فرهاد امینی:  سرنوشت مرا به بوشهر عزيز کشاند و مستقيم به پايگاه آمار بوشهر در سپاه بهداشت بوشهر اعزام  شدیم. من از تهران بخاطر اين‌که بازيکن فوتبال بودم با عده‌اي از دوستان ورزشکار بدون هيچ شناختي از بوشهر، در سال1352 عازم بوشهر شديم و خود را به سپاه بهداشت در خيابان سنگي روبروي کلانتري يک بوشهر معرفي نموديم...

سجاد بهزادي: همچنان مي‌خواهيم گام‌هاي‌مان استوار بماند و تاريکي‌ها را روايت کنيم تا شايد نوري بر آن‌ها بتابد. مگر لذت بخش‌تر از روشنايي هم  در اين گيتي وجود دارد؟ اما روشنايي، دشمنان فراواني هم دارد. ما بي خيال وضعيت محدود‌کننده ايران امروز، لحظات فراواني را ماندگار کرديم وگذاشتيم ...

ادامه کم توجهي به نيروهاي استان بوشهر: بازهم از بوشهر کسي به وزارت نرسيد

ابراهيم دانش

جناب دکتر پزشکيان، از استان بوشهر برايت مي‌نويسم، بله استاني که با همه توانمندي‌ها؛ داشته‌هاو پتانسيل‌هاي مثبت؛ موثر و مفيد، قريب نيم قرن از عمر انقلاب اسلامي که مي‌گذرد در ادوار دولت‌ها و کابينه‌هاي گذشته و در بدنه حاکميتي، نيرويي در سطح کلان نداشته و بايد گفت تنها استاني  در کشور بوده و هستيم که با توجه به  فرواني نيروهاي توانمند؛  تاکنون وزيري در کابينه ها نداشته ايم.

بايد بگويم با همه انتظار  که از شما و همکارانتان در شوراي راهبردي داشتيم و بي صبرانه اخبار از شوراي راهبردي رصد مي‌نموديم، متأسفانه خبري از وجود يک نفر؛ بله حتي يک نفر از  کابينه حضرتعالي که جهت راي اعتماد به مجلس شوراي اسلامي معرفي شده، وجود ندارد و اين يعني ناديده گرفته شدن استان بوشهر که به نوعي قطب انرژي کشور مي باشد.

اميد زاهد: اعلاميه‌ها و مطالبي که امکان چاپ آن‌ها، به دليل خفقان در تهران نبود، جهت چاپ به بوشهر و روزنامه مظفري ارسال مي‌شد. همچنين روزنامه مظفري پس از آماده شدن لايحه انجمن‌هاي ايالتي آن را منتشر کرد. که از جايگاه ويژه و پر اهميت روزنامه مظفري حکايت دارد...

حسين مظفري : نگاه به صنعت گردشگري در کشور ما تاکنون بيشتر شبيه به يک عروسک در دست دخترکي بازيگوش بوده است؛ شيئي زيبا که هرگاه دخترک گريه کرد، بدهيم دستش تا اشک‌هايش بند بيايد؛ براي جامعه‌اي که هتل‌هايش، موزه‌هايش و حتي بسياري از رستوران‌هايش به ضرب سيلي صورت خودشان را سرخ نگه داشته‌اند...

تفاوت تلاش و زور زدن

حسين زيرراهي-مدرس مهارت‌هاي توسعه فردي

براي اغلب ما پيش آمده است يا از اطرافيان شنيده‌ايم که هرچه در زمينه‌اي تلاش مي‌کنيم نتيجه ملموسي بدست نمي‌آوريم يا از حد خاصي بالاتر نمي‌رويم. ممكن است آن‌را با شانس و اقبال يا طلسم و جادو يا غير ممكن بودن آن كار ربط دهيم ولي در همه اين موارد دليل علمي و اصلي عدم نتيجه‌گيري مفقود است.

فرق تلاش و زور زدن. آدم‌هاي زيادي دور و بر خود مي‌شناسيم كه فعاليتي را شروع کرده و در مدتي کوتاه چندين برابر ميزان مورد نياز تلاش کرده و چون به نتيجه نرسيده‌اند آن‌را با کلي ضرر و زيان و حتي آسيب‌هايي به سلامت و روابط، خود کنار گذاشته و سراغ زمينه ديگري رفته‌اند. کساني که فکر مي‌کنند با تلاش زياد يا همان زور زدن در کوتاه مدت مي‌توانند نتايج بزرگ بگيرند دو چيز را خوب نشناخته‌اند.

نخست اين‌که از ساز و کار مغز انسان آن‌چنان خبر ندارند. مغز ما در يادگيري دانش جديد، دروني کردن آن و تحليل اطلاعات وارده براي بدست آوردن نتايج ارزشمند تقريبا کند عمل مي‌کند و پله‌پله جلو مي‌رود. مگر اين‌که تجربيات عملي زياد همراه با تيزحسي هضم تجربه ديگران و آموزش همراه باشد که آن هم از يک حدي کمتر قابل فشرده‌سازي در تابع زمان نخواهد بود. براي همين مي‌گويند در هر کاري حداقل سه تا پنچ سال لازم است تا به درجه‌اي از تخصص برسيم. همين موضوع براي ساخت عادت‌ها هم صادق است. برخي عادت‌ها ممکن است شش ماه تا يک سال طول بکشد تا به‌صورت خودکار درآيد. ضمن اين‌كه اگر بيش از حد تحمل مغز و بدن خود از آن‌ها كار بكشيم مغز تسليم شده و بعد از مدتي دست از تلاش برمي‌دارد.

دنيا هم با تغييرات تدريجي سازگار است. تغييرات فصول، تغييرات اقليمي، تغييرات در حيات و موجودات زنده و ... همه در سيري آرام رخ مي‌دهد. بنابراين شما اگر بخواهيد مثلا صدهزار فالوور در اينستاگرام داشته باشيد، لازم است هر کدام از اين افراد حداقل ده بار شما را ديده باشند تا متقاعد شوند دکمه فالو را بزنند. يا مغازه‌اي که کار و بارش سکه است احتمالا سال‌ها طول کشيده تا در زبان مردم آن شهر افتاده است. حتي اگر با تبليغ، تخفيف و عوامل مختلف ديگر رونق گرفته باشد لازم است براي نگهداشتن آن سال‌ها خدمت‌دهي مداوم داشته باشد. همين موضوع در کار اداري هم وجود دارد. براي رسيدن به جايگاهي رفيع بايد سالها مستمر كار كرد.

