قصه کوتاه

عزّتو

شاهرخ تنگسيري

غنو جُلَتي با زغال رو ديوار خونه ي خداکرم   يه قلب گُتي مي کشيد و با دستخطي   که چپي از   خط   احمدسياه   نبيد يه بُردش مي نوشت عزت يه بُرد ديگه ش مي نوشت غني.   هرروز صبح گه خداکرم قبل از اين که زن هاي همسايه قدم تو کيچه بذارن و قصد دروازه کنن مي اومد و با افتوه و جارو پَنگي   نقاشي   غنو رو   ديوار   مي ? شست و با خوش مي ? گفت: لعنت بر شيطون حرومزاده آخرش خين ايي تيله سگ تو گردن مو مي افته، بخدا اگه دسم بيافتي کل کلت مي ? کنم .

قصه خداکرم و زنش عزتو ديم درازن، عزتو سي ساله دختر آخري و بقولا ته تغاري ابرام قصاب اُبوداني بيد که تو لين هفت احمدآباد زندگي مي ? کرد، حاصل دو تا ازدواجش يه درزن دختر و يه پسرمعلول بيد که سالم صداش ميزدن.   يازده تا از دختراش فرستاده بيد خونه بخت، دستِ   ايي آخري هم نهاد تو دست   خداکرم   که همسن و سال خودِ ابرام قصاب بيد. عزتو   با دلالي ميشتي زهرا و ننهِ جاسم عربو   با   شپ و کل سوارِ سماچ حاج مالک از اُبودان اوردنش خوردي سيفو.   خداکرم   از چهار تا زن قبليش که دوتاش مرده بيدن و دوتاشون طلاق داده بيد بچه نساخته بيد و بقول ميشتي زهرا : «خداکرم   اجاقش کور بيد». عزتو قشنگ بيد ولي قلدر و با لهجه اُبوداني با همسايه ها حرف ميزد و هميشه موقع عرض اندام تکيه کلامش مي ? گفت «مو دختر ابرام قصابم»، يعني که حساب دستون بياد با کي طرفين.   غنو مث آدم شوپر زده صورتش قلپيده بيد، قدش کوتاه و تا بگي زورش زياد بيد. پشت سرش ايقد پهن بيد که از بچگي سيش مي ? گفتن غنو جُلّتي.

هميچي از روزي شروع شد که خداکرم دم دروازه سفارش غنو کرده بيد بياد خونه شون بدنه و کف آب انبار و حوض بشوره تا زمستون اوو بارون ذخيره کنه، عزتو يه مجمعي صبحونه مفصل مياره جلو غنو و يه قيلون برازجوني چاق مي ? کنه و چندتا فرق قيلون   مي ? کشه و ديدش هُف ميکنه تو   صورت غنو که چيش تو چيشش نشسته، ني قيلون ميده دس غنو و ميگه بکش که چاقن،   او هم مث خر کيف مي ? کنه که بالاخره يه نفر حساب آدم اوردش،   حالا   غنو کجا مي بيني، ديگه شاهين تو آسمونم حريف پر و بالش نبيد و يکجا صد دل   عاشق و دلباخته ? ي عزتِ خداکرم ِاز هميچي بي خبر ميشه. عزتو جذابيت خاصي داشت، حرف زدنش تو دل مي نشست و خيليا که دستشون ازش کوتاه بيد ديرا دير هلاکش بيدن.   يه سر شو تا صبح خداکرم   پشت در سرا کمين نشست که مچ غنو بگيره و حسابش بيله کف دسش ولي خبري از   غنو نشد، دم دماي صبح پيرمرد پلک چيشش دوام نيورد و همونجا پشت در   سرا رو   سکوني تنير کنار حبانه ي شکسته خسته و رسه خووش برده بيد. مطابق هر روز رفت در باز کرد، تا چيشش ري ديوار افتاد ديد تا قلب و دستخط غنو رو ديوارن. وا حسينم خداکرم کجا مي ? بيني،   کاردش مي ? زدي تُپِ خيني ازش چکه نمي ? کرد، با صداي بلند که همه کيچه و محل بفهمن   داد مي ? زد: «اگه سر لش بگيرمت   مث مُشک تشت مي ? زنم که از استخونات   زغال بليط   عمل بياد». ولي خوشم مي ? فهميد رو در رو حريف   مچ سفت غنو نمي ? شه.

