روزنامه‌نگار و فعال سیاسی اصلاح‌طلب، روایتی از احضار خود به دادسرای رسانه، پس از انجام مناظره‌ای درباره حوادث پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸، ارائه کرده است.

«این تحریم‌ها بخصوص بهانه‌ای برای دور کردن ایران از مسیر‌های مواصلاتی منطقه‌ای و بین‌المللی شده است. راه خنثی‌سازی آن لغو سریع تحریم‌هاست. شاخ و شانه کشیدن در این زمینۀ خاص حکم سرکنگبین برای سودا دارد!»

«در ایران، دولتی می‌تواند در جهت مشکلات بنیادی و بی‌شمار جامعه قدم از قدم بردارد که دغدغه‌هایی مانند حصر چهره‌ها و چگونگی رفع آن، هیچ بخشی از دل‌مشغولی آن نباشد و گرنه طبق روال گذشته کار زار خواهد شد!»

«معمولاً افرادی بدون رقابت جدی و یا پشتوانۀ لازم فکری و تشکیلاتی، می‌توانند مجلس را به تسخیر خود درآورند و از آن جایگاه رئیس‌جمهور و اعضای کابینه را با انگیزه‌های مختلف از جمله «باج‌خواهی» تحت فشار مستمر بگذارند. در شرایط کنونی یک نمایندۀ منفرد با انگیزۀ شخصی، قادر است با استفاده از اختیارات خود، یک وزیر کابینه را هر روز به صحن مجلس بکشاند و بدین طریق او را نه‌فقط از ایفای نقشش باز دارد، بلکه مستأصل و وادار به باج‌دهی کند!»

«تمام وزرای پیشنهادی از مجلس رأی اعتماد خواهند گرفت و از طیفی که عمدتاً شامل نمایندگان حوزۀ تهران است، جز چند فریاد جگرخراش کار خاصی برنخواهد آمد!»

یک فعال و تحلیلگر سیاسی اصلاح‌طلب باگ‌های کابینه پیشنهادی مسعود پزشکیان را مورد بررسی قرار داد.

ویدیویی از غلامرضا فیاضی، نماینده خراسان شمالی در مجلس خبرگان رهبری را ببینید که دکتر علی شریعتی را «لعنت الله علیه» می‌خواند و می‌گوید او یقینا کافر است.

«آقای پزشکیان با وجود تسلطش بر نهج‌البلاغه چطور متوجه این اصل نشده و یا چطور نتوانسته این اصل و قاعده را با کار مادورو در انتخابات ونزوئلا به درستی بسنجد تا در مصداق‌یابی دچار خطا نشود؟ مادورو متهم است که بر سر مردمش کلاه گذاشته و تعهدش را با آنان لگدمال کرده است. در کجای نهج‌البلاغه می‌توان موردی یافت که مولاعلی بر چنین اتهامی چشم ببندد و آن را نادیده بگیرد؟»

یک فعال سیاسی، گفت: ماجرایی که اکنون گریبان کشور را گرفته است؛ می‌تواند خیلی خیلی خیلی بیخ پیدا کند!

دستور کار دولت آقای پزشکیان ایجاد وفاق ملی در داخل کشور و تنظیم روابط خارجی بر مبنای تعادل توازن بین کانون‌های قدرت جهانی به قصد آزاد کردن اقتصاد ایران از زیر فشار سنگین تحریم‌ها و آرام کردن فضاست و این درست همان چیزی است که جناح راست افراطی حاکم بر اسرائیل آن را مغایر با اهداف داخلی و منطقه‌ای خود می‌بیند.

فعال سیاسی اصلاح طلب در کانال تلگرامی خود نوشت: برخلاف تصور رایج در بین بسیاری از اصلاح‌طلبان، به نظر من آقای عارف از همۀ گزینه‌های ممکن برای تصدی معاون اولی، مناسب‌تر است!

«این ماجرا، اما ابعاد مهم دیگری هم دارد که با نوع اطلاع‌رسانی در بارهٔ ضارب و انگیزه‌های او به تدریج نمایان خواهند شد. اگر قرار باشد پای دخالت خارجی هم به این حادثه باز شود، امیدوارم خاورمیانهٔ فلک‌زده، متهم ردیف اول معرفی نشود.»

زیدآبادی نوشت: بر خلافِ اصلاح‌طلب‌ها و اعتدالی‌ها و برخی دیگر از گرایش‌های سیاسی که امکان هیچ نوع فراخوان جمعی برای حمایت مردم از خود ندارند، آقای جلیلی و تیمش که برای انجام چنین کاری مانعی پیش روی خود ندارند! جلیلی بعد از فرار از مناظره با زنگنه درخصوص پرونده کرسنت، از پشتوانه ۱۴ میلیونی مردمی که به اون رأی دادند حرف زده!