خلاصه اينكه رشد در كار هم مانند رشد در زندگي فرايندي تدريجي است.

گاهي هم تلاش آگاهانه نيست. تلاش آگاهانه تلاشي است كه همواره مقداري چالش و پيچيدگي در آن وجود داشته باشد. ضمن اين‌كه در برخورد با موانع درجا نزند و با عيب يابي و اصلاح از موانع عبور كند.

زماني هم عيب كار از درون خود ما نشات مي‌گيرد. ممكن است آن زمينه كاري به عاملي نياز داشته باشد كه در ما پايين است. مثلا به مقداري قدرت ريسك‌پذيري يا برعكس محافظه‌كاري نياز دارد كه ما نداريم. اگر به اين موارد آگاهي داشته باشيم مي‌توانيم تصميم بگيريم خود را تغيير دهيم، به همان سطح راضي باشيم يا در زمينه ديگري تلاش كنيم.

جيره بندي آب در بوشهر

دو سال از وعده پايان جيره‌بندي آب در شهر بوشهر گذشت ولي نه تنها پايان نيافت بلکه توزيع آب از هر 48 ساعت 8 ساعت به هر 48 ساعت دو ساعت تقليل يافت!

سال‌هاست معضل جيره‌بندي آب در مرکز استان بوشهر که تنها مرکزي در کشور مي‌باشد که در آن جيره‌بندي صورت مي‌گيرد وجود دارد و طي اين سال‌ها وعده ها و شعارهاي زيادي داده شد که متاسفانه هيچ‌کدام به دلايلي عملي نشد.

از سال 1400 اعضا و رئيس شوراي شهر بوشهر مرتب اين وعده را به شهروندان دادند که بزودي جيره‌بندي آب در شهر بوشهر پايان مي‌دادند و هيچ اتفاقي نمي افتاد.

سال 1401 در سفر رئيس جمهور شهيد به استان بوشهر ايشان در جمع مردم بوشهر رسما اعلام نمودند که از امروز پايان جيره‌بندي آب در شهر بوشهر اعلام مي‌کنيم.

اين خبر موجب خوشحالي شهروندان شد ولي حقيقت ماجرا چيز ديگري بود و در واقع شعاري بيش نبود زيرا نه تنها جيره‌بندي آب به پايان نرسيد بلکه اين روزها شاهد هستيم که هر دو روز دو ساعت آب در شهر توزيع مي شود و برخي که نزديک به خطوط اصلي هستند قدري بيشتر از معاون عمراني استاندار گرفته تا مديرعامل آب و فاضلاب استان و رييس شوراي شهر بوشهر که الحمدالله اين مدت از اين ستاد به آن ستاد مي‌رفتند و شوراي شهر را جولانگاه ستاد انتخاباتي کرده بودند پاسخگو نيستند و گاها توجيهات غيرمقبولي ارائه مي‌دهند.

از نهادهاي نظارتي تقاضا داريم با عوامل کوتاهي نسبت به وعده عمومي و رسمي رييس جمهور شهيد برخورد قاطعانه‌اي داشته باشند تا در اين روزهاي گرم در کنار خليج‌فارس مردم شهر بوشهر تشنه نمانند./ ايران‌ديد

خاطرات غلامرضا شريفي خواه : در سال 1233 خورشيدي و تا مدتها بعد ناحيه جنوبي شبه جزيره بوشهر به وسيله ديواري که داراي 12 برج بوده است در محلي که اکنون خيابان ليان شرقي و غربي ناميده مي شود، محافظت شده و دروازه اصلي شهر در محل ميدان فعلي  انقلاب (ششم بهمن) قرار داشته که هنوز هم در افواه  قديمي‌هاي  بوشهر به نام دروازه نام مي برند...

حسين صداقت :ما نياز داريم صداي‌مان در بالاترين سطوح تصميم‌گيري شنيده شود. يک وزير جوان مي‌تواند نماينده واقعي دغدغه‌ها، آرمان‌ها و چالش‌هاي ما باشد. او مي‌تواند از مشکلات بيکاري جوانان، چالش‌هاي ازدواج و مسکن، و دغدغه‌هاي سياسي و اجتماعي ما سخن بگويد. جوانان، موتور محرکه نوآوري و تغيير هستند. در عصر انقلاب ديجيتال و هوش مصنوعي، ما نياز به مديراني داريم که زبان تکنولوژي...

حسن غلامي: سال 1362 که هيچ امکاناتي براي ديدن فيلم نبود، عباس و عبدالله؛ برادران خوبم، مرا با خود به جهاد سازندگي کنگان پيش علي مطهري مرد بزرگ فرهنگي آن روزگار و شاعر بسيار صميمي، براي ديدن فيلم  «سفر سنگ» مسعود کيميايي با بازي جاودان سعيد راد بردند. علي مطهري فيلم را با چاي به ما نشان مي‌داد، پرده که سياه شد...

 سجاد بهزادي: انتخابات با هر کيفيتي و در هر نوع حکومتي به شکلي مطلوب و يا نامطلوب آن آغاز و در نهايت به پايان مي‌رسد؛ اما تحليل‌ها پيرامون آن مي‌بايست چراغ راهي براي هر نظام حکمراني باشد. در انتخابات رياست‌جمهوري چهاردهم، مسئله عدم مشارکت 60 درصد جامعه در مرحله اول و پس از آن 50 درصد در نوبت دوم، همچنان محل اعتناء جدي است.

دکتر عبدالرسول عمادي: استان بوشهر يکي از قطب‌هاي اقتصاد ايران است با سه حوزه اقتصادي بسيار مهم که يکي تمدن صنعتي ناشي از استقرار تاسيسات نفتي، گازي و پتروشيمي است ديگري اقتصاد دريا محور با داشتن هفتصد کيلومتر مرز آبي با خليج فارس و سه ديگر کشاورزي با محوريت خرماست که متاسفانه به دليل نبود يک‌نظام مديريت هدفمند در هر سه اين حوزه‌ها با کاستي فراواني مواجه است.

