بها - ریحانه طباطبایی :  مجلس قول داده بود پرونده خودسر?ها را خواهد بست. اما به نظر می?رسد این پرونده حالاحالاها قصد بسته شدن ندارد و فقط از دولتی به دولت دیگر تغییر موضع می?دهد. روز گذشته حسن روحانی رییس?جمهوری ایران، پس از سفر چند روزه به مقر سازمان ملل، به ایران بازگشت. سفر او از دید تندروهای داخل کشور، تا لحظات پایانی حماسه بود و اوج اقتدار ملی را به نمایش گذاشت، اما درست در لحظاتی که روحانی در حال ترک نیویورک بود، زنگ تلفن به صدا در آمد. پشت خط رییس?جمهوری آمریکا بود که می?خواست با رییس?جمهوری ایران صحبت کند. این مکالمه پس از 34 سال قطع رابطه صورت گرفت و انتشار خبر آن، موجی از امید و شادی در میان بسیاری از ایرانیان به وجود آورد، شادی?ای که در فضای مجازی به خوبی نمایان بود. اما در این بین دو گروه از این مکالمه تاریخی به?شدت عصبانی شدند، نخست آنان?که در ایران خودسر و تندرو خوانده می?شوند و دیگری تندروهای اسراییلی و لابی?های صهیونیست در آمریکا.

خودسر?ها در رسانه

رییس?جمهوری، در هواپیما به سمت ایران در حرکت بود. خبری در فضای مجازی و به صورت پیامک دست به دست شد، شنبه ساعت 11 فرودگاه مهر?آباد، برای استقبال از رییس?جمهوری مردمی، همه بیایید. اما کمی این سوتر، خبری از استقبال نبود. در مقابل این موج شادی، خودسر?هایی حضور داشتند که زمانی نزدیک به هشت سال امکان حضور خیابانی نداشته و نمی?توانستند در خیابان خواسته?های خود را دنبال کنند. آن?ها به فضای مجازی پناه آورده?اند، وبلاگ دارند، در گوگل پلاس و سایت?های خبری رسوخ کرده و هرآنچه را که نتوانسته?اند در خیابان?ها فریاد بزنند، با تند?ترین عبارات می?نویسند. هنگامی که بخشی از فضای مجازی در حال شادمانی و ابراز خرسندی برای این تماس تلفنی و دستاوردهای خط?شکنانه دیپلماتیک در نیویورک بود، خودسر?های فضای مجازی نیز دست به کار شدند و از جمعه تلخ و به یادماندنی گفتند، از جمعه?ای که در آن بغض کردند و از رییس?جمهوری نوشتند که به آرمان?ها پشت کرده و با کدخدا بسته است و لعنت فرستادند بر وزیر خارجه جمهوری?اسلامی ایران.

شب هنگام دست آنان به جایی بند نبود و کسی هم حضور نداشت تا بتوانند چون همیشه کفن پوش و فریاد زنان، مشت?ها را گره کنند و راهی خیابان شوند، فریاد بزنند و سنگ پرتاب کنند، پس تصمیم گرفتند تا صبح صبوری پیشه کرده و فقط بنویسند. خبرگزاری رجا نیوز، در نخستین قدم در مطلبی نوشت: «آیا معامله بر سر «برند ایران انقلابی» با کدخدا جوش خورده است؟!» و اقدام رییس?جمهوری را بی?فایده خواند و از حسن روحانی خواست درباره این اقدام بی?فایده و غیردیپلماتیک خود به مردم توضیح دهد و سپس چون همیشه خبر از به راه افتادن موجی از عصبانیت و ابهام همراه با تعجب در میان جریان انقلابی داد. این جریان?های انقلابی در گوگل پلاس نیز خشم خود را نشان دادند. یک?نفر خشمگین نوشت: «گند زدین اساسی! چه قدر دلم می?خواد این جواد ظریف رو تیکه تیکه کنم!» و دیگری تاکید کرد: «مزخرف?ترین جمعه عمرم را تجربه کردم؛ والله آمریکا دشمن ماست و هیچ نیت مثبتی ندارد - عزت را فدای مصلحت نکنیم... یک نان را ۳۵?میلیون نفر می?خوریم آقا...» بعضی رسانه?های تندرو و رادیکال که به?وسیله خودسر?ها اداره می?شوند به گفت?وگوی تلفنی اوباما و روحانی به?شدت حمله کرده و نوشته?اند مکالمه تلفنی عزت نظام را لکه?دار کرده است، همان?طور که رسانه?ها و لابی?های صهیونیستی حملات کم و بیش مشابهی را به رییس?جمهوری آمریکا داشته?اند.

