حدوداً نیمی از عمرم، یک عوضیِ تمام‌عیار بودم. جوانکی با شوخی‌های نچسب و حرف‌های نیش‌دار. دلیلم این بود که «خود واقعی»ام هستم و الکی ادای آدم‌خوب‌ها را درنمی‌آورم. فکر می‌کردم کلاً مشکل از دیگران است. تا اینکه همان‌ها قانعم کردند سری به روان‌پزشک بزنم. آن‌وقت فهمیدم نسخۀ واقعیِ خودم چقدر مزخرف است: اگر خودِ خودم باشم، دوست دارم دائم به استادم توهین کنم، تا لنگ ظهر بخوابم و تمام روز در توییتر بچرخم. واقعاً چرا نباید به تغییر این «خود» فکر کنم؟