احمد عمويي: اندک شمار انسان‌هايي هستند که براي آرمان و انديشه‌شان از همه چيزشان مي‌گذرند حتي از خودشان، حاج حسن لاوري اينچنين بود، بي‌هيچ چشمداشتي براي ديگران قدم بر مي‌داشت و بي‌وقفه براي تحقق هدف و آرمانش مي‌جنگيد، حاج حسن لاوري اکنون در بستر بيماريست، ياد و نام آن مرد نازنين همواره در خاطر است، گاهي که او را فراموش مي‌کنم بر خود نهيب مي زنم که همچو او مگر چند نفر داريم؟

با آثاری از: مازيار اسدي/ محمود محمودي / بشير علوي / نوذر فولادي / دکتر غلامحسين اميني / حميد زارعي / غلامرضا حاجي نژاد / غلامرضا ابراهيمي

اسب سياه

حسين زيرراهي-مدرس مهارتهاي توسعه فردي

اگر در فروردين سال 1403 از هر ايراني مي‌پرسيدند ده نفر كه احتمال دارد رييس‌جمهور بعدي ايران باشند را نام ببرد، مسعود پزشكيان نه تنها در فهرست ده نفره كه حتي در بين پنجاه نفر هم نبود. مجموعه اتفاقاتي كه از اواخر ارديبهشت ماه شروع شد نهايتا كمتر از دو ماه ايشان را رييس‌جمهور ايران كرد. عبارت اسب سياه نخستين بار بعد از انتشار كتاب «دوك جوان» در سال 1831 بر سر زبان‌ها افتاد. قهرمان داستان كتاب روي اسبي شرط كلاني مي‌بندد ولي يك اسب سياه كه هيچ كس فكر نمي‌كند برنده شود برنده مسابقه شده و باعث باخت قهرمان مي‌شود. از آن به بعد منظور از اسب سياه قهرمان يا برنده‌اي است كه هيچكدام از شرايط بردن را نداشته ولي در روندي عجيب و مسيري كوتاه به جايگاه اول رسيده و همه را مبهوت كرده است. كتاب اسب سياه نوشته تاد رز و اگي اگاس با بررسي زندگي افرادي كه به روش‌هاي متفاوت و غيرمعمول به موفقيت رسيده‌اند سعي مي‌کند طرز کار موفقيت به شيوه اسب‌هاي سياه را براي خواننده مشخص كند. روش معمول كه نويسندگان كتاب اسب سياه آن را عهدنامه استاندارد ناميده‌اند همان چيزي است كه همه ما تقريبا مي‌دانيم. يعني سال‌ها كار و تلاش در يك زمينه و رشد تدريجي تا رسيدن به موفقيت. فرمولي كه از روزگاران قديم وجود داشته ولي در قرن نوزدهم با تاسيس مدارس، دانشگاه‌ها و كارخانجات صنعتي به شيوه‌اي استاندارد تبديل شد. اين عهدنامه استاندارد متاسفانه براي همه نتيجه نمي‌دهد. در واقع مشكل آن اين است كه فرديت انسان‌ها را ناديده گرفته و براي همه يك فرمول واحد ارائه مي‌دهد. ولي همه به يك روش نمي‌توانند موفق شوند. مشكل اسب‌هاي سياه با عهدنامه استاندارد اين است كه آن‌ها به كاميابي بيشتر از موفقيت علاقه دارند. دوست دارند كاري را انجام دهند كه از انجام آن لذت مي‌برند. اولويت اول آن‌ها موفقيت نيست بلكه كاميابي است. در واقع برعكس مدل استاندارد كه افراد با موفقيت به كاميابي مي‌رسند، اسب‌هاي سياه از  كاميابي به موفقيت مي‌رسند. طرز فكر اسب سياه چهار عنصر دارد. نخست شناخت خرده‌انگيزه‌هاي خود است. انگيزه‌هاي کوچک و متعدد هر فرد که اغلب ناشناخته و گاهي حتي با هم در تضاد‌ند. يك روش كاربردي براي شناخت خرده‌انگيزه‌ها «بازي قضاوت» نام دارد. وقتي از ديگران تعريف مي‌كنيد (آن‌چه دوست داريد) يا از آن‌ها انتقاد مي‌كنيد (آن‌چه دوست نداريد) در واقع داريد خرده‌انگيزه‌هاي خود را بيان مي‌کنيد. دوم شناخت انتخاب‌ها است. اسب‌هاي سياه انتخاب‌هاي خود را بر اساس علايق و توانمندي خود رقم مي‌زنند. البته اين‌طور نيست اولين انتخاب آن‌ها درست باشد. گاهي سال‌ها در زمينه‌هاي ديگر فعاليت مي‌كنند تا به انتخاب نهايي خود برسند. سوم شناخت استراتژي‌هاي خود است. يعني بگذاريد توانايي‌هاي شما راهبرتان شوند و شما را به سوي بهترين روش انجام كار ببرند. چشم بر روي استراتژي‌هايي كه از بالا برايتان تجويز مي‌شود ببنديد. نهايتا بي‌اعتنايي به مقصد است. اسب‌هاي سياه بجاي تمركز بر مقصد از مسير لذت مي‌برند. البته هدف خود که شخصي است را دارند ولي مقصد چون از بيرون تجويز مي‌شود براي آن‌ها بي‌معني است. اگر بخواهيم چهار عنصر تفكر اسب سياه را در جمله‌اي بيان كنيم: در كارهايي كه برايتان بيشترين اهميت را دارد، بهتر شويد.

