تنها نشسته بر لب درياست شهر ما 

سپرده دل به خلوت و روياست شهر ما

هنگام آرميدن خورشيد روي آب 

چون هدهدي كه خسته و تنهاست شهر ما

از برج فار مرغك دريائيش غروب

در آرزوي ديدن فرداست شهر ما

رضا معتمد : آرش نیا آرام می گیرد و از این پس گوش جان  در ملکوت به آواهایی می سپارد که هر صبحدمان از دریا برمی خیزند و در کوچه پس کوچه های محله می پیچند و دستمایه سرایش روح همچنان سراینده او می شوند...