هنگامی که دکتر حسن روحانی پس از یک سفر پراهمیت و تاریخی از نیویورک به تهران بازگشت با اقبال عمومی در میان احزاب، گروه?های سیاسی، نخبگان و حتی افکار عمومی روبه?رو شد. امواج حمایت از دستاوردهای سفر نیویورک حتی به مجالس و محافل سنتی که در گذشته همیشه نگاهی انتقادی به این نوع دستاوردها و روابط داشته?اند نیز کشیده شد. شاید یکی از مهم?ترین موضع?گیری?ها را بتوان از آن مجلس شورای اسلامی قلمداد کرد. هنگامی که 230 نماینده مجلس در بیانیه?ای حمایت قاطع خود را از مواضع و عملکرد حسن روحانی و همکاران وی در وزارت خارجه به?عمل آوردند. در این میان گروهی کوچک اما پرسروصدا تلاش داشتند تا صدایی دیگر را بر روی امواج و تیتر یک روزنامه?هایی که در اختیار داشتند به افکار عمومی منتقل کنند. گروهی که هنگام استقبال در فرودگاه مهرآباد به سبک و شیوه?ای غیرمعمول و مخالف با ادب ایرانی- اسلامی ایرانیان رفتار نمودند گرچه مدعی دفاع از ارزش?ها بودند و نوع رفتار و سبک عملشان با مدعایشان فاصله زیادی داشته است. در نهایت حضور محمدجواد ظریف در تهران فرصتی را فراهم آورد تا وی پس از حسن روحانی که در نشست مشترک مجلس و دولت به بیان گزارش سفر پرداخت، در نشست با کمیسیون سیاست خارجی مجلس به شرح دستاوردهای سفر بپردازد. این نوع تعامل?ها و مراودات امری شناخته?شده و مطلوب در روابط دو قوه شناخته می?شود و بدیهی است که وزیر امورخارجه که سخنانش و گهگاه حتی سکوتش یا اخم?ها و لبخندش می?تواند نشانگر موضع دولت متبوعش باشد و باید بسیار سنجیده اظهارنظر و موضع?گیری نماید در یک نشست غیرعلنی و تخصصی با نمایندگان کمیسیون سیاست خارجی این امکان را فراهم نماید تا درخصوص مواضع غیررسمی و خارج از چارچوب?هایی که در گفت?وگو با رسانه?ها و یا طرف مقابل در مذاکرات بدان عمل می?کند از شیوه شناخته??شده فاصله گرفته و برخی از مباحث را در خارج از این چارچوب?ها مطرح نماید و البته انتظار نمی?رفت که سخنان محمدجواد ظریف در چنین نشستی که بنا به نقل وی غیرعلنی و محرمانه بوده است، از این جلسه درز نماید و در اختیار روزنامه?ای قرار گیرد که با لحنی شبه?حمایتی آن را به تیتر یک خود تبدیل نماید و مواضع وزارت امور خارجه را و شخص وزیر را در نشست?های آتی با طرف?های خارجی متزلزل کند.

شاید برای آنها پیشبرد دیدگاه?های جناحی و فردی مهم?تر ارزیابی شود اما نحوه مدیریت این نوع نشست?ها و انتقال برخی مباحث توسط برخی اعضا مطمئنا موجب خدشه و لطمه به روابط دو قوه خواهد شد. اتفاقی که علی?القاعده در آینده باید از وقوع آن به نحوی مطلوب پیشگیری نمود. یکی از نقات قوت دولت روحانی در این مدت کوتاه تلاش برای حفظ رابطه مناسب، قانونمند از موضع احترام با قوای دیگر بوده است و بر این مسئله بارها تاکید نموده است و حتی زمانی که وزرای معرفی?شده توسط وی برای وزارتخانه?های آموزش و پرورش، آموزش?عالی علوم و تحقیقات و ورزش و جوانان موفق به کسب رای اعتماد از مجلس نشدند، آن را حق قانونی نمایندگان دانست و از ایشان گله?مند نشد. اما به?نظر می?رسد که برخی این فضا را خیلی مطلوب ندانسته و به?گونه?ای درتلاشند تا روابط قوا را باهم مخدوش نموده و به?گونه?ای فضای بین قوه مجریه با قوای مقننه و قضائیه در دولت گذشته را احیا نمایند که این اتفاق به?خصوص در این مقطع حساس به نفع هیچ?کس نیست.