پيروز انتخابات؛ مردم هستند(محمد حياتي)/ سرافرازي ايران زمين را به استقبال مي‌رويم(دکتر محمد بهروزي) / صرف نگاه به شرق، يعني عقب ماندگي(دکتر سعيد معدني)/ جلوگيري از فرار مغزها؛سرمايه انساني کشور(دکتر عباس علوي‌نژاد)/ رييس جمهور جديد، مرهمي بر زخم‌هاي مردم باشد(زيبا هوشيار)/ احیا حوزه عمومی (سجاد بهزداری)/ براي دکتر مسعود پزشکيان(عالي بازدار)/ متناسب سازي حقوق بازنشستگان(حسين حشمتي)/ شايد بتوان هواي تازه‌اي را تنفس کرد(ابراهيم هوشيار)/ شش مطالبه از پزشکيان(دکتر عباس حاتمي)/ صادقانه و قاطعانه تمام تلاش خود را براي تحقق اصلاح و تغيير انجام دهيد(حسن احمدي)/ ضرورت مقابله جدي با مافياهاي خطرناک هفت سر سياسي، فرهنگي و اقتصادي(خورشيد فقيه)/ تبريک ، طبيب لوطي...(مجيد عابدي)/ گفتگوي دائم با مردم داشته باشيد(مهدي جهانبخشان)/ کليد موفقيت؛ توسعه سياست خارجي(اکبر نهاري)/ نگاه دولت چهاردهم رفع دغدغه‌هاي نسل جوان و به اصطلاح «زد» باشد(مهدي قائدزاده)/ کار را به کساني بسپاريد که به رضايت مردم و اعتلاي ايران فکر مي‌کنند(دکتر علي بهادر)/ قدر مردم را بداند و به وعده‌هايش عمل کند(دکتر امان الله شجاعي)/ به ايراني اعتبار دهيد تا احساس سرشکستگي نکنيم(دکتر محمد جعفر ايزدپناه)/ حمايت از کارگران، بيمه‌شدگان، مستمري‌بگيران، از کارافتادگان و...(نادر اقدام)/ راه برون رفت از وضعيت ويران اقتصادي را  فراهم کنيد(رضا نکيسا)/ مردم را نااميد نکنيد(سيروس خباز ثابت)/ مصلحت انديشي و محافظه کاري را به کناري نهاده(دکتر منوچهر بايندري)/ حقوق شهروندي ايرانيان را پاس بداريد(دکتر عبدالله آورا)/ عهدي را که با ايرانيان بسته، همواره پيش روي خود ببيند(دکتر حسين اسکندري)/ شفاف آنچه را تحويل گرفته‌اند با مردم در ميان بگذارند(رضامقاتلي)/ براي ما ايرانيان...(محمد شاکري مطلق)/ آن چه بر ما گذشته است را ثبت کنيم(محمود حمزه ئيان)

غلامرضا شريفي خواه:در شروع سينه زني در مسجد دهدشتي، ابتدا از اهالي محل در سنين مختلف يک «بُر» حلقه‌هاي دايره‌وار از سينه زنان تشکيل و با پيش خوان (سرخوان) آقايان شيرخان خالوزاده، يوسف فرهادي، با نوحه‌هاي کوتاه شروع مي‌گرديد تا اين که نوبت به نوحه‌خوان اصلي زنده‌ياد جهانبخش کُردي‌زاده معروف به بخشو، (بخشي) مي‌رسيد که وارد سينه زني شود.

چرا دکتر پزشکيان؟(عبدالرسول عمادي)/ انتخابي براي اجراي قانون (مرتضي سراجي) / انتخاب چهاردهم؛ آخرين فرصت براي بازگشت به واقعيت (سجاد بهزادي) / ده دليل براي راي به پزشکيان (دکتر عباس حاتمي ) / دکتري فهميده، بايد دست در درمان زند (حسين حشمتي) / فرصتي براي بهبود وضعيت کشور (حسن احمدي) / چرا راي مي‌دهيم... (محمد حياتي) / خاطره‌اي از سفر پزشکيان  به بوشهر (مهدي نامدارزادگان)/ براي ايران  (مصطفي خرمي) / انتخاب پزشکيان؛ فرصتي براي آشتي ملي ( امين ساجدي) / انتخابات رياست جمهوري؛ فرصتي براي تغيير وضع موجود (فاطمه مساوات) / حرکت از نگاه آرماني به باور  واقع‌گرايانه (حبيب تنگستاني) / انتخاب با دلي پر از اميد و نگاهي به فردا (عبدالرسول رضايي) / بخاطر کمي احترام (روزبه کردوني) /  در گریختن رستگاری نیست (️دکتر محمد بهروزی)

موزه چاپ و نشر علوي چه شد؟!

قاسم محمدي

مديران ميراث ‌فرهنگي استان بوشهر اظهار داشته‌اند «اعتبارات مرمت اماکن تاريخي اين استان در دولت سيزدهم با افزايش چهار برابري به يک‌هزار ميليارد ريال در سال رسيده است که قابل قياس با دولت‌هاي گذشته نيست».

افزايش اعتبارات وقتي که مردم نتيجه ملموس آن را نمي‌بينند، به چه دردي مي‌خورد؟ بهتر است که ميراث فرهنگي بگويد که در دولت سيزدهم چند پروژه افتتاح مرمت اماکن تاريخي در استان بوشهر را داشته است! اين که نمي‌شود اماکن تاريخي هميشه در حال مرمت باشند و فقط اعتبارات کلان را به عنوان مرمت هميشگي، هزينه کرد و خبري از افتتاح و استفاده مردم از اين اماکن تاريخي نباشد.

ميراث فرهنگي در حالي خبر از اين اعتبار کلان براي مرمت اماکن تاريخي مي‌دهد که حتي نتوانسته اماکن تاريخي آماده شده در دولت قبلي را نيز به سرانجامي برساند و افتتاح کند، نمونه آن موزه چاپ و نشر علوي در بافت قديم بوشهر است

مرمت اين عمارت که مربوط به اواخر دوره قاجار است، در سال 95 آغاز شد و شهريور 97 به پايان رسيد و مراسم پايان مرمت آن با حضور استاندار و مسئولان و آقاي مهدي علوي، برگزار شد ولي با گذشت 6 سال هنوز ميراث فرهنگي نتوانسته اين موزه را که وسايل آن آماده و از طرف خاندان علوي اهدا شده است، راه‌اندازي کند و اين‌قدر راه‌اندازي آن به طول انجاميد که آقاي مهدي علوي هم به رحمت خدا رفت و افتتاح موزه‌اي را که اهدا کرده بودند نديد. حتما چند سال ديگر باز يک بودجه براي مرمت آن‌چه اکنون مرمت کرده و مورد استفاده قرار نگرفته هم مي‌گذارند تا همچنان اماکن تاريخي بوشهر در حال مرمت هميشگي بدون اتمام و افتتاح باشند!

عالي بازدار: بازنشستگان آموزش و پرورش اين سرمايه‌هاي ارزشمند مملکت که جواني خود را در راه اعتلاي وطن و خدمت به فرزندان آن صرف نموده‌اند نيز نيازها و انتظاراتشان همچنان آزاردهنده است.کساني که در دوران ميانسالي و پيري، ناتواني و نيازمندي، بايد مورد حمايت هرچه بيشتر مسئولان باشند نيز حال خوشي ندارند‌. معلمان بازنشسته و مستمري‌بگيران حقوق و مطالباتي دارند که يا تاکنون پرداخت نگرديده يا به تعويق و تاخير...

