي ? دهند و بر سر و روي خود مي ? زنند تا اندکي آرام شوند . درآن حال ماشين اورژانس با سرعت و بدون آژير جلو در بيمارستان توقف کرد . رحمان راننده پيکان متا ليک طوسي رنگ که هميشه جلو در بيمارستان بيماران و عيادت ? کنندگان راجابجا مي ? کرد، مثل هميشه باسرعت خودش را به آمبولانس رساند تا در پياده کردن بيمار به کارکنان آمبولانس کمک کند . روبروي بيمارستان، کنار ديوار ساختمان کهنه ? اي که مربوط به آموزش و پرورش است عده ? اي بر روي پتوها و زيلوهاي کهنه و مندرسي نشسته ? اند و در حالي که چاي مي ? خورند و قليون مي کشند با هم صحبت مي ? کنند . کم ? کم به ساعت ملاقات نزديک مي ? شد و ? عيادت ? کنندگان با اجازه ماموران به سرعت به سمت بخش ? هاي مختلف بيمارستان حرکت کردند . در اين حال و هوا بودم که بوق تاکسي زرد رنگ زوار دررفته ? اي مرا ? به خود آورد، راننده تاکسي شيشه را پائين کشيد و گفت بنزين تمام کردي، آب نمي ? خواهي، چيزي لازم نداري؟ فقط گفتم نه و از او تشکر کردم .

با رفتن تاکسي خودم را در آن فضا تنها ديدم وهيچ اثري از آن ? ها در اطراف خودم نديدم .

  زماني گذش ته بود با خودم فکر مي ? کنم که ماشين حتما بايد سرد شده باشد، سوئيچ را مي ? چرخانم با تک استارت ماشين روشن مي شود . مسيرم را به سمت چهارمحل ادامه مي ? دهم هنوز صدمتري دور نشدم که چشمم به ساختمان متروکه ديگري افتاد که درگذشته به آن مرکز قرنطينه مي ? گفتند و بعدها با تعميراتي که بر روي آن انجام دادند به يک درمانگاه تخصصي تبديل شد که به آن درمانگاه ابوالفضل مي ? گفتند . در اين مکان هم خدمات درماني خوبي به مردم ارائه مي دادند که آن هم الان تعطيل شده است و غبار کهنگي از سر و رويش مي ? بارد، مي ? مانم که با وجود داشتن دو مکان در بهترين نقاط خوب شهر، چرا وضعيت اين دو مرکز درماني که مي ? تواند بخشي از مشکلات شهر را حل کند به اين روز افتاده است و کسي سراغي از آن ? ها نمي ? گيرد؟

از آن ? جا دور مي ? شوم به نزديکي خانه دوستم که مي ? رسم . ماشينم را در گوشه ? اي پارک مي ? کنم و به سمت خانه او مي ? روم . پا رچه ? هاي مشکي و بنرهاي عرض تسليت فاميل، دوستان و اهالي محل بر در و ديوار کوچه نصب شده است . جلوتر مي ? روم و زنگ خانه را مي ? زنم، در باز مي ? شود حبيب را در آستانه در مي ? بينم از سرخي چشمانش مي ? شد حال و روز او را فهميد . او را در آغوش مي ? گيرم، همراه او وارد خانه مي ? شوم . مدتي بين ? مان سکوت برقرار شد سرانجام سکوتش را شکست و رو کرد به من و گفت : تو را بخدا تو را به ابوالفضل تو را به هر کس که مي ? پرستيد بنويسيد که اين حق ما نيست که در اين شرايط نابسامان اقتصادي علاوه بر هزينه گزاف درمان، اين ? گونه براي درمان عزيزان ? مان دربد ر و آواره غربت بشويم .

