حماسه و حسام حق پرست

پیش درآمد:

پرسش اساسی و محاوره ی محوری اکثریت مردم استان بوشهر در یک نگاه کلی و نقد کلان این است که : چرا بوشهر با همه دارایی های سرمایه ای اش و باتمام غنای کم نظیر فرهنگی اش و با ثقل پشتوانه ی پر مغز تاریخی خود، امروز در قد وقامت راستین و البته و مهم تر به حق خود تظاهر چندانی نداشته و ندارد؟! و آیا کدام علت العلل پنهان سبب شده استان بوشهر در کورس توسعه  و پیشرفت خود بن بست های گاه مضحک و ناروایی را به تجربه ای تلخ درنشیند و مردمان سامانش با سفر به دیگر سو با باری از غبطه و انبانی از اشک و رشک به ولات فرتوت خود، بوشهر، بازگردند...

به راستی کدام با کدامین عامل، در این دو سه دهه ی اخیر بوشهر را ماننده ی دخل دکانی نموده است که هیچش به کار در و دیوار دکان نمی آید تا دست کم سقفش فرو نریزد و از درآمد دخل کاسته نشود برای بازارهای خوش بر و روی ایران!

 و شاید پرسش ابهام آمیز هم این باشد که: بوشهر مگر کجاست که باید آزمایشگاه مسوولین نورسته و لابراتوار مدیران تازه از گرد راه رسیده ای شود که آزمون و خطای خود را با فراوانی معناداری در این سامان به انجام می رسانند و آن سوترک با جستی جانانه در جغرافیای کلان مرکز از نردبان تجربیات و کامیابی های شخصی خود بالا روند؟! و مهم تر این که مگر مردمان بوشهر چه فرض می شوند که  مدام باید تاوان سنگین ناکارآمدی مدیران (ارشد) استان خود را باز پس دهند؟! مدیرانی که در یک بازه ی زمانی کوتاه و دستکم در دو دولت نهم و دهم بوشهر را بازیچه ی شبه تصمیمات سراسر احساسی خودکرده و می کنند...

روزی همین قلم به جهان بخش در بد ورود به ساختمان استانداری بوشهر بوشهر شرط بلاغ را به فرموده ی شیخ اجل سعدی واگویه نمود که: «آقا! این جا بوشهر است. فرهنگسرای بزرگ جنوب!» اما توگفتی من گنگ خوابیده و عالم تمام کر... قدری قبل از او نیز شفقت، دوست دیگرش که مازنی های هم ولایتی اش حتا، کارنامه ی او را در عمر کوتاه مدیریتش مشروط می دانستند در اذهان مردم بوشهر ملقب شد به ضعیف ترین استاندار تاریخ بوشهر!!! و اکنون اما  که بارقه های امیدواری و مشی مدبرانه جامعه ی ایرانی را در برون رفت از پیچ و تاب های پر مخاطره ی اقتصادی- سیاسی- فرهنگی و اجتماعی، در برگرفته است و امیدهای رفته برباد شاید جانی دوباره به خود گرفته باشند جای آن دارد تا خاطرات ماندگار دوره ی مدیریت مهندس تبادار به عنوان ناخدای این بوم  قدیمی بازخوانده شود و برضرورت حضورش در کوشک استانداری بوشهر در یک بزنگاه حساس و زودگذر تاریخی در راستای مطالبه حقوق حقه ی مردم بوشهر، همراهی و همگامی لازم معمول گردد.

ناگفته پیداست که نگاهی به آمار و ارقام و شاخص های پذیرفته شده ی توسعه ی یک کشور خاصه استان بوشهر در این چندساله حکایت از واقعیات تلخ و ناخوشایندی خواهد داشت که هر چشم بینا و نگاه منصفی را سخت نگران می کند...! گواه این کلام همگان می دانند که موسیقی بوشهر در توسعه ی فرهنگی و جاذبه های گردشگری بوشهر، حکم شناسنامه و معرفی نامه ای معتبر و پرافتخار را دارد که از گذشته های دور نیاکان این جغرافیا در تاریخ دل به ساز و آواز سپرده است؛ اما در این برهه ی اخیر برای برپایی یک کنسرت در بوشهر تا چه میزان مشکلات واهی بازتولید شده اند و با برخوردهای دگم و کاملا سلیقه ای (بخوانید بی سلیقه) هنرمندان این عرصه را ناگزیر به اجرای برنامه در شهر و دیاری دیگر نموده است...!

جایی آورده شده بود که که شمار کنسرت های موسیقی و تماشای تئاتر یکی از پارامترهای اصلی رویکرد فرهنگی دولت ها می تواند باشد! حال در جامعه ای چون بوشهر که موسیقی غنی و اهالی خوش ذوق و علاقمندی را در هر کوی و برزن آن می توان  یافت، تا چه اندازه مجال نشو و نما فراهم شده است؟ اما در دوره ی مدیریت آقای تبادار اهل موسیقی به یاد دارند که برای نخستین بار جشنواره ی موسیقی محلی بوشهر آغاز شد و چه کنسرت های موسیقی ملی و پاپ و ...که گاه با حضور بزرگان این رشته در بوشهر برگزار می شد... این قلم خوب به یاد می آورد در نشستی، تبادار از شروه و یزله و خیام خوانی به گونه ای سخن می گفت که گویی با تمام وجود به شروه ها و آواز های موسیقی بوشهر گوش فرا می دهد و با «نیمه های» جاشوان بوشهری است که به قول خودش به معنای شورانگیز زندگی پی می برد!!!

اهالی قلم نیز به خاطر می آورند که  برخانه ی مظلوم مطبوعات مستقل چه ها که گذشت و فریادهای یونس قیصی زاده چگونه در کوهستان خشکیده ی کژفهمی و کژانگاری ها، به دفتر هفته نامه اش بازتاب داده  می شد!؟

و این درست در حالی است که یکی از دوران های طلایی و پر تلالو نویسندگان مطبوعات بوشهر در چند جشنواره ی ملی مطبوعات کشور در دوران مهندس تبادار اتفاق افتاد و هنوز به یاد می آوریم تقدیر و تکریم اهالی فرهنگ و هنر این استاد را در محل دفتر کار آقای استاندار تا از این راهگذار برایش مهم در نظر آیند اهالی فرهنگ و هنر... قطعا و بی تردید دیگر فعالات عرصه های اجتماعی و اقتصادی وسیاسی هم بر این کلام صحه خواهند گذاشت که یکی از روزگاران خوش کار و بارشان در دو سه دهه ی اخیر مربوط به حضور تبادار در عمارت استانداری بوشهراست.

پرداختن به تمامی زوایای اجرایی- عمرانی و توسعه ی بیش از پیش بوشهر عزیز از حوصله ی این نوشتار خارج است اما همین ما را بس که از دولت تدبیر و امید انتظار می رود  تا با نگاهی امیدوارانه و تصمیمی مدبرانه  بار دیگر تبادار را برای یک بوشهر با همه ی عظمتش باز گرداند و با درک ضرورت حضورش در مقطع کنونی کلید عمارت را به دستش بسپرد تا روی و روال خفته ی فرهنگ و اقتصاد، تولدی دیگر یابد و بر نام بالا بلند بوشهر بی نشاطی بهار را و خفتگی دریا را  نظاره گرنباشیم و باز گل ابریشم های پیر و کهنسال همین کوچه های خسته را و مشعل جنگل های زخم خورده ی شهر و دیارمان را به بزمی خوش گره زنیم  و گوش جان بسپاریم به رباعیات جان بخش خیام که: 

آنان که محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمع اصحاب شدند...