شخص گرایی و شخصی سازی قدرت باعث می‌شود احتمال بروز اشتباهات افزایش یابد، زیرا در آن صورت سیاست به معنای پیروی از هوی و هوس یک فرد خواهد بود. تنها توجه به این نکته کافیست که که سیاست‌های جمعیتی نیکلای چائوشسکو در رومانی، نادیده گرفتن تلاش‌های دیپلماتیک برای جلوگیری از وقوع جنگ اول خلیج فارس از سوی صدام حسین و قحطی ناشی از جهش بزرگ رو به جلوی مائو چه نتایج وخیمی به همراه داشتند. در اکثر موارد زمانی که قدرت فردی شده می‌باشد، سیاست خارجی شکل تهاجمی تری پیدا می‌کند. برای مثال، از زمان به قدرت رسیدن شی در سال ۲۰۱۳ میلادی به این سو ارتش چین بر شدت ادعا‌های سرزمینی خود در مورد دریای چین جنوبی و هم چنین ادعا‌های مرزی با هند افزوده است.

حقیقت آن است که خاورمیانه تک قطبی که در آن ایالات متحده قدرت مسلط بود و در سیاست‌های تقابلی اش از سوی متحدان خود یعنی عربستان سعودی و اسرائیل تشویق می‌شد منطقه چندان باثباتی نبود. خاورمیانه چند قطبی با پوشش و تعادل بی وقفه خطرات خاص خود را خواهد داشت و همان طور که کیسینجر می‌گوید این یک بازی نوین با قوانین نوین خواهد بود.