گفتم جريان چيه و او کل ماجرا را برايم تعريف کرد . حبيب گفت : مدتي بود که مادر همسرم دچار دردهايي شده بود که درست تشخيص نمي ? دادند، آزمايش ? هاي جورواجوري انجام داديم، سرانجام به پيشنهاد اطرافيان تصميم گرفتيم براي درمان بهتر او را به شيراز ببريم . من تا حدي که برايم مقدور بود پيگير بيماري او شدم ولي تا کي مي ? شد مرخصي گرفت . به ناچار خواهرزن ? هايم که مراقبت از مادر را وظيفه و تکليف خود مي ? دانستند به همراه او به شيراز رفتند . در اين مدت ده روزي که به شيراز رفتند علاوه بر هزينه ? هاي بيمارستان و دارو ، مبلغ پنجاه ميليون تومان هم بابت بيتوته پرداخت کردند . در اين ? ها حرفي نيست، اما آوارگي و دربدري چهار زن که خود مادر چهار خانواده هستند، خانواده ? ها را دچار بحران کرده بود و آن ? ها حاضر نبودند که مادرشان را در اين لحظات حساس رها کنند و حاضر شدند تا در اين واپ سين لحظات در خدمت مادرشان باشند از همه مهمتر اين که اين همه رنج غربت هيچ فايده ? اي دربرنداشت و اين مادر پس از تحمل درد و رنج فراوان مرد . متاسفانه بيمارستان قلب بوشهر فاقد باطري قلب براي بيماران منتظر و چشم انتظار است و حال آن که در تمام بيمارستان ? هاي شيراز چنين مشکلي ندارند و باتري قلب موجود است . اين را ديگر نمي ? دانم به چه چيزي نسبت دهم، بي ? کفايتي مسئولين درمان استان که از بيان آن هم خسته شده ? ايم و يا محروميتي که از سر و کول اين شهر و استان مي ? بارد . من از شما خواهش مي ? کنم گرفتاري مردم را ببينيد و آن را بنويس يد .

  کمي که آرام شد، گفت : بنويس اين مردم خيلي گناه دارند، ساخت يک بيمارستان فوق تخصصي براي بيماران صعب ? العلاج سرطاني که در آن بشود بيماران ? شان را در همين جا شيمي درماني کنند درخواست زيادي نيست . با اين کار به مردم خدمت کنيد . اين حق مردم است که در مرکز استان يک بيمارستان فوق تخصصي باشد تا بعد هم شايد براي شهرستان ? هاي ديگر فکري شود . تا ديگر زنان، مادران وخواهران ما در غربت اسير و گرفتار نشوند .

  به اين ? جا که رسيد خيلي آرام گريست از او و خانه ماتم زده ? اش که دور شدم صداي التماسش که مي ? گفت : تو را بخدا، تو را به اب والفضل تو را به هرکس که مي ? پرستيد در روزنامه بنويسيد اين مردم والله آدم ? هاي خوبي هستند، اين مردم بسيار قانع هستند که با شما اين ? گونه مدارا مي ? کنند . نمي ? خواهم بگويم اين شهر و استان ما چه و چه و چه دارد، اما همه ? ي داشته ? هاي ? شان مردم نجيب ? شان است که صبر بسيار ي دارند . مگر مردم به چه زباني بايد کمبود خودشان را بگويند .

با شنيدن اين حرف ? ها ديگر گرمي و داغ بودن هوا و تابش شديد آفتاب را احساس نمي ? کنم به خانه ? ام برمي ? گردم و قلم برمي ? دارم تا « حکايت مردمان سرزمين مدارا » را به عنوان يک مطالبه بر حق در هفته ? نامه نسيم ? جنو ب چاپ کنم و حتي براي پيگيري و تحقق اين درخواست مردم، ديداري با زعماي قوم اعم از استاندار، نمايندگان مجلس، رئيس دانشگاه علوم پزشکي، شخصيت ? ها و فعالان اجتماعي، اصناف و بازاريان و کسبه و افراد مورد وثوق و اطمينان مردم همچون پروفسور نبي ? پور داشته باشم و از آن ? ها براي کمک به خواسته برحق مردم شهر و استان ? شان از آن ? ها مدد و ياري بخواهم، چرا که يکي از نشانه ? هاي توسعه ? يافتگي جوامع توسعه ? يافتگي بهداشت و درمان مردم آن جامعه در تمامي سطوح آن مي ? باشد . اميد آن که اقبال اين مردم رخ نمايد، باقي خداست .

(هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و هفتم – شماره 1094)