شوي که خداکرم کمين آخر نهاد و عزمش سي خلاص کردن غنو جزم کرد پس در سرا قايم شد وسه تا سر قيلون پشت هم ديد کرد. به محض شنيدن صداي   خش خش زغال رو ديوار دستش دور تنگ قيلون حلقه کرد و در سرا هُمبار باز کرد و از پشت سر   شلال سر غنو   کرد که غرق عشق بازي با اسم عزتو بيد. به گمون خوش ديگه از شر   غنو   خلاص شد.   غنو مشکال خين و مث مرغ سر بريده تو خين خوش مي پلکيد و بوا بوا مي ? کرد. خداکرم بازداشت کردن. عزتو رفت زندان شهرباني ملاقات خداکرم و سي محض دلداريش با همو لهجه اُبوداني روش کرد طرف خداکرم و گفت : «دوتا قطره اشک نذر خواجه خضر کردم غنو چيش واز کنه و از بيمارستان مرخص بشه رو پاي خودش ويسه». خداکرم (با تشر) گفت: «اگه ده مرتبه ديگه رو پاش ويسه   ده تا تُنگ قيلون ديگه خرجش مي ? کنم   توهم ايقد از چيشات ولخرجي نکن زن، اشک حرمت داره سي هرچيز و هرکسي نبايد سرازيرش کني».

غنو سه ماه تموم مث ميت   رو تخت بيمارستان بي ? هوش و حواص افتاده بيد.   تا روزي که با بُنگِ   اذون سحر مسجد فيل چيش واز کرد، غنو هيچ کس و هيچ چيزي يادش نمي ? اومد،   حتي راه خونه خوشونم نمي ? فهميد کجان ولي پاش که از بيمارستان نهاد بيرون يه راست رفت سمت خونه خدا کرم،   تو روز روشن و جلو چيش تموم آدماي کيچه با زغال يه قلب گتي کشيد و وسطش يه تيري رد کرد، زيرش نوشت يا مرگ يا عزتو. غنو با ايي حرکتش سي همه ثابت کرد ديوونه ? وار دلبسته عزتوون با ايکه مي ? فهميد شوهرداره.

برخلاف تمام قوانين نوشته شده بشر عنصر عشق بي مرزترين و سقفش لايتناهي ترين عنصر پيدا و پنهان بشرن. کيمياي عشق غالب بر تمام عناصر طبيعتن. در واقع مغز انسانها با پيش فرض عشق قادر به فرمان دادن به   ديگر اندامهاشه. اگر هيچ معجزه ? اي در دنيا پايه عقلي و علمي نداشته باشه محاله کسي منکر   معجزه عشق بشه چون که همه موجودات زنده عالم شانس يکبار تجربه ? ش دارن. شايد تنها رشته پيوند غنو به دنيا در عالم سکرات عشق و دلباختگي عميق و يک طرفه به عزّتو بيد.  

جنازه غنو سه روز بعد با يه مرگ مشکوک قبل از غروب افتو روبرو تل عاشقون از دل   دريا اومد بالا . رسوايي عشق نافرجام غنو به اينجا ختم شد که خداکرم از دست نيش و کنايه مردم شهر و محل   مجبور به طلاق عزتو   شد. يه روز صبح گه ساک و چمدون عزتو تو دستش گرفت و رفت سمت گاراژ   اتوميهن، عزتو با چيش اشکبار و يه عالمه حرف و حديث ناحقِ ساخته و پرداخته مردم رو صندلي اتوبوس نشست و بال چادرش رو تموم صورتش کشيد و سي هميشه از بوشهر و خداکرم خداحافظي کرد. هميطور که اتوبوس داشت از خيابوناي شهر خارج مي شد عزتو از   پشت شيشه اتوبوس با چشم خوش ميديد که رو تموم ديواراي شهر نقاشي يه قلب تير خورده و اختصار دوتا اسمه که بي صاحب بجا مونده.

(هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و ششم، شماره 1068)

قصه کوتاه:  ظَهرِ روزگار

شاهرخ تنگسيري

غُنچو گفت: خين قيت دادم!، گفتم چه زدي که خين قيت دادي رفيق، چيشات سي چه قبله و کُهبادن؟ يه پک نفس بري رو سيگار زر زد که تش تو فيلترش راس کرد. گفت: ظَهرِ روزگار!

تو دل خوم گفتم اي گُه تو اي روزگار از غنچو هم نِواگشتي.

سرم واگردوندم ديدم ميرسين کورو نبش دکون بن شمس سر فلکه شيشم بهمن تو چيش افتو   ويساده و شُپ ِ شُپِ عرقن، مث هميشه   يه رپته بليط اعانه ملي تو دسشن و تو دماغي بُنگ مي داد: عاني ملي، عاني ملي.   رفتم هِلش سلام کردم،   گفت: به، سلام آغي خوم، کُجي بوا نيسي، تونم پرسمون نمي کني، يلّا نِه، امشو ديگه بخت با خوت يارن يکي از تو دلش بکش. خنده م گرفت گفتم عامو ميرسين خبر نداري بخت و اقبال مو و تو مث همن بوا، فقط يکي مون مي بينينم، يکي ? مون نمي بينيم تا هر دوتامون زجرکُش روزگار بشيم . گفت حالا يکيش بکش خدا کريمن از صب گَه   تا حالا دوتاشم نفرختم امشو شووشن،   دلش نشکوندم، گفتم اختيار با خوت، مو خو پيش بخت و اقبال خوم ري سفيدم .   تبسم خِشي کرد و مثل کسي که غيرتش   ميون زمين و آسمون گير کرده ? ايي پا او پا کرد سرش گرفت رو به آسمون و گفت: يا خدا ري سفيدمون کن. دوتا بليط دو تومني از دسته جدا کرد داد دستُم،   دوتا نووت دو تومني نهادم تو جيبش خدافظي کردم،   دلش خش شد و از ته دل مي خوند: امشو شووشن پا پِلنگو، جوابش دادم:   ها،   ميرسين خِشِشن پاپِلنگو...