نسیم خاطره: شروعي خوب، پاياني بد

نسیم جنوب، فرخ روزبهي: بالاخره شيراز و وضع بي مثالش و تحصيل در رشته کارشناسي بهداشت محيط  را رها کردم. عطايش را به لقايش بخشيدم و بال بال زنان  خودم را به عشقم بوشهر رساندم تا آموزگار نقاط دور استانم شوم؛ و حالا در روستاي «فقيه احمدان» بودم. در گرگ و ميش هوا، ماشينم را گوشه حياط  کدخدا پارک کردم. پياده که شدم کدخدا و عيالش را در مغازله اي دلچسب و چرب و چيلي با قليه ماهي و للک (گمنه) ديدم. سلام کردم، خيلي گرم و از صميم دل خوش آمد گفتند. کدخدا گفت: «بفرما آقاي روزبهي». گفتم: «نوش جانتان، مزاحم نمي‌شم، کلي کار دارم، شما بفرماييد».

از انبار بدون درب بين دو حياط که يک موتور برق و مقداري کاه و خرت و پرت‌هاي ديگر در آن بود به آن يکي حياط که اطاقم درآن قرار داشت و ماهي دويست تومان اجاره اش کرده بودم، رفتم.

خسته بودم، يکي از نان هاي خشکي را که از اولين نان ماشيني بزرگ باغ زهراگرفته بودم، نم آبي زدم و خوردم. تا موتور برق کدخدا روشن بود، چند ورقي کتاب خواندم و سپس خوابيدم. دو روز بعد دوستم سيدابراهيم هاشمي با وانت بار حسين خولو (تنها ماشين موجود در محل که اهالي را جابجا مي‌کرد و آن ها مدام مي پرسيدند، ماشين خولو حسين آندسن؟) از راه رسيد از آن پس زندگي و کار در کنار دوستم و صفاي اهالي و همکاران و به خصوص دانش‌آموزان ساده، صادق و دوست‌داشتني کلاس سوم ابتدايي که روز اول و طول سال را جذاب کردند، زيباتر شد. اما سال بعد (61) حکايت معلمي من به ناکامي کشيد!؟

(هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و هفتم، شماره 1080)

نسیم خاطره: معلمان دلسوز و دانش آموزان کوشا

نسیم جنوب، عبدالرحمن عباسي

سال 1356در روستاي «برمصاد» استان بوشهر، يک سال قبل آن سيد مصطفي حسيني‌زاده کلاس مکتب گذاشت، تعداد از بچه‌ها که همسن بوديم وارد مکتب شديم مکتب خونه اتاق 3در5بود که از يک طرف بل خرما نهاده بود، از طرف ديگر ما مکتبي‌ها نشسته بوديم. روز اول با خوشحالي تمام وارد مکتب شديم، سيد مصطفي حروفها را شروع کرد از الف تا ب، دوتا حروف. ما چيزي نمي‌دانستيم با ديدن الف روزنه اي در وجود ما پديدار گشت به آن هجيوه مي گفتيم، کم کم سيد مصطفي به بقيه حروف ها را بترتيب درس ميداد تا رسيديم به سرهم بندي آنها، ابجد خوانديم، شروع سورها قل اعوذ، رفته رفته درسها روان مي شد برامان. شاگرد اول مکتب زاير غلامرضا خدادادي بود، بعد اردشير، غلامرضا عباسي و بنده رديف بعدي، حدود چند ماه گذشته که ما چهار نفر به ترتيب قرآن ختم کرديم، بقيه هم به رديف. بعد از قرآن کتاب عاق والدين سپس حافظ خوانديم، ديگه ما سواد داشتيم، خط مي نوشتيم.

 سال 56خبر دادن معلم مي‌خواهد بيايد، ما هر روز منتظر قدوم معلم بوديم تا انتظار به سرا آمد، معلم آدمي قد بلند با ابهت خاص که وارد منزل منصور مستعان شد، فرداي آن روز دنبال جا مي گشتند، خونه محمد حسن حسيني پدر بزرگترين دانش آموز مدرسه موسي حسيني انتخاب گرديد.

 نيمکت ما گوني بود، چند روز بعد معلم شروع کرد درس دادن، از خط شروع کرد اما ديد من دارم وسط کتاب مي‌خوانم. تعجب کرد و گفت چرا تو کتاب مي گردي؟ گفتم آقاي معلم ما داريم مي‌خوانيم. با تعجب گفت مگه سواد داري؟ يکماه گذشت، با تلاش ايشان و موافت رئيس آموزش و پرورش خورموج، من رفتم کلاس دوم، ديگه براي آقاي معلم راحت بود درس دادن براي ما، سال تحصيلي پشت سر گذاشتيم، معلم ما استاد غلامرضا شريفي خواه بود که از همينجا دست او را مي‌بوسم.

 سال تحصيلي 57 شروع شد، اول آبان اين استاد بزرگوار جايش را داد به معلم ديگر حاج محمد خضري از اهالي رود حله. کلاس سوم ما همزمان شد با پيروزي انقلاب اسلامي که آن سال پشت سر گذاشتيم. سال 58 معلم (شهيد) محمود حيدري پور بود که به تنهايي چهار کلاس اداره مي کرد تا اينکه خبر از آمدن معلم ديگر شد. استاد بزرگوار رضا ريشهري زاده معلمي جوان با اورکت سبز و عينک که نشانه معلمي آن ميداد، اولين روز همه دانش آموزان جذب آن معلم مهربان شدند، من دست اين استاد را مي بوسم. آمدن ايشان همراه شد با سيل 58 که با شهيد محمود حيدري با زحمت زياد رفتند کردوان تا خبر سيل را به فرمانداري دشتي بدهند. خلاصه ما با زحمات معلمين عزيز توانستيم کلاس پنجم را در روستا تمام کنيم و با تلاش استاد ريشهري زاده آمديم مدرسه سعدي بوشهر. جالب اينجا بودکه در مدرسه سعدي معلم کلاس اول ما استاد غلامرضا شريفي خواه بود.

روز معلم بر همه معلمين مبارک باشد درود بر روان پاک همه معلمان شهيد ومتوفي و آرزوي طول عمر براي  معلمين عزيز.

(هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و هفتم، شماره 1080)

نسیم خاطره: يکي از بهترين روزهاي معلمي

نسیم جنوب، کبري گچي‌زاده - معلم بازنشسته

روز اولي که در دي ماه وارد کلاس پنجم شدم، من سومين معلمي بودم که طي اين چند ماه به کلاس آمده بود و دو معلم قبلي بنا به دلايلي از مدرسه رفته بودند. پس از معرفي من توسط آقاي فتح‌اله زاده مدير مدرسه، با دانش آموزان سلام عليکي داشتم و زنگ اول با معرفي و آشنايي با آنها گذشت.