«حقا که دغل‌بازترین دلالان نیز با کسی اینطور معامله نمی‌کنند! دلال اتومبیلی را می‌شناختم که وقتی می‌خواست یک بنز آخرین مدل را از کسی بخرد، آنقدر بر سر مال می‌زد که پنداری گاری یا دوچرخه است و وقتی می‌خواست یک ژیان قراضه را به کسی بفروشد، آنقدر در تعریف از آن مبالغه می‌کرد که گویی می‌خواهد لامبورگینی به طرف بفروشد!»

«حامیان جلیلی گویی تصورشان بر این است که اگر همۀ ارکان قدرت در اختیار آنان نباشد، چه بهتر که این مملکت ویران و نابود شود. گویی به این کشور به دیدۀ همان دیگی می‌نگرند که باید برای آنان بجوشد و اگر نجوشد بگذار کلۀ سگ در آن بجوشد!»

زیدآبادی نوشت: سعید جلیلی گفته است به جای آن "دو-سه کشور" می‌توان با ۲۰۰ کشور جهان تعامل گسترده داشت.

زیدآبادی در کانال تلگرامی خود مطلبی درباره اظهارات سعید جلیلی منتشر کرد.

احمد زیدآبادی گفت: «دمکراسی فقط در غرب نیست، اکنون دمکراسی در بنگلادش هم وجود دارد، به معنای احزاب رقابت می‌کنند و حزبی که در انتخابات پیروز می‌شود، دولت را شکل می‌دهد. اکنون بسیاری از مردم ما از آرمان‌های خود دست کشیدند، ما به بنگلادش شدن هم رضایت دادیم.»

زیدآبادی می گوید: علیرضا زاکانی و امیرحسین قاضی‌زاده‌هاشمی فاقد پایگاه مؤثر اجتماعی هستند و به همین دلیل احتمال کناره‌گیری آنها در انتخابات به نفع یک کاندیدای دیگر دور از انتظار نیست. با این حال اگر آنان بازی را تا آخر ادامه دهند، هر کدام به سختی می‌توانند رأی خود را به یک میلیون برسانند.

فعال سیاسی اصلاح طلب به تکذیبه دفتر میرسلیم درباره کاخ نشینی او واکنش نشان داد.

«آدم‌ها در سفر به خصوص سفر طولانی و زندگی در زیر یک سقف، هرچند هم که خویشتندار یا ریاکار باشند، سرانجام خویشتن خویش را لو می‌دهند، اما در شرایط سخت و بحرانی هم دقیقا همین‌طور است. یکی از شرایط سخت و بحرانی در زندگی انسان‌ها هنگامه دعوا و ستیز است.»

«هر چه امثال من برای تصویر چهره‌ای دلنشین و لطیف و سلیم از اسلام برای فرزندان و مخاطبان خود تلاش می‌کنیم، منبری‌هایی مثل شیخ علی‌رضا پناهیان با اظهارات حلاوت‌سوز خود آن را پنبه می‌کنند!.»

«از این زوایه، توصیف آقای زیباکلام از رفتار جمهوری اسلامی در برابر اسرائیل به "صبر راهبردی بی‌پایان" یا ناشی از عدم آشنایی وی با تحولات منطقه است و یا ابراز علاقه برای ورود به جنگ مستقیم و تمام‌عیار که آن هم جز نابودی بخش بزرگی از منطقه از جمله ایران حاصلی ندارد!»

«چیزی که در این میان، اما کاملاً غیرعادی است این است که افرادی مانند آقای ایزدی از یک طرف اغلب نهاد‌های بین‌المللی بخصوص شورای امنیت سازمان ملل را آلت دست آمریکا می‌دانند و کل نظم حاکم بر جهان را پلید و پلشت و تابع صهیونیسم می‌نامند، اما در همان حال، توقع گنجاندن اسرائیل در ذیل فصل هفتم منشور را هم دارند.»

