در یکی از خیابان?های خوب تهران توقف کردم. وارد آپارتمانی شدم که چیدمان بخش اعظم آن کتاب و تابلوهای نقاشی بود. تا چشم کار می?کرد، کتاب دیده می?شد. یک تابلوی بزرگ نقاشی هم از یک خانواده بالای شومینه نصب شده بود و میز کاری که کنار یک پنجره دلباز قرار داشت. گفت?وگو را با مراد ثقفی، مدیرمسئول نشریه «گفت?وگو» آغاز کردیم؛ نشریه?ای که به تبع تفکرات مدیرمسئول خود، ته?مایه?های چپی دارد و به مباحث روشنفکری دراین?باره می?پردازد. اما بحث ما درباره تبیین هویت اصلاح?طلبی بود. در میانه?های مصاحبه، بحثمان تقریبا به چالش کشیده شد، از آنجا که او معتقد بود اصلاح?طلبان هنوز مبانی تفکری چپ را یدک می?کشند. این چالش بر سر تحقق مبانی سوسیالیسم یا تفکرات راست در ایران ادامه یافت. اگرچه همه این مباحث را به اجبار نیمه?کاره رها کردم؛ چون زمان لازم برای هرکدام از مباحث در آن مجال فراهم نبود. جانمایه سخنان او تعریف عدالت بود، به?مثابه یکی از راهکارهای تدقیق هویت اصلاح?طلبی. بااین?حال صحبت از کلی?گویی و نقد آنچه حاکم است؛ فراتر نرفت. مصاحبه که تمام شد من را دعوت کرد تا به «پیج» خرید از دست?فروشان در اینستاگرام بپیوندم. یاد چپ?هایی افتادم که از طبقه بورژوازی برخاستند: مانند سلف صالحشان انگلس؛ آنها که داعیه طرفداری از پرولتاریا را داشتند. 
ماحصل این گفت?وگو را در پی می?خوانید. 

گفت?وگو با «مراد ثقفی» قرار بود پیرامون بررسی ریشه?های برآمدن محمود احمدی?نژاد متمرکز شود. او بر این باور است که تحلیل?های موجود در این زمینه با تمرکز بیش از حد بر حوزه اقتصادی، اصل مساله را نادیده گرفته?: «بیش از آنکه امر اقتصاد در شکل?گیری احمدی?نژاد تاثیرگذار باشد، شیوه شکل?گیری «امر سیاسی» در ایران، در بروز این پدیده موثر بوده.»