زنگ دوم درس تدريس شروع کردم درس فارسي بود. چند نفر هرکدام چند جمله خواندند، وقتي نوبت به عليرضا رسيد، گفتم «پسرم بخوان». همگي يک صدا گفتند «خانم، عليرضا هيچوقت نميخونه، نميتونه بخونه». عليرضاسرش را پايين انداخت. کنارش نشستم، گفتم «اين قسمت براي خودم يواش بخوان، من تو اين کلاس بجاي مادرت هستم.» او لکنت زبان داشت، وقتي برايم جمله‌اي خواند، با مکث کلمه‌ها را مي‌خواند و سرش پايين بود. گفتم «شما که خوب ميخوانيد». همانطور که کنارش نشسته بودم گفتم «پسرم حالا براي دوستات بخون». کلاس ساکت شده بود. عليرضا شروع به خواندن کرد. با هر کلمه تشويق همکلاسي‌هايش بيشتر مي‌شد. عليرضا دو جمله با مکث خواند و اما با اعتماد به نفس. آنروز يکي از بهترين روزهاي زندگي و کاريم بود. روز ديگر نيز همينطور. در عرض مدت کوتاهي عليرضا خودش پيشقدم بود که بخواند. ديگر ساکت تو نيمکت نبود، بلکه کتاب به دست جلوي کلاس مي‌ايستاد و مي‌خواند. او دانش آموز ديگري شده بود. ديگر منزوي نبود، با تک تک بچه ها دوست شده بود. تا پايان سال که ايشان به دوره راهنمايي رفت و من ديگر او را نديدم. ولي هنوز چهره معصومش را از ياد نبرده‌ام.

انشاءالله هرکجا هست سالم وموفق باشد.

(هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و هفتم، شماره 1080)

. به نظر من ماندگاري نام خليج فارس در گرو نگاه توسعه محور به آن مي باشد. براي ماندگاري نام خليج فارس مي بايست در کنار حفظ اصالت‌هاي فرهنگي و تمدني، در ايجاد تبادلات بين المللي کوشيد. همان‌طور که در گذشته نام خليج فارس توسط دريانوردان سيرافي به اقصي نقاط دنيا برده شد...

وقتي مالکيت جديد تيم‌هاي سرخابي پايتخت چندين بانک و پتروشيمي مي‌شوند، آدم «گََُُر» مي‌گيرد، البته اگر اهل بوشهر باشي و دلسوز هميشگي اين ديارِ سراسر محروم نه، بلکه مظلوم... اين‌جا مرغ همسايه غاز هست و به جاي آن که صنايع نفتي و گازي که در همين استان کسب درآمدهاي مولتي ميلياردري مي‌کنند، اسپانسر تيم‌هاي هميشه ندارِ استان باشند اما از آن‌جا که خون تيم‌هاي سوگلي پايتخت رنگين‌تر است بسان آهن ربايي جذب آن‌ها شده اند...

نادر اقدام : سوال ما اين است که با توجه به اين‌که اين شرکت‌ها مستقر در اين استان بوشهر هستند و از مزايايي همچون حقوق‌هاي نجومي، حق ماموريت‌ها و ساير امکاناتي که از چشم مردم عادي پنهان است، استفاده مي‌نمايند، چرا در زمينه حمايت‌ها از فعاليت‌هاي ورزشي استان بوشهر پاسخگو نيستند...

دکتر عبدالرحيم مهرور : مگر مي‌شود روي دريايي از گنج‌هاي متنوع نفت و گاز و شيلات و انرژي اتمي و نخيلات زندگي کنيم و نکبت‌ها و آلودگي‌هايش از آن مردم نجيب جنوب باشد ولي خوشي‌ها و رانت‌هاي جيب پر کنش براي ديگران باشد؟ راستي اين چه عدالت فريبنده‌ايست که هميشه در شعارهاي دولت مردان نهفته است! مگر مي‌شود درآمدهاي کلان هزاران هزار ميلياردي براي رفاه و آسايش استان‌هاي بزرگ ‌کشور هزينه شود ولي رنج‌ها، آلودگي‌ها و بيماري‌هايش (سرطان‌هاي خوني و تنفسي) براي مردمان جنوب باشد!...

ماهي‌گيري همراه با ترس و لرز

محمد ابراهيم فولادي

سال 1363 هجري شمسي بود. به اتفاق دو ملوان ديگر جهت دسترنج خود و معاش روزگار اقدام به خريد يک قايق موتوري نموديم که قيمت آن قايق همراه با موتور 40 اسپ تواتسا که سه سال پيش اوشار شده بود مبلغ 40 هزار تومان بود.

 قايق در اسکله بندرگاه پهلو گرفته بود و موتور آن همراه با ماشين سواري به منزل حمل مي‌شد.

در يکي از روزهاي آخر پاييز که پيش بيني مي‌شد سه روز ديگر هوا خوار است، تصميم به صيد در دريا گرفتيم. هوا خوار شد، ظهر يکشنبه ماچله آماده کرديم که شامل مقداري نان و دمپخت ميگو بود و به سوي بندرگاه حرکت کرديم. در راه علاوه بر رانندگي به وزش باد و درختان و ابرها مي‌نگريستم و هوا را رصد مي‌کردم. به بندرگاه رسيديم ساعت 5 بعدازظهر بود، هوا خوار کمي اون طرف‌تر چند تکه ابر سياه در آسمان نمايان بود، مرتب به ابرها  خيره مي‌شدم  و کار آماده سازي قايق هم از نصب موتور و باز کردن گسل و لنگر بستن موتور به قايق را انجام مي‌دادم. هوا  رو به سردي مي‌رفت، تعدادي از قايق‌ها به صيد رفته بودند، دو ملوان  قايق کنار اسکله، نيم نگاهي به آسمان و ابرها داشتند.

بالاخره همراه با دو ملوان به نام جلال و اسماعيل دل به دريا زديم، محل صيد مونگوف روبروي اسکله بندر عامري تنگستان بود که آن‌جا هميشه صيادان روزي خير و برکتي داشتند.

پس از 30 دقيقه روي دريا بالاخره به محل صيد که همان منگوف دريايي بود، رسيديم. به غروب نزديک مي‌شديم. حالا بايد قايق در يک جاي مناسب لنگر مي‌شد. شخته که مانند شاقول  بنايي است و بند 20متري نازک هم داشت به دريا انداختم تا يک جاي خوب جهت صيد که اونجا بين شلي و گساري بود پيدا کنم.

