آسمان سرپناهی تا به خاک بنشینی و بر سرنوشتِ خویش گریه ساز کنی.

شاملو را در حالی به جاسوسی برای آلمان ها آن هم در نوجوانی متهم می‌کنند که بعد از روی کار آمدن لنین و تشکیل اتحاد شوروی، ملک الشعرای بهار و عارف قزوینی در وصف او سروده بودند....

توضیح شاملو دربارۀ نماندنش در غرب و بازگشت‌اش به ایران خواندنی است: «من این‌جایی هستم. چراغم در این خانه می‌سوزد، آبم در این کوزه ایاز می‌خورد و نانم در این سفره است. این‌جا به من با زبان خودم سلام می‌کنند و من ناگزیر نیستم در جوابشان بُنژور و گودمُرنینگ بگویم.»

امروز با احمد شاملو و شعر معروفش: روزگار غریبی است نازنین

کسی از عباس کیارستمی پرسیده بود چرا بعد از سعدی و حافظ و مولانا به سراغ خیام نمی‌روی و تک‌مصرع‌هایی از او را به سلیقۀ خودت انتخاب نمی‌کنی؟ کیارستمی هم دربارۀ این پرهیزش گفته بود: «خیام مرگ‌اندیش است.» پاسخی کوتاه و عمیق از فیلم‌سازی که سینمایش "سینمای زندگی" بود.

احمد شاملو (۲۱ آذر ۱۳۰۴ – ۲ مرداد ۱۳۷۹)