به قول خالوم عباس تنها حُسن بليط اعانه ملي سي ما بدبخت   بيچاره ها رويا پردازي قبل از اعلام شماره سريال بليطن که باهاش مث ژول ورن تموم زمين و   هفت آسمون بسرعت نور طي مي کنيم و مصيبتش وقتين که چارشماره آخر بليطت مث تاريخ مرگت رو سنگ قبر نوشته ميشه و تو با يه دنيا آرزو وتلخي   ظَهرِ روزگار ميزارن تودل قبر و رو سرت سنگ   لحد مي چينن.

داستان کوتاه:  بهارو

شاهرخ تنگسيري

حرف و روات پشت سر بهارو کَل مکيه سلموني کم نبيد،    وقتي گِمپلو چيش تو چيشِ سوزِ    بهارو    جواب ِ نه از زبونش شنيد از تِشِ دلش از سر شو تا بُنگِ اذون صبح شيش مثقال ترياک شاهنشُهي پا به پُي قاري الفنجان عبدالحليم ديد کرد و بقول جهانشُو لولِ لول شد تا از ايي عالم دور بشه و خلاص.

  هرکي هلِ خوش هرچي تقلا ميکرد که يه جوري سيش برسونه که بوااا بهارو فرتنگيين    نه جومه قد برِ تونن، بخرجش نمي ? رفت که نمي ? رفت و با يه جمله: «يا بهارو يا قبرسون»، با دلش و حرف مردم روزگار مقابله مي ? کرد، تموم مصيبت بهارو سي خاطر قشنگيش بيد و همي شده بيد بلاي جون خوش و جوونا.

روزي که دم قهوه خونه عبدل قهوه چي غلو بمبک سي خاطر يه متلکي که پسر ِ آغي مهندس سُرخو بُگو نگو پِرخِ بهارو کرده بيد همه ديدن که غلو چطوري دک و پوزِ بچي مهندس ماله کشيد و خين فيرررره مي ? داد از دماغش، نه تنها گِمپلو و غلو و بچي مهندس که جووناي يه شهري مبتلاي طنازي بهارو بيدن.

دي مدينه مي ? گفت بهارو دسش تو تشت خينن و رو مي ? کونت، ولي خدا مي ? فهميد که بهارو نه خراب بيد و نه دسش تو دس کسي ديده بيدن، همونا که آرزو مي ? کردن بهارو جواب چيشک و بُرمکشون بده از سر تلافي سيش صفحه مي ? نهادن. گِمپلو خوش هميطوري سرِ پنِگ بيد حالا هم که عاشق ورشکستهِ بهارو مکيه سلموني شده بيد ديگه تکميل ِ تکميل بيد.

او روز سر قبرسون    قيومت بر پا بيد،    اينهو روز عاشورا و تعزيه محله شيکري، نعش ورم کرده ? ي گِمپلو نهادن تو قبر سنگ آخري که ممد قبر روف روش چيد و تلقينش کرد خاک روش دادن، از هِلِ گدا خونه ملاسي اووي دس جوادو بيد و شِلک شِلک ميومد برس    نِرسِ قبر پاش پسِ پاش رفت و يه ملاسيش حروم شد. جهانو مي ? گفت عمارت دلِ گِمپلو مث سقفِ گداخونه شيکري همو شو رمبيده بيد و خوشم زير آوارش دست و پا ميزد...

افتو بِي کرده بيد و قبرسون ديگه خالي از زنده ? ها، دختر چيش سوزِ بالا بلند، تک و تنها اومده بيد سر قبر گِمپلو تا شاهد جوون مرگ ديگه ? اي باشه.

شاهرخ تنگسيري:  روزي که دست سرنوشت گسلِ ناکو پاکستاني گرفت و    بندر به بندر کشوندش تا    تابُکِ    اسکلة جبري کرد    جمو مينووي    هم مث همه ي جاشوا ل نگوته ش دور قِدش بيد و پيچانه ش تو دسش تو خور دي سيفو از جهاز پياده شد و پاش نهاد رو خشکي تا يه کارکتر ديگه به قصه و آدماي بندر اضافه بشه، يه راست رفت پاسگاه و خوش به استوار بکتاش معرفي کرد و فهميد که حدش تا برج مقومن...

قصه کوتاه از  شاهرخ تنگسيري