بالاخره با اندازه‌گيري، قايق در يک جاي مناسب قرار گرفت و گفتم همين جا لنگر بيندازيم.

حالا نيم ساعت تا غروب آفتاب مانده بود و قايق وسط دريا و فقط کوه‌هاي اطراف عامري مشخص بودند و ديگر هيچ چيز نمايان نبود.

ما سريع سه نوع طعمه که شامل ماهي گواف ميگو و خساک بود کنجه کرديم، و شروع به صيد کرديم. نزديک 10 قايق پيش هم بوديم، در اولين قلاب هايي که به  آب انداخته مي‌شد انواع ماهي‌هاي صبيتي، شوريده و بالول و شوم مي‌گرفتيم. حسابي مشغول صيد شده بوديم و هر کدام نزديک به نيم باسکت ماهي گرفتيم.

کم کم هوا تاريک مي‌شد، نگاهي به آسمان انداختم، ديد ابرها بالا آمده و چلچل باد قوس شروع  وزيدن مي‌کند. در اين چهار ساعت حسابي ماهي رو کرده بود و باسکت‌هايمان داشت پر مي‌شد. ديدم ابر سياهي از روي کوه‌هاي عامري بالا مي‌آيد، يکباره گفتم جلال لنگر بکش که اوضاع خيلي پسن. باد قوس قوس، اون هم بادي که از مطاف مي‌آمد.

 قايق‌هاي ديگر هم گفتند جمع کنيم. در اين بين يکي از ملوانان گفت ماهي رو کرده بزار صيد کنيم که با عصبانيت گفتم من مي دانم يا تو.  لنگر بکش. همه قايق‌ها لنگر کشيدند و در حال حرکت بودند. جلال  هرچي مي‌کرد لنگر بالا نمي‌آمد، سکان  قايق را به صورت دايره 30 متري دور لنگر چرخاندم  تا يکباره لنگر آزاد شد، لنگر  پشت گسار گير کرده بود و با مکافات زياد آن را آزاد کرديم و حرکت کرديم به سوي ساحل، در اين هواي طوفاني قايق بالا و پايين مي‌رفت. با تجربه‌اي که داشتم قايق را سوار موج‌ها مي‌کردم و به سوي ساحل مي‌رفتيم. گاهي قايق يک متر يا دو متر بالا و پايين مي‌شد، ديگر اميدي به زنده ماندن نبود و ملوانان  دست به طرف آسمان دراز مي‌کردند که خوشبختانه اسکله بندرگاه نمايان شد. اما وارد اسکله شدن هم تجربه مي‌خواست، سنگيني قايق را يک طرف قرار داديم و قايق وارد اسکله شد. در اين هنگام صورت‌ها که رنگ پريده و چهره‌ها ترسيده بود، به حالت عادي درآمد.

يک گروهبان دوم که نگهبان بود گفت چرا حالا ساعت دوازده شب برگشتيد؟ گفتيم مگر تشخيص هوا نمي‌د‌هي؟ تا معلوم شد اين درجه‌دار اهل شهر اراک است و از دريا و دريانوردي چيزي نمي‌‌داند. بالاخره اين سفر دريايي با مشقت و سختي پايان يافت.

(هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و ششم، شماره 1077)

 مجموعه امتيازها از خارگ چنان موقعيت ممتازي در خليج‌فارس ساخته بود که انگليسي‌ها بارها آن را اشغال کرده و به عنوان اهرم فشار به ايران از آن استفاده کردند که در اين راه موفق نيز بودند. جالب توجه اين‌که اولين باري که انگليسي‌ها در سال 1838 خارگ را به بهانه محاصره هرات اشغال کردند، آن قدر مجذوب خارگ و امتيازهاي آن شدند که جرج اوکلند فرمانرواي کل هندوستان گفته بود بايد کاري کنيم که خارگ به عنوان ملک طلق انگليس اعلام گردد، اين جزيره بعدها مي‌تواند سنگاپور خليج فارس گردد...

مژده مواجي : به طرف ايستگاه مترو که راه افتادم، تراکتورها دورتر شده بودند و صداي بوقشان به‌طور مبهم شنيده مي‌شد. سوار مترو شدم و در گرمايِ مطبوع داخلِ آن، جايي براي نشستن پيدا کردم. در اين ساعت زود صبحگاهي اغلب افراد شاغل به سر کار مي‌روند. خيلي‌ها سرشان توي گوشي‌شان بود. بقيه هم به‌ندرت صدايي ازشان بيرون مي‌آمد و مثل من اين‌وآن‌ور را نگاه مي‌کردند.

چالش‌هاي كوتاه مدت

حسين زيرراهي - مدرس توسعه فردي

بر اساس قانون پاركينسون مدت زمان انجام هر كاري همانقدر است كه ما براي آن در نظر مي‌گيريم. اگر براي كاري كه يك روز انجام مي‌شود يك هفته در نظر بگيريم دقيقا يك هفته به طول مي‌انجامد. حال اگر براي كاري زمان پايان در نظر نگيريم احتمال دارد هيچوقت تمام نشود. اين موضوع باعث مي‌شود خيلي از كارهايمان را نتوانيم تمام كنيم. يك روش خوب براي انجام ضربتي كارها و اتمام پروژه‌هايمان در كوتاه مدت تعريف چالشهاي كوتاه مدت براي آنها است.

دليل موثر بودن چالش‌ها اين است كه وقتي در يك دوره كوتاه خود را مجبور به انجام فقط يك كار مي‌كنيم كارهاي ديگر را كنار مي‌گذاريم و تمام تمركز و انرژي خود را بر همان كار مي‌گذاريم؛ خيلي از عادتهاي مضر مثل اتلاف وقت با گوشي، تلويزيون، هم‌نشيني‌هاي تكراري و بي‌هدف را كنار مي‌گذاريم؛ هدفي كه از آن چالش داريم به ما انرژي و انگيزه مي‌دهد؛ ضمن اينكه بخاطر زمان كم وقت‌مان را براي انجام بي‌نقص كارها به هدر نمي‌دهيم. چند زمينه كه مي‌توان براي آن چالش تعريف كرد:

چالشهاي آموزشي. شايد شما هم اين تجربه را داشته باشيد كه حافظه رايانه خود را پر از دوره‌هاي آموزشي مانند يادگيري زبان انگليسي، آموزش نرم‌افزارهاي كاري و هنري كرده‌ايد ولي هيچوقت سراغ آن نرفته‌ايد. براي اينكه بتوان يك دوره آموزشي بلند‌مدت را تمام كرد نياز به تبديل آن به عادتي روزانه يا حداكثر هفتگي است كه لازمه آن هم يادگيري ساخت عادت است. ولي راه آسانتر اين است كه شما همان دوره را بصورت حضوري يا آنلاين شركت كنيد. در اين صورت شما در چالشي قرار داريد كه مجبوريد جلسات را شركت كنيد و تمرين‌ها را هم انجام دهيد. احتمالا هزينه آن بيشتر از آموزش آفلاين است ولي به نتايج و خروجي آن مي‌ارزد.