خودسر?ها در خیابان

تا زمانی?که این خشم انقلابی در فضای مجازی و رسانه?ای بود، می?شد آن را حق اظهارنظر و آزادی بیان دانست. عده?ای از رفتار رییس?جمهوری خوششان نیامده و آن را مخالف اعتقادات و باورهای خود پنداشته?اند، حق دارند از آن بنویسند و به آن اعتراض کنند. اما هنگامی که این خشم و انتقاد به خیابان می?آید و در شکل لنگه کفش و سنگ خود را نشان می?دهد، آن?هم در مراسم استقبال از رییس?جمهور، مطمئنا نام دیگری به خود می?گیرد. اتفاق روز گذشته در فرودگاه در هنگام استقبال از رییس?جمهوری، یادآور اتفاقات دوران اصلاحات بود. راویان می?گویند نسبت معترضان به استقبال?کنندگان یک به سه بوده است، یعنی جماعتی اندک اما خشمگین به فرودگاه مهرآباد رفتند و با کفش و سنگ از رییس?جمهوری استقبال کردند. جماعت اندکی که در هشت سال دولت اصلاحات نیز در تمامی مراسم?ها حضور پیدا کردند و توانستند اکثریت را به حاشیه برانند در هشت سال دولت احمدی?نژاد خبری از آن?ها نبود.

کتاب?فروشی?ها، سینماها، پارک?ها به?ویژه پارک لاله، دانشگاه?ها، خوابگاه دانشگاه?ها و... محل حضور لباس?شخصی?ها بود، افرادی که نمی?توانستند خشم انقلابی خود را پنهان دارند و همیشه هرجا اصلاح?طلبی حضور یا سخنرانی داشت، آن?ها هم حضور پیدا می?کردند و با فریاد و خشم و مشت?های گره کرده مراسم را برهم می?زدند. پس از پایان دوران اصلاحات و با روی کارآمدن دولت احمدی?نژاد نیاز به سازماندهی این نیروهای خودسر دیده شد. آن?ها دیگر نمی?توانستند به?راحتی در خیابان حضور پیدا کرده و اعتراض کنند، زیرا دولت را از خود می?دانستند و در شب پیروزی?اش با همان موتورهای همیشگی شادمانی کرده بودند. برای همین نیز بسیاری از آنان به دانشگاه?ها رفتند و در قالب هیات علمی و استاد و دانشجو در دانشگاه?ها مشغول شدند. گفته می?شود تا سال 92 بیش از سه هزار نفر فقط در داخل کشور بدون کنکور در دوره دکترا جذب هیات?های علمی و دانشگاه?ها شدند. همچنین گفته می?شود از شماره اشخاصی که بورس دریافت کرده?اند، بانک شماره تلفن همراه تهیه شده و در مواقع خاص برای این افراد پیامک مشترک فرستاده می?شود و یکی از این پیامک?ها اعلام آماده?باش برای تجمع در مقابل در مجلس است. اگر حسن روحانی تصمیم بگیرد تا جعفر توفیقی را به?عنوان وزیر علوم معرفی کند، این افراد باید در مقابل مجلس حضور پیدا کنند و به نمایندگی از تمامی مردم مخالفت خود را اعلام کنند. در این چند سال برای نیروهایی که در دوران اصلاحات با نام خودسر شناخته می?شدند شرایط متفاوتی به وجود آمد. آن?ها دیگر در خیابان حضور نداشتند اما انسجام و هماهنگی خود را هم از دست ندادند و حالا با یک پیامک به خیابان می?آیند و به سمت رییس?جمهوری سنگ و کفش پرتاب می?کنند؛ رییس?جمهوری که با تایید و در اختیار داشتن اختیارات تام از سوی مقام معظم رهبری به نیویورک رفته بود، تا بتواند گره کور این چند سال را با دست باز کند. به گزارش سفیرنیوز: «همان?طور که پیش?بینی می?شد با وجود تاکید رهبر معظم انقلاب بر «نرمش قهرمانانه» و دادن اختیارات لازم در سیاست خارجی از سوی رهبری به حسن روحانی و دولت یازدهم، بعضی از عناصر افراطی و تندرو، از حرکت رییس?جمهوری در مسیر ترسیم شده توسط رهبری به خشم آمده?اند... . از سوی دیگر انتقادات آمیخته با توهین و تنش این عده قلیل در واقع آغاز پروژه?ای است که پیش از این، از آغازش توسط افرادی با چنین تفکرات و گرایش?هایی ابراز نگرانی شده بود و آن «پروژه عبور از رهبری است». این افراد با چنین اقداماتی که ان?شاءالله از سر ناآگاهی و بدون قصد قبلی بوده باشد، عملا سیاست?های ابلاغی رهبر معظم انقلاب را زیر سوال برده و با این اعتراضات توهین?آمیز خود به رییس?جمهوری مورد حمایت رهبری، تصمیم خردمندانه و حکیمانه رهبر فرزانه انقلاب و عمل روحانی به این سیاست را «غلط» جلوه می?دهند و همین نقطه می?تواند آغاز عبور از رهبری توسط مدعیان پیروی از رهبری باشد.»

