دانشمندان سال‌هاست تلاش می‌کنند منوی غذایی نئاندرتال‌ها را شناسایی کنند؛ اما از آنجایی که مواد غذایی کوچکتر مانند مرغ‌ها و پرنده‌ها معمولا آثار باستان شناسی زیادی از خود به جا نمی‌گذارند، چنین کشفی دشوار به نظر می‌رسد.

پیدا شدن بقایایی از یک کودک نئاندرتال پرتو تازه‌ای بر زوایای تاریک زندگی و رفتار این گونۀ خویشاوند انسان انداخته است. زنده ماندن این کودک تا ۶ سالگی احتمالاً به دلیل نوع‌دوستی اطرافیانش بوده است.

با اینکه نئاندرتال‌ها و هومو ساپین‌ها (انسان مدرن امروزی) قرابت و نزدیکی به هم داشتند، دودمان‌شان در حدود 400000 تا 800000سال قبل از هم مجزا شد و این دو گونه تفاوت‌های زیادی نیز با هم دارند.

انقراض زدایی مولکول ها از نگرانی اخلافی مشابه انقراض زدایی یک گونه رنج نمی برد نگرانی ای مشابه آن چه در مورد دودوها یا ماموت های پشمالوی احیا شده وجود دارد این که حتی اگر آنان بتوانند زنده بمانند در دنیای امروز بدبخت خواهند بود. با این وجود، در سطح فلسفی مشخص نیست که ما باید چگونه درباره تلاش ‌ها برای احیای مولکول‌هایی فکر کنیم که در حال حاضر در موجودات زنده وجود ندارند. برای مثال، آیا مولکول های منقرض شده برای ثبت اختراع واجد شرایط هستند؟

تجزیه و تحلیل یک نئاندرتال در اسپانیا از نتیجه تحقیقات قبلی دانشمندان اسرائیلی در مورد چگونگی زنده ماندن آنان از این عادت سمی پشتیبانی می‌کند.

گروهی از نئاندرتال‌هایی که در مرکز اسپانیا زندگی می‌کردند، غارهایشان را با جمجمه‌های تک‌شاخ سیبری و پستانداران بزرگ دیگر پر می‌کردند و احتمالاً هدف نمادین مرموزی از این کار داشتند.

یکی از داغ‌ترین پرسش‌ها در تاریخ پژوهش پیرامون نئاندرتال‌ها این بوده که آیا آنان خالق آثار هنری بوده اند یا خیر. در چند سال گذشته اجماع نظر بر این بوده که نئاندرتال‌ها گاهی اوقات خالق هنر بوده اند. با این وجود، رفتار نئاندرتال‌ها مانند روابط آنان در دو انتهای درخت تکاملی میمون انسان نما (هومینوئید)، شامپانزه‌ها و هوموساپینس‌ها از نظر فرهنگی از گروهی به گروه دیگر و در طول زمان متفاوت بود.