چالش ورزشي و تندرستي. ورزش هم از مقولاتي است كه عادت آن خيلي دير ساخته مي‌شود. چون با خستگي و درد جسماني همراه است مغز با ما همراهي نمي‌كند. ولي انداختن خود در يك چالش مقطعي مي‌تواند براي ورود شروع خوبي باشد. مثلا شركت در مسابقات ورزشهاي همگاني يا همراهي با يك گروه كوه نوردي براي صعود به يك قله محلي. همين چالشهاي كوتاه مي‌تواند شما را كم‌كم به ورزشكار تبديل كند. چالش كوتاه‌مدت به شدت مناسب رژيم‌هاي غذايي تندرستي است. مثلا چالش يك هفته نخوردن قند، چالش ده روزه نخوردن گوشت و پروتئين حيواني.

چالش كتابخواني. مي‌توانيد چالشي تعريف كنيد كه به مدت يك هفته روزي يك كتاب بخوانيد. اگر كتاب قطوري داريد كه سالهاست دوست داريد بخوانيد براي خود چالشي چند روزه (بسته به حجم كتاب) تعريف كنيد و آنرا تمام كنيد. فقط بايد دوره چالش كوتاه باشد.مثلا اگر در حالت عادي فكر مي‌كنيد كتابي را در سه روز تمام مي‌كنيد اين زمان را به نصف كاهش دهيد.

خلاصه كلام اينكه اگر كاري را مدتهاست مي‌خواهيد انجام دهيد و قابل اتمام در يك دوره كوتاه است چالشي براي آن تعريف كنيد و در يك هفته يا ده روزه تمامش كنيد. بعدا كه به پشت سرتان نگاه مي‌كنيد هر كدام از اين چالش‌ها مانند فتح يك قله است.

    (هفته نامه نسیم جنوب، سال بیست و ششم، شماره 1077)

شعري از استاد علی باباچاهي ترجمه و در مجله‌ دوسالانه Circumference در امريکا به چاپ رسيد. در اين مجله تعدادي از شاعران دنيا به زبان خودشان شعر دارند. اين شعر استاد باباچاهي توسط مرجان مدرس، ترجمه شده است...

حماسه حق‌پرست: موسيقي بوشهر؛ خود به تنهايي مي‌تواند پنجره اي گشاده رو به درياي فرهنگ و هنر باشد تا با تابيدن نور و نوا و سازها و آوازهايش، ديرينگيِ يک تاريخ را واگويه کند! چه؛ بوشهر، به راستي شهرِ موسيقي است و چشم انداز ِ جهان موسيقي نيز هم توانست باشد! حضور بزرگان ملي و جهاني در موسيقي بوشهر و موسيقي بوشهر، تحقيقات و پژوهش‌ها و جستار موسيقايي...

رضا محمودي: هنوز يادمان نرفته است که بوشهر زماني يک استانداري داشت که پاي مجوز اجراي کنسرت محسن شريفيان و گروه ليان تا جايي ايستاد که با آن همه مخالفت و ممانعت حضوري، تندروها را به عقب نشاند و باعث اجراي آن کنسرت شد، اما اکنون شاهد انفعال استاندار بوشهر در اين زمينه هستيم به طوري که تاکنون نه تنها شاهد اظهارنظر وي در اين خصوص نبوديم که حتي نتوانست از مجوزي که از سوي دولت براي برگزاري اين فستيوال کشوري صادر شده بود، دفاع کند.

به مناسبت روز بوشهر

رنسانس گردشگري و هنري با فستيوال موسيقي کوچه‌ بوشهر

حسين شادکامي

استان بوشهر با سابقه تاريخي چندين هزار ساله ، توانسته پل في مابين فرهنگ ها و آداب و سنن، ملل باشد و ضمن تاثير پذيري  از آن‌ها، به شيوه نويني تاثيرگذار هم باشد. آميخته شدن با فرهنگ‌ها، فولکورها، سنت‌ها، رسومات، گوناگون (عربي، هندي، افريقايي، اروپايي)  فرهنگي در خور توجه بوجود آورده است. ‌(مراسمات مذهبي، جشن ها‌، پوشش ها‌، سرگرمي وبازي ها، هنرها، معماري و ساير غذاها و مواد غذايي...) که نسبت با ساير نقاط، تفاوت چشمگيري داشته و به همين منظور مورد توجه خاص قرار گرفته، که با سبک نويني به ساير نقاط دوردست انتقال داده است. لذا هنر در بوشهر با زباني  مشترک  در قالب آواها،  موسيقي  «سنج و دمام، ني انبان»، رقص، تاتر، خيام خواني، يزله، شعر و ادبيات الهام گرفته از موقعيت اين استان با ساير نقاط  مختلف  دنيا است.

فستيوال موسيقي کوچه يکي از نمودهاي عيني اين  ارتباط تنگاتنگ است ‌که به نمايش درآمد و توانست مکتب  موسيقي اصيل هنري بوشهري را به عرصه ظهور رساند و با دورهمي محبت آميز و همنوايي، وحدت را در بين جامعه بوجود بياورد.

شور و اشتياقي که فستيوال کوچه توانست در بين دوست داران هنر و موسيقي در بين ايرانيان بوجود بياورد، يک رنسانس گردشگري و هنري بود که مي‌تواند  مهرباني و حس همدلي، در کنار هم  بودن به صورت خودجوش فارغ از هر مرام، مسلک، گرايش، رنگ و زبان را با آن تجربه کرد و درک کرد که فرهنگ آميخته با هنر در بوشهر  چقدر مي تواند. حس شاد بودن را براي جامعه به ارمغان آورد چرا که خوب بودن و زيستن در جوار همديگر، يکي از ظرفيت‌هاي  اين استان است که مي تواند الگويي براي جهانيان باشد.