نامه?های بی?پاسخ، خودسر?ها در خانه

اما خودسر?ها و رسانه?هایشان دیر عصبانی شده?اند و این خشم را باید چند سال پیش نشان می?دادند. محمود احمدی?نژاد در سفر سال پیش خود به نیویورک، پنج بار در مناسبت?های مختلف درخواست مذاکره با آمریکا را کرد که همه آن درخواست?ها از سوی آمریکایی?ها بی?پاسخ ماند. او حتی هنگامی که باراک اوباما از سوی مردم آمریکا به عنوان رییس?جمهوری این کشور انتخاب شد، پیام تبریکی را برای رییس?جمهوری آمریکا فرستاد، پیامی که بی?پاسخ ماند. خودسر?هایی که روز گذشته خشمگین به مهرآباد رفته بودند و خشمگین بر سر روحانی فریاد می?زدند که بر سر عزت ما چه آوردی، باید از احمدی?نژاد سوال می?کردند که با نامه?های بی?پاسخ خود، چه بر سر عزت کشور و مردم آورده است. اما آن روزها خودسر?ها یا اجازه نداشتند یا نمی?توانستند که خشم انقلابی خود را نمایان سازند. آن روزها آن?ها باید در دانشگاه?ها و مراکز دیگر می?ماندند تا دوباره روزی شاید به وجودشان در خیابان نیاز باشد.

پرونده?ای که بسته خواهد شد

بهمن سال گذشته، قم میزبان رییس مجلس شورای اسلامی بود. علی لاریجانی هنوز سخنان خود را شروع نکرده بود که عده?ای خشمگین شروع به فریاد زدن کرده و به سمت رییس مجلس شورای اسلامی اجسامی را پرت کردند. حمله به رییس مجلس توسط خودسرها مورد پیگیری قرار گرفت. درنهایت مجلس گزارشی منتشر کرد که در آن موسسه پرتو سخن و نزدیکان جبهه پایداری مقصر شناخته شدند. دیروز نیز گفته می?شد که جبهه پایداری و رسانه?های نزدیک به این جریان حمله به رییس?جمهوری هنگام ورودش به کشور را سازماندهی کرده?اند. سایت?های رجانیوز، بی?باک نیوز، تریبون مستضعفین و خیبرآنلاین از جمله رسانه?های نزدیک به جریان پایداری هستند که لحظاتی پس از گفت?وگوی تلفنی دو رییس?جمهور، با خشم نوشتند: «شیطنت کدخدا کار خود را کرد! آقای روحانی! برای این گفت?وگو مجوز قانونی داشتید؟» مجلس قول داده بود که پرونده خودسر?ها را برای همیشه ببندد، تا بیش از این عده?ای قلیل نتوانند سخنرانی?ها و مجالس را بر هم زنند. اتفاق روز گذشته شاید، دومین گام برای پایان کار کسانی باشد كه در این سال?ها چشم خود را روی تمامی قوانین موجود بسته?اند و با خشم و فریاد هر مجلسی را بر هم می?زنند. حمله به رییس مجلس شورای اسلامی و پس از آن حمله به رییس?جمهوری، دو اقدام اخیر این جریان است. آن?ها دیگر فقط راضی به برخورد با دانشجویان و فعالان اصلاح?طلب نیستند و اگر مجلس به قولش عمل نکند شاید در دور جدید فعالیت?هایشان هیچ مسئولی دیگر در امان نباشد.