تحلیل‌گر مسائل سیاسی گفت: یکی از چالش‌های اصلی حاکمیت، تندروهای مجلس دوازدهم هستند که می‌خواهد با آنها چه کار کند؟ قاعدتا این افراد تابع هیچ‌کس و هیچ‌جا نیستند و یک وضعیت روانشناسانه خاصی پیدا کردند که فقط از کسی که فرمان آتش و برخورد می‌دهد، اطاعت می‌کنند. چون هویت‌شان در وضعیت‌های تنش‌آلود و برخوردی است و این افراد دردسر بزرگی محسوب می‌شوند که باید ببینیم حکومت چه کار می‌کند آیا در مقابل این افراد تسلیم می‌شود یا یکبار برای همیشه نافش را از آن‌ها جدا می‌کند؟

احمد زیدآبادی نوشت: شیوه‌ای که شیخ کاظم صدیقی برای دفاع از خود در برابر اتهام‌های مطرح شده در پیش گرفته، کار را خراب‌تر و پیچیده‌تر خواهد کرد. راه درست دفاع از خود در موقعیت فردی مانند وی این است که از تمام سمت‌های حکومتی و غیرحکومتی خود استعفاء دهد و از قوهٔ قضائیه بخواهد که برای روشن شدن تمام ابعاد ماجرا یک قاضی شناخته‌شده و غیرسیاسی و مورد اجماع حقوقدانان کشور را مأمور تحقیق و رسیدگی به این موضوع کند و نتیجهٔ تحقیق خود را نیز رسماً انتشار دهد.

احمد زیدآبادی به اظهارات علیرضا زاکانی، شهردار تهران درباره ساخت مسجد در پارک قیطریه واکنش نشان داد.

احمد زیدآبادی فعال اصلاح طلب با انتشار پیامی به حادثه شب گذشته در مسکو واکنش نشان داد.

انتخابات مجلس در ایران از باب «عیب می‌جمله بگفتی هنرش نیز بگوی» امکان تقلب و رأی‌سازی بسیار محدودی دارد. دلیل اصلی‌اش هم این است که در هر حوزه‌ای به‌خصوص حوزه‌های کوچک و تک‌نماینده، افراد مختلفی با انگیزه‌های گوناگون وارد صحنه رقابت با یکدیگر می‌شوند و حتی اگر تمام چهره‌های شاخص آن‌ها هم از صافی شورای نگهبان عبور نکنند، افراد باقیمانده برای تک تک آراءشان می‌جنگند و اجازۀ جابجایی یک رأی را هم نمی‌دهند. به هر حال، حضور فعال در انتخابات تا آخرین لحظۀ آن، مخارج و هزینه‌های مادی و مالی معمولاً معتنابهی در بر دارد و بنابراین کاندیدا‌ها تا متقاعد نشوند که بازی را باخته‌اند، از معرکه پا پس نمی‌کشند.

چهره اشنای روزنامه نگاری به بیان خاطراتی از وضعیت امنیت سیاسی خود پس از حضور در مناظرات و حضور دز شبکه «رادیو گفنگو»داشته و آرزو دارد این بار حاکمیت با تساهل و تسامح بیشتر نسبت به کنش گران سیاسی منتقد وضغیت کنونی داشته باشد .او گویا اما همچنان بیمناک است.

مناظره احمد زیدآبادی و علی خضریان در دانشگاه امیرکبیر برگزار شد.

مناظره احمد زیدآبادی و ابوالفضل بازرگان در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد.

در جغرافیایی که ما غرب می‌نامیم یعنی قاره اروپا و کشور امریکا، هزاران متفکر هر کدام با تمایلات خاص خود و عموما متضاد با یکدیگر، نظریه‌هایی درباره جامعه و تاریخ و انسان مطرح کرده‌اند که به مجموعه آن‌ها اصطلاحا «علوم انسانی» گفته می‌شود. حالا منظور آقای حداد عادل از علوم انسانی غربی، نظریه کدامیک از متفکران اروپایی یا امریکایی است؟ مگر همه این نظریه‌ها شبیه یکدیگرند؟ مگر همه آن‌ها ماتریالیستی‌اند؟ مگر همه آن‌ها لزوما اومانیستی هستند؟

احمد زیدآبادی نوشت: «واقعیت را همین خانم در برنامه زنده صدا و سیما گفته است: «مملکت مال حزب‌ اللهی‌ هاست!» من به سهم خود از این خانم به دلیل بیان واقعیت تشکر می‌کنم. ما که این حرف را می‌زنیم، رو ترش می‌کنند که چرا سیاه‌نمایی و نشر اکاذیب می‌کنیم!»

زیدآبادی نوشت: دفاع منشه امیر از اسرائیل اما کاملاً شبیه دفاع برخی از سوپرانقلابی‌های داخلی از جمهوری اسلامی است. یعنی به جای آنکه کسی با شنیدن سخنان او متقاعد شود که در طرفِ اسرائیل هم ممکن است بعضی اوقات حرف حسابی وجود داشته باشد، مخاطب مطمئن می‌شود که خودبینی و زیاده‌خواهی جایی برای بیان حقیقت از سوی آنها باقی نگذاشته است.